Εκεί που επιστρέφεις

Επιστρέφεις όπου νιώθεις οικεία. Και το οικεία δε σημαίνει πάντα «comfort zone». Πολλές φορές σημαίνει: επιστρέφεις στον εαυτό σου. Ή σε ένα κομμάτι του που μόνο το «εκεί που επιστρέφεις» μπορεί να σου ξυπνήσει. Κάτι πολύ αυθεντικό, δικό σου, ατελές, ευάλωτο, υπέροχο. Για λίγους. Γιατί το «εκεί που επιστρέφεις» ξέρει. Σε. Ξέρει. Και γι’ αυτό ποτέ δεν επέλεξε να σε «κλειδώσει» και να σε φυλακίσει σε ένα κλουβί. Γιατί ήξερε καλά πως αν το έκανε και δε θα σου άξιζε και δε θα επέστρεφες. Και το «εκεί που επιστρέφεις» σε θέλει ελεύθερη, σε θέλει ολόκληρη, σε θέλει γεμάτη. Κόντρα στον κανόνα του ελέγχου. Κόντρα στο ανούσιο –και περιττό– drama.

Το αποτέλεσμα; Επιλέγεις να επιστρέφεις. Όχι από συνήθεια, ούτε γιατί το «εκεί που επιστρέφεις» σε υποδέχεται πάντα με ανοιχτή αγκαλιά. Πολλές φορές, στην κυριολεξία, καν δε σε αγγίζει. Πολλές φορές είναι απλά μια αίσθηση, μια ιδέα. Αλλά σε κάνει να νιώθεις ορατή και τότε συνειδητοποιείς ότι είσαι κιόλας. Και σου αξίζει να «σε βλέπουν». Σου αξίζει «να ακούγεσαι». Και σου αξίζει και να στο δείχνουν.

Σε υπολογίζω, είμαι εδώ, σε βλέπω, σε ακούω.

Θέλω να είμαι εδώ, θέλω να σε βλέπω, θέλω να σε ακούω.

Εκφράσου όπως είσαι.

Είσαι αρκετή.

Μην το σκέφτεσαι πολύ.

Ελεύθερα.

Χωρίς φίλτρα.

Ε ναι, εκεί αξίζει να επιστρέφεις. Εκατό τοις εκατό. Και μόνο εκεί.