Στην μνήμη της 31χρονης μητέρας από τη Δάφνη

Το πλάνο έλεγε να σας αποχαιρετήσω με κάτι καλοκαιρινό, ανάλαφρο και ελαφρώς… γαλάζιο. Το τελευταίο κείμενο του Αυγούστου θα ‘πρεπε να μυρίζει θάλασσα και να δημιουργεί την αίσθηση του γυμνού ποδιού επάνω στη ζεστή άμμο. Τα πράγματα όμως ήρθαν αλλιώς. Ξανά. Για άλλη μια φορά η ζωή φέρνει τα πάνω κάτω και ρίχνει το σκοτάδι της στο φως που απλώνει γύρω σου ο ήλιος.

Στον απόηχο των δημοσιευμάτων για την 26χρονη Γαρυφαλλιά απ’ την Φολέγανδρο που δολοφονήθηκε από τον σύντροφό της γιατί «χάλασε η φάση», έρχεται ακόμα μια γυναικοκτονία με θύμα την 31χρονη μητέρα απ’ τη Δάφνη. Μόνο που αυτή τη φορά, δώσαμε άλλο όνομα στην «κακιά στιγμή». Την είπαμε «ζήλεια» και καθαρίσαμε.

Και μπορεί η είδηση του φόνου να μας έκανε (ξανά) να χάσουμε τη γη κάτω απ’ τα πόδια μας, όμως δεν μας ξάφνιασε. Σαν να το περιμέναμε. Λες και το να σκοτώνουν οι άντρες τις γυναίκες τους είναι πια κάτι φυσιολογικό, κάτι που γίνεται συχνά, κάτι σαν πανδημία.

Ωστόσο, η συγκεκριμένη περίπτωση φανέρωσε ακόμα μία παθογένεια της κοινωνίας μας – ένα κοινό μυστικό για το οποίο όλοι γνωρίζαμε, αλλά κανείς ποτέ δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία: τον ρόλο της ελληνικής αστυνομίας σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας.

Είναι πια γνωστό ότι, λίγες μέρες πριν το φόνο, μια γειτόνισσα κάλεσε την αστυνομία σε έναν απ’ τους αμέτρητους καβγάδες του ζευγαριού ανησυχώντας για την ασφάλεια της 31χρονης. Η αστυνομία πέρασε από την περιοχή αλλά δεν έκανε τον κόπο να χτυπήσει το κουδούνι για να τσεκάρει ότι είναι όλα καλά. Μάλιστα, όταν η γειτόνισσα τους κάλεσε ξανά για να ρωτήσει γιατί πέρασαν χωρίς να σταματήσουν, εκείνοι απάντησαν πως ήταν ώρα κοινής ησυχίας και δεν ήθελαν να ενοχλήσουν.

Εάν οι δύο αστυνομικοί είχαν μπει στον κόπο να διερευνήσουν την καταγγελία της γειτόνισσας, ίσως το 11χρονο αγοράκι του θύματος δεν θα μεγάλωνε σήμερα χωρίς μητέρα. Κι αν το σκεφτείς λιγάκι παραπάνω, θα διαπιστώσεις ότι αν αυτοί οι αστυνομικοί θεωρούσαν αποτρόπαιο και εγκληματικό το να δέρνει ένας άντρας τη γυναίκα του, όχι απλά θα είχαν χτυπήσει το κουδούνι, αλλά θα είχαν μπουκάρει στο διαμέρισμα με το έτσι θέλω (το έχουν κάνει και στο παρελθόν με μεγάλη επιτυχία).

Το πρόβλημα, λοιπόν, ξεκινάει από το ότι οι δύο συγκεκριμένοι αστυνομικοί δεν θεωρούν την ενδοοικογενειακή βία ως κάτι τόσο σοβαρό, κάτι για το οποίο αξίζει να ασχοληθεί κανείς. Το να δείρεις τη γυναίκα σου είναι δικό σου πρόβλημα, δικό σου θέμα – οικογενειακό – και δεν μας αφορά τι κάνεις σπίτι σου. Στην τελική, κάτι θα έκανε και φταίει.

Κάπως έτσι λειτουργεί ολόκληρη η κοινωνία μας αλλά, ευτυχώς, όχι στην ολότητά της. Αν κάτι κάνει τη διαφορά τον τελευταίο καιρό είναι ότι η γυναίκες μιλάνε. Δεν ντρέπονται να πουν ότι κακοποιήθηκαν γιατί επιτέλους ξέρουν ότι δεν φταίνε οι ίδιες, αλλά οι κακοποιητές τους. Δεν σκέφτονται «μην μπλέξουν» και καλούν την αστυνομία, όπως η γειτόνισσα της 31χρονης. Δεν λένε από μέσα τους «αν τρώει ξύλο να φύγει» και προσφέρουν τη βοήθειά τους όπως η σερβιτόρα στην Ηλιούπολη.

Όσο για τους δύο αστυνομικούς που είχαν την ευκαιρία να σώσουν την 31χρονη αλλά δεν το έκαναν, μπήκαν σε διαθεσιμότητα από το Σώμα. Προσωπικά δεν με συγκινεί ιδιαίτερα αυτή η κίνηση, αλλά στην μεγάλη εικόνα ίσως να είναι κι αυτό ένα βήμα. Ίσως οι επόμενοι αστυνομικοί που θα κληθούν να διερευνήσουν μια καταγγελία ενδοοικογενειακής βίας, ακόμα κι αν δεν πιστεύουν ότι πρόκειται για κάνα σοβαρό έγκλημα, να μπουν στον κόπο να χτυπήσουν το κουδούνι μόνο και μόνο για να μην χάσουν τη δουλειά τους.

Μέχρι τότε, ας προσέχουμε η μία την άλλη. Μόνο αυτό έχουμε, αυτό μας μένει, αυτό πρέπει να κάνουμε. Η μία την άλλη σαν τα μάτια της.