Τελικά, ερωτευτήκαμε;

«Εγώ είχα μόλις βγει από μια σχέση πέντε ετών, αυτός είχε ένα παιδί πέντε χρονών. Εγώ δεν ήθελα να δεσμευτώ για κανέναν λόγο. Εκείνος δε μπορούσε. Γνωριστήκαμε «έτσι ξαφνικά» και εξαρχής όλα ήταν πολύ καθαρά. Η έλξη, οι όροι, τα όρια. Η καθημερινή, συνεχής και ακατάπαυστη επικοινωνία έγινε μια γλυκιά εξάρτηση. Όταν μπορούσα να την έχω, πετούσα. Όταν δεν την είχα, παραπατούσα (!). Δεν κατάλαβα ποτέ πώς έγινε το κέντρο του κόσμου μου. Ήταν κάτι παραπάνω από «εξαιρετικό σeξ» και προσπάθησα πολλές φορές να με πείσω ότι ήταν μόνο αυτό. Όσο εκφραζόμουν, ύψωνε τοίχους. Όταν εκφραζόταν (με το σταγονόμετρο), άναβα λαμπάδες (!). Ο χρόνος από κατακόκκινος ενεστώτας έγινε ξαφνικά παρατατικός. Κάπου χαμένοι στη μετάφραση ξεκινήσαμε να βάζουμε άνω τελείες σε συζητήσεις, στιγμές, όλα. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι ένα: Τελικά, ερωτευτήκαμε;».

Ακούω την ιστορία της Ε. (και τη μεταφέρω στο περίπου) και σκέφτομαι πως έχω βρεθεί σε κάτι αντίστοιχο στο παρελθόν και εγώ, όπως και η κολλητή μου, όπως και η ξαδέρφη μου όπως και σχεδόν κάθε γυναίκα που ξέρω. Στο ερώτημα –ανεξαρτήτων συνθηκών και περιστάσεων– που αιωρείται στον αέρα και σου τρυπάει το μυαλό «τελικά ερωτευτήκαμε;».

Η «καθαρότητα» στις σχέσεις

Μας αρέσει δε μας αρέσει, δυο άνθρωποι που επικοινωνούν καθημερινά (και εξακολουθητικά), κάνουν sexting, μοιράζονται σκέψεις, ανησυχίες, χαμόγελα, στιγμές, τη βαρεμάρα που αισθάνονται για το call που πρέπει να μπουν και μπαίνουν σε μια διαδικασία να απαντήσουν ερωτήματα του στιλ «τι ονειρευόσουν να γίνεις όταν μεγαλώσεις σαν παιδί;», έχουν μια μορφής σχέση. Και πίστεψέ με, απεχθάνομαι τις ταμπέλες, ΟΜΩΣ η καθαρότητα στις σχέσεις είναι σπουδαίο πράγμα και στο τέλος της ημέρας, it is what it is.

Μιλάμε για αυτό το περιβόητο situationship στη συγκεκριμένη υπόθεση λοιπόν; Μάλλον, ναι. Έλξη αμοιβαία, συγκεκριμένα δεδομένα στον «πλανήτη πραγματικότητα» άρα όρια και όροι και ο θεός μαζί μας. Γιατί κανείς δε σου διασφαλίζει εξαρχής ότι δε θα νιώσεις το «κάτι παραπάνω», ούτε ότι μέσα απ’ όλο αυτό δε θα πονέσει η καρδούλα σου. Γενικά, στα ζητήματα καρδιάς, όλα είναι ρίσκο. Το ζήτημα είναι, με τι κόστος;

Μίλα μου με συναισθήματα

Ακούω την Ε. να λέει «Όσο εκφραζόμουν, ύψωνε τοίχους. Όταν εκφραζόταν (με το σταγονόμετρο), άναβα λαμπάδες (!)» και αντιλαμβάνομαι την ανάγκη της να μιλήσει με συναισθήματα και την ανάγκη του να προστατέψει τον εαυτό του από μια ενδεχόμενη «έκθεση». Γιατί ποιος μπορεί να προβλέψει την εξέλιξη ενός τέτοιου σεναρίου; Κανείς. Και ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι η επόμενη ημέρα θα είναι ίδια (και στον πλανήτη πραγματικότητα αλλά και σε αυτόν του situationship);

Εδώ ακριβώς είναι που ξεκινά το «χαμένοι στη μετάφραση». Όταν οι όροι του situationship γίνονται και ξαναγίνονται και ματαξαναγίνονται τόσο σαφείς, τόσο «σκληροί», τόσο αμετακίνητοι, δε μπορείς να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο. Φιλτράρεις τα πάντα, σκέφτεσαι μια ερώτηση και μια απάντηση διπλά και τριπλά και τελικά καταλήγεις να καταργείς (ναι, εσύ) τον μοναδικό λόγο που σε έκανε να εισβάλεις σε αυτόν τον μαγικό κόσμο: το ότι σε έκανε να νιώθεις ελεύθερος. Χρόνος παρατατικός, δώσε βάση.

Ο έρωτας

Αγαπητή Ε., δε γνωρίζω ειλικρινά αν ερωτευτήκατε. Σίγουρα καψουρευτήκατε. Γιατί έρωτας που δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου (ή δεν του επιτρέπει ο άλλος) να αφεθεί, να τσαλακωθεί, να ξεδιπλωθεί, δεν είναι έρωτας. Ενδεχομένως είναι ένα ωραίο στόρι. Ενδεχομένως αυτό το στόρι (αν το ερωτικό παραλειφθεί) εξελιχθεί σε μια ωραία φιλία. Ενδεχομένως, σας τελειώσει σύντομα και αναζωπυρωθεί εξίσου σύντομα. Ποιος ξέρει.

Συνήθως, σχέσεις τέτοιου στιλ έχουν τρεις πιθανές καταλήξεις: α. γινόμαστε φίλοι, β. παραμένουμε εραστές (με τα απαραίτητα όρια), γ. το λήγουμε. Σε κάθε περίπτωση, έχει αξία να θυμόμαστε πως έλκουμε ό,τι μας συγκινεί και (ω, ναι, τσιτάτο!), έλκουμε ό,τι είμαστε. Προσωπικά, θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος που αποφασίζουμε να εμπλακούμε μαζί του πιο «στενά» έχει κάτι να μας δώσει. Ένα μάθημα; Μια ωραία ιστορία να θυμόμαστε; Λίγη ζωή ακόμη; Όλα αυτά μαζί; Σημασία έχει να μη μπλεκόμαστε μέσα μας κι όταν αυτό συμβαίνει, να δίνουμε στίγμα. Το πως αντιμετωπίζεται το στίγμα που δίνουμε καμία φορά από την άλλη πλευρά μπορεί και να δώσει την απάντηση στο ερώτημα «τελικά, ερωτευτήκαμε;».

Stay in your Magic love,

Μάρη