Ο ρόλος σου

«Κουράστηκα να νιώθω πως δίνω διαρκώς και στο τέλος της ημέρας να επιστρέφω σπίτι στραγγισμένη. Τις τελευταίες ημέρες αισθάνομαι σαν να έχω γίνει σκιά του εαυτού μου και με σέρνω απλά για να προχωρήσω. Με προορισμό; Έλα ντε. Προλαβαίνω να σκεφτώ; Αν ήμουν τουλάχιστον ψυχολόγος, θα πληρωνόμουν για τις υπηρεσίες μου…»

Όταν το επίκεντρο του κόσμου μας γίνονται οι άλλοι, οι χ, ψ άλλοι, που προφανώς για να τους τοποθετούμε εκεί εμπλέκεται το συναίσθημά μας (που πολλές φορές θολώνει την κρίση), βγαίνουμε από το δικό μας κέντρο. Και τη στιγμή που προσπαθούμε να διευκολύνουμε –νομίζουμε– τη δική τους ψυχολογία, χάνουμε τη δική μας. Στοίχημα το να μην το κάνουμε. Αλήθεια, τι μας οδηγεί εκεί; Μήπως στα χρόνια συνηθίσαμε να αρπάζουμε τον πυροσβεστήρα, να σβήνουμε φωτιές, το μέσα μας να βράζει και να είμαστε και οκ με αυτό; Και τελικά, σε χρόνια ενήλικα, πώς μπορεί να λειτουργήσει αυτό το μοτίβο με τρόπο υγιή; Τι κερδίζουμε με την ψευδαίσθηση ότι γινόμαστε «σωτήρες»;

Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε αυτούς που σε αγαπάνε, σε αυτούς που αγαπάνε να σε έχουν στη ζωή τους και σε αυτούς που αγαπάνε όσα μπορείς να τους προσφέρεις (και συνήθως τότε σε θυμούνται). Και δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις που σε τοποθετούν στο χάρτη τους. Παίξε το ρόλο σου αντίστοιχα. Αν θες.

Αφιερωμένο στη Τ.