Υποφέρουμε από μοναξιά;

«Ο βασικότερος λόγος που οι σχέσεις στα χρόνια μας διαλύονται, ξεφτίζουν ή τελικά ξεφτιλίζονται δεν είναι οι δυσκολίες, η ρουτίνα και άλλα «προφανή» αλλά το ότι σταματήσαμε να «βλέπουμε» τους ανθρώπους μας και ξεκινήσαμε απλά να κοιτάμε», σου έγραψα στο τελευταίο μου random thought και όσο σκεφτόμουν ποιο θέμα θα ήθελα να αναλύσω στο πρώτο άρθρο της νέας μαγικής μας σεζόν –και δε σου κρύβω, ήθελα να μπω δυναμικά με κάτι αληθινά “θετικό”– όλο ερχόντουσαν και ξαναερχόντουσαν στο μυαλό μου βλέμματα ανθρώπων που χάζευα στις διακοπές.

Αν ένα χαρακτηριστικό μου στα χρόνια έχει παραμείνει αναλλοίωτο, είναι η παρατηρητικότητα. Στο μετρό, σε ένα μπαρ, στη θάλασσα ή και όπου αλλού, μπορείς να καταλάβεις λοιπόν ποια είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου συνήθειες. Και σε αρκετά μπαρ, σε πολλές, διαφορετικές θάλασσες -και ευτυχώς καθόλου στο μετρό!- είδα πολλά βλέμματα γεμάτα μοναξιά.

Κολλημένα πρόσωπα πάνω σε κινητά, γρήγορα χαμόγελα για να τραβήξουμε μια σούπερ ντούπερ σέλφι και να την ποστάρουμε στα σόσιαλ με χάσταγκ #ΚουφονήσιαΓιαΠάντα, λαίμαργη διάθεση για επιφανειακό φλερτ –που πήγαν οι καλές εποχές ρε γαμώτο!-, κενού περιεχομένου συζητήσεις. Και πίσω απ’ όλα αυτά, το βλέμμα. Σε παρέες, σε ζευγάρια, σόλο. Μοναξιά.

Θα σου μιλήσω σαν λάτρης της μοναχικότητας: τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά. Και δεν πάνε καλά όχι επειδή η μοναξιά είναι κάτι «κακό» από μόνη της –μπορεί να σου δώσει και πολλά και καλά μαθήματα πολλές φορές– αλλά αυτό που βλέπω εγώ (και φαντάζομαι το έχεις νιώσει κι εσύ) είναι πως είναι μια μοναξιά-απόγνωση, ένα «δεν με βλέπει κανείς πια», «δεν με ακούει κανείς πια», «δεν με αγγίζει κανείς». Και αυτό είναι τρομακτικό. Όχι μόνο γιατί πονάει, αλλά γιατί αρχίζει και μοιάζει φυσιολογικό.

Έχουμε μάθει να καταναλώνουμε τους ανθρώπους όπως καταναλώνουμε τα πάντα: γρήγορα, χωρίς δέσιμο, χωρίς εμβάθυνση. Να περνάμε σχέσεις από πάνω μας σαν αντηλιακό. Λίγο προστασία, λίγο άρωμα, καμία διάρκεια. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στα βιαστικά «τι κάνεις» και στα ακόμα πιο βιαστικά «καλά, εσύ;», χάνεται αυτό που κάποτε μας ένωνε: το κοίταγμα. Όχι το «κοιτάζω», το βλέπω. Το πραγματικό βλέμμα. Αυτό που διαβάζει πίσω από λέξεις, που ακούει τις παύσεις, που νιώθει πότε κάτι δεν πάει καλά πριν καν ειπωθεί. Αυτό το βλέμμα που σε λυτρώνει γιατί σε αναγνωρίζει.

Ίσως τώρα σκεφτείς εδώ: «Ωραία τα λες, αλλά τι να κάνουμε δηλαδή; Να το γυρίσουμε στην κασέτα; Να αφήσουμε τα κινητά και να κοιταζόμαστε σαν στις παλιές ελληνικές ταινίες;» Όχι. Ή μάλλον… ναι. Ή μάλλον, κάπως έτσι. Να ξαναμάθουμε να συνδεόμαστε. Να μην θεωρούμε δεδομένο τον άλλον, ούτε τον εαυτό μας. Να μη βιαζόμαστε να γεμίσουμε τη σιωπή με λέξεις, ούτε τη μοναξιά με παρέες που δεν μας ακουμπούν. Να διεκδικούμε σχέσεις που μας κάνουν να νιώθουμε ορατοί. Και να είμαστε κι εμείς οι ίδιοι το βλέμμα που λείπει από τον άλλον. Όχι για να σώσουμε, αλλά για να υπάρξουμε μαζί του. Χωρίς μάσκες. Χωρίς ταμπέλες. Χωρίς φίλτρα.

Γιατί στο τέλος, αν κάτι έχει σημασία, είναι αυτό: να ξέρεις πως κάποιος σε βλέπει. Πραγματικά. Όχι το πρόσωπό σου, ούτε το προφίλ σου. Εσένα.