Ορέστης: Ίσως ήρθε η ώρα να δω κατά πόσο φταίω κι εγώ

Γράφει η Λία Μπισμπίκη,

Η γνωριμία μου με τον Ορέστη με προβλημάτισε πολύ στο κατά πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να επηρεάζεται από τον manager του. Ο «ρόλος» του ατόμου που είναι «από πάνω μας» στην ιεραρχία μπορεί να έχει μεγάλο αντίκτυπο στην υπόλοιπη ζωή μας.

O «Ορέστης» της ιστορίας μας είναι ο manager, ο οποίος μια ωραία μέρα έχασε τη γη κάτω απ’ τα πόδια του, όταν έφυγαν δύο πολύ σημαντικά στελέχη από την ομάδα του, η Ματίνα και ο Αλέξης.

Με τη Ματίνα δεν εξεπλάγην, καθώς η συγκεκριμένη είχε κι άλλες προσωπικές υποχρεώσεις, οπότε δεν ασχολήθηκε με τους λόγους της παραίτησης της. Όταν όμως λίγο αργότερα υπέβαλε παραίτηση και ο Αλέξης, μου τηλεφώνησε και βγήκαμε για έναν καφέ. Ο Ορέστης ήταν συντετριμμένος σαν να μην ήθελε να το πιστέψει.

«Συνέβη σήμερα και πραγματικά ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα. Ο Αλέξης έδειχνε τόσο ικανοποιημένος, προσγειωμένος και ταυτόχρονα ικανός να ανταπεξέλθει στο 100% σε κάθε πρόκληση. Αποτελεί πρότυπο για την ομάδα του, πώς θα τους πω ότι φεύγει τώρα;». «Μήπως αυτό φταίει Ορέστη μου, το ότι είναι τόσο άψογος;» απαντώ. «Δεν ξέρω. Ίσως ήρθε η ώρα να δω κατά πόσο φταίω κι εγώ».

Επιτέλους, το είπε. Στη διάρκεια της κουβέντας, ο Ορέστης είχε αρκετά κρυμμένες ενοχές και κάτι που όλο ήθελε να πει και δεν το έλεγε… στο τέλος πια, βγήκε στη φόρα.

«Ξέρεις, είχε συμβεί μία διαφωνία ρε παιδί μου, μεταξύ της ομάδας και ο Αλέξης δεν έδειξε καλή συμπεριφορά. Τότε, του θύμισα ότι η ομάδα τον θαυμάζει και θα πρέπει «να προσέχει περισσότερο». «Και τι είπε;» τον ρωτώ. «Tίποτα, αυτό».

Από την υπόλοιπη εξιστόρηση φάνηκε πως ο Ορέστης δεν είχε ποτέ κάτσει με τον Αλέξη για να τον ακούσει, καθώς δεν ήξερε καν τα θέματα που τον προβληματίζουν ή τι τον ενοχλούσε, κάτι το οποίο με οδήγησε να σκεφτώ πως κλωθογύριζει την κουβέντα στο… τι φταίει και αφήνει τον εαυτό του απ’ έξω. Σύντομα το κατάλαβε και ο ίδιος.

Στο μεταξύ, στη σύγκρουση που είχε γίνει, ο Ορέστης δεν είχε κρατήσει κάποια στάση ή άποψη. Το στυλ του ήταν «αποφευκτικό», ουδέτερο μπροστά στους άλλους. Έφυγε από το χώρο και λίγες ώρες μετά επέπληξε τον Αλέξη συστήνοντας του να φροντίζει να παραμένει πιο ήρεμος.

Θυμήθηκε ότι και άλλες φορές, η στάση και συγχρόνως η πρόθεσή του ήταν πάντα αυτό που λέμε «να μην σπάσει αυγά» με τους συνεργάτες του. Αυτό όμως δεν φτάνει για να λυθούν τα προβλήματα, ούτε εξασφαλίζει ποτέ ότι έτσι θα είναι ικανοποιημένοι όλοι.

Και πάμε στα μαθήματα από όλο αυτό… Μετά το συγκλονιστικό νέο της παραίτησης, τι άλλαξε;

Αυτό που σίγουρα άλλαξε ο φίλος μου είναι να έχει τις κεραίες του «τεντωμένες» και να ακούει με περισσότερο νοιάξιμο για τους άλλους. Πλέον έβαλε στην εβδομαδιαία ρουτίνα του ένα γρήγορο check-in σε 1:1 meetings με κάθε έναν από τους ανθρώπους του.

Άλλωστε όλοι αυτό δε θέλουμε, είτε στη δουλειά, είτε στην προσωπική μας ζωή; Ένα αυτί να μας ακούει και μια πιο ουσιαστική, ειλικρινή «σύνδεση». Εάν αυτό επιτευχθεί, τότε ανοίγουν και οι πιθανότητες να γίνονται οι δύσκολες συζητήσεις πολύ νωρίτερα και οι μεταξύ μας διαφωνίες πιο εποικοδομητικές.