Εγώ έχω το δίκιο μου

Έχει περάσει μια ώρα. Συζητάτε ωραία. Χαμογελάς, προβληματίζεσαι, χαμογελάς και πάλι. Υπάρχουν συναισθηματικές αναταράξεις. Σου αρέσει. Ροή, ηλεκτρισμός, παλμός σε πρώτο πλάνο. Εδώ είμαστε, σκέφτεσαι. Νιώθεις καλά. Και ξαφνικά χάνεσαι.

Τι εννοεί; Να μην ρωτήσω μήπως παρεξηγήσει… Κι αν μείνω με την απορία; Αχ δε θέλω να μείνω με την απορία, νοια-ζο-μαι. Ώπα! Με ρωτάει αν αυτό ήταν ειρωνεία. Δεν ήταν. Μάλλον δε στέλνω σωστά μηνύματα. Ίσως κάτι πρέπει να αλλάξω. Πώς να γίνω πιο σαφής; Πώς διαψεύδεις τον άλλο όταν έχει φτάσει σε ένα τελικό πόρισμα; Άκου ειρωνεία… Jamais!

Εσύ έχεις το δίκιο σου και η απέναντι πλευρά τον κόσμο όλο. Νομίζεις θα βρεθείτε στα μισά; Ψυχραιμία. Φυσικά και θα βρεθείτε γιατί απλά δεν είστε «απέναντι». Τουλάχιστον αυτό αποδεικνύει το τρελό επικοινωνιακό πινκ πονκ, το συναίσθημα σωστό ρόλερ κόστερ και η ανάγκη για επαφή. Όλα είναι στην πρόθεση «Να σε μάθω». Ρώτα, ξεδιπλώσου, τσαλακώσου, αφέσου, ΝΙΩΣΕ. Αφού ήδη συμβαίνει. Κι αν συμβεί ένα τσικ παραπάνω; Μήπως εκεί συμβαίνει και η Μαγεία; My point of view. Stop chasing shadows, just enjoy the ride…

Αφιερωμένο στην αγαπημένη φίλη Σ.