Μήπως σκοτώνεις τον έρωτα προσπαθώντας να τον καταλάβεις;

Ζεις σε μια εποχή όπου τα πάντα αναλύονται. O έρωτας δεν αποτελεί εξαίρεση. Αντί να τον αφήσεις να σε παρασύρει, τον αντιμετωπίζεις σαν εξίσωση που πρέπει να λύσεις ή σαν φαινόμενο που απαιτεί διαρκή ερμηνεία. Ακούς podcasts, διαβάζεις άρθρα αυτοβελτίωσης, ακολουθείς viral λίστες με τίτλους όπως «5 τρόποι να…», προσπαθώντας να μάθεις πως να αγαπάς σωστά, πως να αναγνωρίζεις τα «red flags», να αποκωδικοποιείς το «self-awareness» και να ταξινομείς τους ανθρώπους σε «attachment styles».

Μήπως στην προσπάθειά σου να καταλάβεις τον έρωτα, ξεχνάς να τον ζήσεις;

Μήπως αναλύοντας τα πάντα, χάνεις το πιο αυθεντικό στοιχείο του, το ένστικτο; Σήμερα δεν ζεις τον έρωτα, τον αποδομείς. Σκανάρεις κάθε λέξη, κάθε κίνηση, αναζητάς κρυμμένα σημάδια για να επιβεβαιώσεις ότι όλα εξελίσσονται όπως «πρέπει». Μήπως δεν με θέλει όσο εγώ; Μήπως θα έπρεπε να εκφράζει περισσότερο τα συναισθήματά του;

Αντί να τον νιώσεις, τον παρατηρείς ψυχρά, σαν να κρατάς σημειώσεις για ένα case study, σαν ψυχολόγος που ψάχνει την υποσυνείδητη αιτία πίσω από κάθε του αντίδραση.

Από πότε ο έρωτας έγινε εγχειρίδιο προς ανάλυση;

Ο φόβος να πληγωθείς ή να κάνεις τη «λάθος επιλογή», σε έχει μετατρέψει σε μανιακό της ψυχολογικής ανάλυσης. Όσο περισσότερο αναλύεις, τόσο λιγότερο νιώθεις. Αντί να αφεθείς, σκανάρεις τα patterns, τις σκιές, τις «αδυναμίες» του άλλου, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσεις κάθε του κίνηση. Κι έτσι, μέσα στην προσπάθεια να κατανοήσεις τα πάντα, ξεχνάς να ζήσεις. Η μαγεία του αυθόρμητου χάνεται.

Δεν λέω ότι η αυτογνωσία δεν είναι δύναμη, αλλά όταν η υπερανάλυση γίνεται άμυνα και ο έρωτας project προς διαχείριση, τότε παύει να είναι συναίσθημα και γίνεται check list. Και ο έρωτας δεν είναι check list. Είναι ρίσκο.

Μερικές φορές, το μόνο που χρειάζεται είναι να αφεθείς. Να νιώσεις, να ζήσεις, χωρίς να προσπαθείς να ελέγξεις τα πάντα. Γιατί αλλιώς, μέχρι να βεβαιωθείς ότι όλα είναι «ασφαλή», ο έρωτας έχει ήδη φύγει. Έφυγε τη στιγμή που προσπαθούσες να τον κρατήσεις υπό έλεγχο.

Η σκληρή αλήθεια

Φοβάσαι τόσο να πληγωθείς, αναλύεις κάθε λέξη, κάθε κίνηση, μέχρι που γίνεσαι θεατής της ίδιας σου της καρδιάς. Ναι, η αυτογνωσία είναι φως. Αλλά όταν ο έρωτας γίνεται PowerPoint με bullet points, έχει ήδη πεθάνει. Όπως λέει ο John Gottman, «Η αποδοχή της διαφορετικότητας και των ατελειών του άλλου είναι το θεμέλιο μιας υγιούς σχέσης». Ίσως ο έρωτας θέλει λιγότερη σκέψη και περισσότερη τόλμη. Όχι ανάλυση, αλλά παράδοση. Όχι έλεγχο, αλλά πάθος.

Θα πονέσεις; Ναι.

Θα χάσεις; Κάποιες φορές, ναι.

Αλλά τουλάχιστον θα έχεις ζήσει. Πραγματικά, ολοκληρωτικά. Χορεύοντας στη βροχή, αντί να στέκεσαι φοβισμένος κάτω από ένα υπόστεγο, μην τυχόν και βραχείς. Ο έρωτας είναι φωτιά. Δεν αναλύεται, δεν εξηγείται, και βιώνεται μόνο όταν πάψεις να βλέπεις με φόβο και αρχίσεις να κοιτάς με ελπίδα.