Ελεύθερο επάγγελμα

«Ζωάρα κάνεις!» μου λέει τις προάλλες μια φίλη όταν μοιράζομαι μαζί της ότι μέσα σε μια εβδομάδα έχω να πάω σε τρεις κοπές πίτας. «Έλα να την κάνεις κι εσύ και να μου πεις», της απαντώ και γελώ (!). Καμία γκρίνια, jamais. Είναι ωραία η αρένα, οι προκλήσεις και οι ευκαιρίες της και την ίδια στιγμή, όλα όσα φαίνονται είναι η μια όψη του νομίσματος, η «φανταχτερή».

Γιατί στο Instagram δε μπορείς να ποστάρεις το πώς χτυπάει η καρδιά σου όσο περιμένεις αυτό το email που θα σου αποκαλύψει αν τελικά την πήρες τη δουλειά ή δεν την πήρες. Που το να πάρεις τη δουλειά, με λόγια απλά, σημαίνει να γεμίσεις το ψυγείο σου. Ούτε μπορείς να μοιραστείς το ότι σε κάθε «πτώση» (που δε φαίνεται), ή απόρριψη (που επίσης δε φαίνεται) ο χρόνος δεν είναι σύμμαχός σου, όοοοχι – ΠΡΕΠΕΙ απλά να συνεχίσεις. Κι ας βουτάς στην αυτοαμφισβήτηση. Κι ας έχεις να διαχειριστείς ταυτόχρονα και άλλα τόσα σημαντικά που δεν αφορούν τη δουλειά. Ποια επεξεργασία δεδομένων; Ποιος αναστοχασμός; Και αυτά δεν είναι ούτε τα μισά των μισών των μισών (!).

Η αρένα είναι φωτιά και ταυτόχρονα σε «καίει». Η ανθεκτικότητα, το πείσμα, η επιμονή και η επαναδημιουργία του εαυτού σου γίνεται πέρα από υπόθεση προσωπική και αρκετά μοναχική. Όσα τσουγκρίσματα τσιν τσιν σε κυριλέ εστιατόρια και αν ποστάρεις (γιατί αυτά φαίνονται), εσύ ξέρεις. Και αυτό αρκεί. Ή τουλάχιστον θα έπρεπε να αρκεί.

Υγ. 1 Τι χαρά, κέρδισα κι ένα φλουρί!

Υγ. 2 Αν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας, σε ξέρω δε σε ξέρω, αγκαλιά <3