Γιατί δεν έφυγες;

Θα σας πω μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι δική μου, δική σου, ή δική της. Αφορά ένα κορίτσι που γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια ευυπόληπτη, αστική οικογένεια με τα γαλλικά του, το πιάνο του, και όλες τις προϋποθέσεις να γίνει μια ώριμη, μορφωμένη και ισορροπημένη γυναίκα.

Τα προβλήματα ξεκίνησαν πολύ νωρίς όταν ο πατέρας της, ο οποίος την λάτρευε και της είχε αδυναμία, αποφάσισε ότι του ανήκει. Του ανήκει η ζωή της, το μυαλό της και το σώμα της. Τα προβλήματα ξεκίνησαν όταν ο πατέρας της την κακοποίησε πρώτη φορά σεξουαλικά πριν ακόμα κλείσει τα εφτά.

Η κακοποίηση συνεχίστηκε για κάποια χρόνια κι έπειτα όλα ήταν μέλι γάλα.

Μόνο που όταν μεγάλωσε και είπε το μυστικό της πρώτη φορά, κάποιος τη ρώτησε «Γιατί το ανέχτηκες; Γιατί δεν έκανες κάτι; Γιατί δεν έφυγες;». Λες και το να φύγεις από μια κατάσταση που σου γ*μάει τη ζωή είναι το πιο απλό πράγμα του κόσμου. Λες και το να φύγεις και να απαρνηθείς τους ανθρώπους που σε γέννησαν είναι εύκολο σαν να πετάς μία σκισμένη μπλούζα στα σκουπίδια.

Μετά από χρόνια, το ίδιο κορίτσι που πια ήταν γυναίκα, γνώρισε έναν τύπο και τον ερωτεύτηκε τρελά. Την πρόσεχε, τη φρόντιζε, της στάθηκε, την αγαπούσε. Κάποιες φορές τη ζήλευε, αλλά όχι πολλές. Κάποτε την απάτησε, αλλά δεν κράτησε πολύ. Μία φορά εκνευρίστηκε και έσπασε το σπίτι, άλλη φορά την πρόσβαλε, την έβρισε, την απαξίωσε.

Κάποια στιγμή το κορίτσι μας, που πλέον ήταν γυναίκα και μητέρα, ξενέρωσε και θέλησε να φύγει. Γνώρισε κάποιον άλλον αλλά, όταν το έμαθε ο άντρας της, τρελάθηκε. Είπε ότι τον πρόδωσε, του είπε ψέματα, τον έβγαλε τρελό, τον έφτασε στα όριά του και την έδειρε. Την έδειρε πολύ.

Έγινε εν βρασμώ, δεν ήταν προμελετημένο.

Επίσης, δεν την σκότωσε – μόνο την έδειρε- αλλά τέτοιες καταστάσεις εύκολα ξεφεύγουν και φτάνουμε στο φόνο. Την άλλη μέρα, όταν είδαν τις μελανιές στα χέρια και το σώμα της, της είπαν «Τί του έκανες;».

Κάποιοι τον δικαιολόγησαν με την πο*τάνα που είχε μπλέξει. Κάποιοι την ρώτησαν με απορία «Γιατί τον άφησες να σε δείρει; Γιατί δεν αντιστάθηκες; Δεν είχες δει σημάδια, δεν ήξερες, δεν το περίμενες; Γιατί δεν έφυγες;». ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΦΥΓΕΣ;

Δεν θα αποκαλύψω το όνομα του κοριτσιού, αλλά είναι πρόσωπο που υπάρχει και ζει ανάμεσά μας. Δεν είναι η μόνη, δεν είναι η πρώτη, και δυστυχώς δεν είναι η τελευταία.

Όταν την ρώτησαν γιατί δεν έφυγε νωρίτερα, απάντησε ότι αυτό προσπάθησε, να φύγει. Ωστόσο δεν είναι πάντα εύκολο να φεύγεις απ’ τους ανθρώπους που αγαπάς – ακόμα κι όταν η αγάπη που σου επιστρέφουν είναι χειριστική και βίαιη.

