Πρώτες φορές

«Πόσες πρώτες φορές μπορεί να ζήσει στη ζωή του ένας άνθρωπος;» σκέφτομαι όσο ακούω τη Ζ. να μου περιγράφει με βουρκωμένα μάτια την πρώτη φορά που μετά από πολλά χρόνια πήγε σε συναυλία με τον άντρα της. Το είχε ξεχάσει. Και μαζί με αυτό είχε ξεχάσει πως έχει δικαίωμα στο χορό, στο τραγούδι, στη χαρά, στο να πάει η ώρα τρεις τα ξημερώματα και να μην κοιτάξει το ρολόι.

Υποχρεώσεις, θέματα υγείας, σχολεία, παιδιά, μαγείρεμα, δουλειά. Πρέπει. Πολλά “πρέπει”. Πολλές θυσίες προσωπικές. Ποιος δε μπορεί να νιώσει τη Ζ.; Εγώ πάντως την ένιωσα. Όχι τόσο γιατί έχω να πάω σε συναυλία καιρό, αλλά γιατί με έκανε να συνδεθώ με αυτό το συναίσθημα των “πρώτων φορών”. Που σε διαπερνά μια ρίγη, που παίρνεις φωτιά, που φτάνεις μέσα σου από το μηδέν στο εκατό σε δευτερόλεπτα, που η καρδιά σου παίζει ταμπούρλο. Που γελάς ρε φίλε! Με τον άλλον, με τη ζωή, με εσένα. Που νιώθεις.