Όταν καταλαβαίνεις ότι η βία δεν είναι κάτι μακρινό

Γράφει η Ελένη Κιουρτζίδου,

Πόσες φορές κάνουμε λάθος επιλογές και συνεχίζουμε να πορευόμαστε μαζί τους;

Ζούμε μέσα στο απόλυτο κενό, παγιδευμένες στις ίδιες μας τις αποφάσεις…

Ήταν μία το ξημέρωμα. Η στιγμή της ξεκούρασης. Eκείνη η μικρή ανάσα που περιμένεις όλη μέρα, για να αφήσεις πίσω σου την ένταση, τους ήχους, τα «βάρη». Όλα γύρω είχαν σωπάσει. Το μόνο που ακουγόταν ήταν η ανάσα μέσα στο σκοτάδι. Όμως, η σιωπή εκείνης της νύχτας έσπασε απότομα από… το διπλανό διαμέρισμα.

Στην αρχή, με χαμηλές φωνές που ύστερα έγιναν πιο δυνατές. Και μετά, οι ίδιες φωνές, ουρλιαχτά. Μια γυναικεία φωνή που έτρεμε από φόβο. Μια αντρική φωνή, βαριά, γεμάτη θυμό. Ένας δυνατός κρότος, σαν κάτι να έσπασε πάνω στον τοίχο. Και ύστερα, σιωπή. Εκκωφαντική, βαριά και πιο τρομακτική από κάθε κραυγή που προηγήθηκε.

Ένας τοίχος μόνο σε χωρίζει από τη βία κι όμως νιώθεις πως είσαι μέσα της. Πνίγεσαι στο ίδιο σου το σπίτι, κουκουλώνεσαι για να μην ακούς, μα ο ήχος διαπερνά τα πάντα.

– «Μη… πονάω… φτάνει, άσε με!»

Αυτές οι φράσεις διαλύουν κάθε δισταγμό. Κάποιος τολμά και  χτυπά δυνατά την πόρτα του διπλανού σπιτιού.

-«Ναι; Είστε καλά;»

– «Καλά είμαστε, ευχαριστούμε.»

– «Είσαι καλά; Την κοπέλα ρώτησα.»

– «Καλά είμαι. Μην ανησυχείτε.»

– «Άνοιξε την πόρτα, αλλιώς θα καλέσω την αστυνομία.»

Η πόρτα ανοίγει αργά. Μια γυναίκα στέκεται εκεί, χλωμή, με χαμόγελο σπασμένο και βλέμμα χαμένο.

– «Όλα καλά, μην ανησυχείτε…»

Τίποτα όμως δεν είναι καλά. Το βλέπεις στα μάτια της. Το ακούς στη φωνή της. Το νιώθεις στον αέρα που έχει παγώσει. Και τότε καταλαβαίνεις ότι η βία δεν είναι κάτι μακρινό. Μπορεί να συμβαίνει λίγα μόλις μέτρα μακριά σου, πίσω από μια πόρτα που όλα φαινομενικά μοιάζουν ήρεμα.

Η βία δεν ακούγεται πάντα. Κρύβεται πίσω από χαμηλές φωνές, ψεύτικα χαμόγελα, βλέμματα που αποφεύγουν να σε κοιτάξουν. Ξεκινά με προσβολές, απαγορεύσεις, με το “μην βγεις”, το “φταις εσύ”. Και όσο η σιωπή τη σκεπάζει, τόσο δυναμώνει.

Στην Ελλάδα, εκατοντάδες γυναίκες κάθε χρόνο ζουν κακοποίηση μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Πολλές σωπαίνουν, φοβούνται, ντρέπονται, ελπίζουν πως θα αλλάξει. Μα δεν αλλάζει. Η βία δεν σταματά αν δεν σπάσει η σιωπή.

Εκείνη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα. Σκεφτόμουν πόσο εύθραυστο είναι το “είμαι καλά”. Πόσο κοντά είμαστε με κάποιους ανθρώπους και πόσο άγνωστοι παραμένουμε καθώς και πόσο σημαντικό είναι να μην προσπερνάμε.

Αν ακούσεις κάτι, μίλα.

Αν δεις κάτι, δράσε.

Μπορεί να σώσεις μια ζωή.

Κάλεσε τη γραμμή SOS 15900.

Ενημέρωσε, επίμεινε, βοήθησε.

Σε κάθε γυναίκα που ζει με φόβο, δεν είσαι μόνη. Υπάρχουν άνθρωποι που θα σε ακούσουν, που θα σε στηρίξουν, που θα σε βοηθήσουν να φύγεις. Γιατί αξίζεις μια ζωή χωρίς τρόμο και χωρίς “όλα καλά” που δεν είναι. Γιατί πίσω από κάθε κλειστή πόρτα υπάρχει φως. Κι αυτό το φως περιμένει εσένα να το ανοίξεις.