Στα σύννεφα

Σε ζευγάρια, οικογένειες, παρέες και σόλο οι άνθρωποι ταξιδεύουν. Κι εγώ πάντα προσπαθώ να «πιάσω» αυτούς με τα απλανή βλέμματα έξω απ’ το παράθυρο. Προσπαθούν να ξεχάσουν; Προσπαθούν να ξεχαστούν; Προσπαθούν να μη σκέφτονται; Απολαμβάνουν απλώς;

Λίγο πριν σβήσει το 2024 οι μοναδικές στιγμές που ξεχνούσα, ξεχνιόμουν και οριακά δε σκεφτόμουν με έβρισκαν σε διαδρομές. Και η δεύτερη μέρα του χρόνου με βρήκε μέσα σε ένα αεροπλάνο. Και οι άνθρωποι με τα απλανή βλέμματα ήταν πολλοί. Μεταξύ αυτών κι εγώ. Και συνδέθηκα με αρκετά τέτοια βλέμματα. Και με έναν τρόπο “μιλήσαμε”. Χωρίς λέξεις.

Στο ταξίδι μου επιβεβαίωσα το εξής: κάθε άνθρωπος είναι και μια ιστορία. Κάθε ιστορία έχει μια αρχή, μια μέση, ένα τέλος. Κάθε προορισμός προσφέρει ένα ανεξάντλητο πεδίο πιθανοτήτων, ευκαιριών και προκλήσεων. Και οι προορισμοί δεν είναι πάντα τοποθεσίες. Διάβασέ το ξανά.

υγ. Είναι ωραίο να πετάς στα σύννεφα. Τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά.