Όταν ο έρωτας χάνει τη λάμψη του ιδανικού, τι απομένει;

Έχεις νιώσει ποτέ να ψάχνεις τον έναν, τον μοναδικό, με τον οποίο θα μοιραστείς τα πάντα; Τον άνθρωπο που θα σε συμπληρώσει, που θα γίνει ο καθρέφτης της ψυχής σου;

Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, οι μεγαλύτερες ιστορίες αγάπης μας κάνουν να αναρωτιόμαστε: Υπάρχει πράγματι η απόλυτη σύνδεση ή είναι απλώς ένας μύθος, γεννημένος από την πλατωνική και ανεκπλήρωτη αγάπη;

Ο Δημήτρης Καραγιάννης στο βιβλίο του «Έρωτας ή τίποτα» μιλάει για την αναζήτηση της κοινής ταυτότητας των ζευγαριών και την ανάγκη τους να συγχωνεύσουν τις προσωπικότητές τους σε ένα κοινό «εμείς».

Η μαγεία του ακατόρθωτου

Σκέψου τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, τον Χίθκλιφ και την Κάθριν, τον Τριστάνο και την Ιζόλδη, τον Μιμίκο και τη Μαίρη. Έρωτες φλογεροί, έντονοι, απόλυτοι και όμως, πάντα καταδικασμένοι. Οι ήρωες αυτοί δεν έζησαν αρκετά για να βιώσουν τη φθορά της καθημερινότητας. Το δράμα τους παρέμεινε ανέπαφο από τη ρουτίνα, διατηρώντας τη μαγεία του ακατόρθωτου και την απόλυτη ένταση του συναισθήματος.

Κι εδώ ακριβώς γεννιέται το ερώτημα: Αν αυτοί οι έρωτες είχαν επιβιώσει, αν είχαν φτάσει στην καθημερινή συνύπαρξη, θα είχαν διατηρήσει την ίδια μαγεία; Ή μήπως η γοητεία τους οφείλεται ακριβώς στο ανεκπλήρωτο και στην απόσταση που κρατούσε ανέγγιχτο το πάθος τους από τη συνήθεια και την καθημερινότητα;

Η ανθρώπινη φύση είναι προγραμματισμένη να αναζητά το ιδανικό, το τέλειο. Η αγάπη συχνά ωραιοποιείται μέσα από την απουσία, την προσμονή, την προσδοκία. Όταν το πάθος δίνει τη θέση του στη συνήθεια, όταν ο μύθος συναντά την πραγματικότητα, όταν ο έρωτας χάνει τη λάμψη του ιδανικού και αποκαλύπτει τις ατέλειές του, τι απομένει;

Όταν η προσμονή εξασθενεί, τότε αναδύεται η ωμή πραγματικότητα. Ο άλλος παύει να είναι ο εξιδανικευμένος έρωτας και γίνεται ένας άνθρωπος με συνήθειες και ελαττώματα, ενώ η φθορά του χρόνου εισχωρεί αθόρυβα στην καθημερινότητα.

Μήπως αυτή είναι η στιγμή της απομυθοποίησης;

Μήπως η πραγματική αγάπη δεν βρίσκεται στη φωτιά που καίει γρήγορα και εκτυφλωτικά, αλλά στη φλόγα που σιγοκαίει και αντέχει στον χρόνο; Μήπως η πιο βαθιά ένωση δεν είναι αυτή που μας κατακαίει, αλλά εκείνη που μας γαληνεύει;

Ίσως ο αληθινός έρωτας να μη βρίσκεται στην ένταση της στιγμής, αλλά στη σταθερότητα της συνύπαρξης, στη δύναμη της αντοχής, στην επιλογή της καθημερινής αγάπης, ακόμα και όταν ο μύθος καταρρέει.

Η αναζήτηση της κοινής ταυτότητας ενός ζευγαριού μπορεί να είναι ρεαλιστική, αλλά σίγουρα δεν έρχεται αυτόματα. Δεν πρόκειται για μια ξαφνική αποκάλυψη, αλλά για μια συνειδητή επιλογή. Ο απόλυτος έρωτας δεν είναι απλώς ένας μύθος, αλλά ούτε και κάτι δεδομένο. Είναι μια συνεχής πορεία ανακάλυψης, αποδοχής και εξέλιξης. Κι ίσως τελικά, η μεγαλύτερη ιστορία αγάπης δεν είναι αυτή που καταλήγει άδοξα, αλλά αυτή που γράφεται καθημερινά, με υπομονή, δέσμευση και πραγματική σύνδεση.

Κλείνοντας, αξίζει να αναρωτηθείς: Ποιος είναι ο σκοπός της αναζήτησης του “τέλειου”, όταν το “τέλειο” ίσως βρίσκεται στην αποδοχή της ανθρώπινης ατέλειας;