Από έρωτα

Κάθε φορά που μαθαίνω ότι ένα ζευγάρι ετοιμάζεται να συγκατοικήσει, ή «επισημοποιήσει» με έναν τρόπο τη σχέση του ρωτάω γεμάτη χαρά, «από έρωτα;». Θυμάμαι πρόσφατα μια φίλη να μου λέει για μια άλλη φίλη ότι είναι έτοιμη να κάνει με το αγόρι της το επόμενο βήμα. Όταν άκουσε το ερώτημά μου, σχεδόν σοκαρισμένη, απάντησε: «από έρωτα φυσικά, από τι άλλο;!». Εκείνη τη στιγμή ένιωσα κάπως σαν εξωγήινη, για να μην πω χαζή. Βίος ανθόσπαρτος παιδιά!

Λυπάμαι που το μοιράζομαι μαζί σας αυτό, αλλά γνωρίζω αρκετές περιπτώσεις «από έρωτα» που μόνο από έρωτα δεν ήταν. Τελικά. Ήταν για να «ανακουφιστούμε οικονομικά», γιατί «προέκυψε παιδί», για να «ενώσουμε τις αυτοκρατορίες μας» (ω ναι, κλείστε το στόμα μην μπει καμία μύγα, υπάρχει ακόμα αυτό), γιατί «ε, τόσα χρόνια είμαστε μαζί, τι να κάνουμε, να καθόμαστε να κοιταζόμαστε;», ακόμα και από προξενιό. Μπαίνουμε στο 2025 και αυτό το αίσχος καλά κρατεί. Είναι ο κανόνας όλα αυτά; Δε ξέρω. Ξέρω όμως ότι είναι εδώ και πως πολλές φορές κλείνουμε καλά τα μάτια μας μπροστά τους, πάνω στη βιασύνη μας να ραφτούμε.

Αν με ρωτάτε, η ενήλικη πλευρά μου αναγνωρίζει και κατανοεί τα παραπάνω καλά, δύσκολα όμως τα αποδέχεται και αυτό γιατί υπάρχει ακόμα αυτό το ροζ συννεφάκι που ξαπλώνω πάνω του αναπαυτικά τα βράδια και επιμένω να ονειρεύομαι σχέσεις, έλξεις, συνδέσεις, σπίτια, σεντόνια, στιγμές, Κυριακές και Χριστούγεννα μόνο από έρωτα. Και πιστεύω σε αυτά. Και είναι ωραία στο ροζ συννεφάκι μου. Και τρώω μεγάλο χαστούκι όταν η Λ., μια σπουδαία γυναίκα που γνωρίζω, παντρεμένη 30 χρόνια με δύο ενήλικα παιδιά, στο ερώτημά μου, τελικά, απαντά «Έρωτας; Τι είναι αυτό;».