“Και η ζωή έτσι δεν είναι;”

Αυτές τις ημέρες έχω αφιερωθεί αναγνωστικά στο καινούργιο βιβλίο της Sally Rooney. Ήταν αυτό που όλοι περιμέναμε και που ορισμένοι τυχεροί το είχαν στα χέρια τους μήνες πριν το κανονικό του release στα τέλη Σεπτεμβρίου.

Δε μπήκα καν στον κόπο να διαβάσω/παρακολουθήσω/ψάξω κάποια κριτική, γιατί δε θα είχε και νόημα. Θα αγόραζα το “Intermezzo” ακόμα και αν όλοι το σιχαίνονταν.

Ένας από τους πρωταγωνιστές ασχολείται με το σκάκι και μιλώντας για αυτό, περιγράφει πώς χρειάστηκε να μελετήσει όλες αυτές τις θεωρίες ανοίγματος και όλες τις στρατηγικές νίκης όσο ήταν μικρός, για να καταλήξει χρόνια αργότερα, να παίζει ένα σχετικά οκ παιχνίδι και να έχει μία σχετικά οκ θέση στα πιόνια του κάπου στα μέσα του παιχνιδιού. Και έτσι όπως το διαβάζω, σκέφτομαι “και η ζωή έτσι δεν είναι;”.

Μαθαίνουμε από μικροί έναν σκασμό κανόνες για μία σχετικά οκ ύπαρξη, τελικά κάπου στα μισά του παιχνιδιού καταλαβαίνουμε πως ήταν ανούσιο και μετά 64 τετραγωνάκια δεν αρκούν για τις κινήσεις που θέλουμε να κάνουμε.

Διάβασέ το!