Απάντησε πως η αγάπη είναι κάτι που διδάσκεται, κι ότι σ’ εκείνη δίδαξαν από μικρή πως η πραγματική αγάπη, ας πούμε εκείνη του πατέρα, είναι χειριστική. Την δίδαξαν πως όταν κάποιος σε αγαπά, του ανήκεις ολοκληρωτικά κι έχει δικαίωμα να σου κάνει ό,τι θέλει – ακόμα και να σε βιάζει, να σε βρίζει, να σε προσβάλλει ή να σε δέρνει – κι εσύ δεν πρέπει ούτε να αντιστέκεσαι, ούτε να φοβάσαι.

Ωστόσο, της έμαθαν πως πρέπει να φοβάται τον άγνωστο που θέλει να της δώσει καραμέλες, τον τύπο στο μπαρ που θέλει να της ρίξει κάτι στο ποτό, τον άστεγο που της ζητάει χρήματα, τον γκέι της γειτονιάς που ντύνεται με γυναικεία ρούχα, τον σκύλο που είναι τεράστιος και ίσως τη δαγκώσει, τη φίλη της που έχει τατουάζ, τον φίλο της που αντιπαθεί τα γράμματα, τον Αλβανό που μένει δίπλα της.

Αντιπαθώ τις γενικεύσεις, τα κηρύγματα και τους δογματισμούς. Τους απεχθάνομαι πιο πολύ κι απ’ το ροκφόρ. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Δεν είναι όλοι οι άντρες ίδιοι. Οι κακοποιητές, όμως, τελικά, είναι πολλοί κι οι περισσότεροι απ’ αυτούς υπεράνω πάσης υποψίας.

Τα παραδείγματα πλέον είναι πολλά και κάθε μέρα επιβεβαιώνουν αυτό που ξέρουμε όλοι: ζούμε σε μια κοινωνία που οι γυναίκες κινδυνεύουν περισσότερο από τους άντρες που αγαπούν και εμπιστεύονται, παρά από έναν άγνωστο στο δρόμο.

Κι ακόμα χειρότερα, τα εγκλήματα των αντρών αυτών ξεπλένονται με μεγάλη ευκολία. Δεν έφταιγε αυτός αλλά αυτή που ήταν πο*τάνα, τον κεράτωσε, ήταν τρελή, τον έπρηξε, ήθελε διαζύγιο ή, το χειρότερο, «σιγά μωρέ, δεν έκανε και κάτι τρομερό, άντρας είναι!».

Ζούμε σε μια κοινωνία που όταν ένας άντρας σκοτώνει τη γυναίκα του, μπαίνει στο μικροσκόπιο η ζωή της γυναίκας. Που κάποιοι θέλουν να κάνουν κουμάντο στο πότε μια γυναίκα θα παντρευτεί, θα γεννήσει, θα ξυρίσει τις μασχάλες της, θα φορέσει μίνι ή θα αδυνατίσει. Ζούμε σε μια κοινωνία που, παρά τα όσα συμβαίνουν κάθε μέρα, αμφισβητείται επιδεικτικά ο όρος «γυναικοκτονία».

Προσπαθώ να κλείσω το κείμενο εδώ και ώρα, αλλά δεν κλείνει. Δεν βρίσκω επίλογο. Και τώρα που το σκέφτομαι, δεν υπάρχει επίλογος, δεν έχει μπει τελεία.

Τελεία θα μπει μόνο αν όλα αυτά αλλάξουν. Αν μάθουμε στα αγόρια μας ότι δεν μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν μόνο και μόνο επειδή κατουράνε όρθια. Δεν τους ανήκει όλος ο κόσμος, δεν τους ανήκουμε ούτε εμείς.

Photo by Maria Lysenko on Unsplash