Warrior’s mindset: Ενωμένες αλλάζουμε τον κόσμο

Από μικρή μου άρεσε να είμαι παρατηρητής. Καταστάσεων, ανθρώπων, συζητήσεων, συμπεριφορών, δράσεων, αντιδράσεων. Αν και το ταπεραμέντο μου σε σύγκριση με το σώμα μου ήταν εμφανώς μεγαλύτερο, σωστή τσαούσα και γλωσσού κατά πολλούς, θυμάμαι να στέκομαι και να χαζεύω πώς κινούνται τα στόματα, γυρίζουν τα βλέμματα και αλλάζει η ενέργεια στο χώρο με το που συμβαίνει «κάτι». Στο κάτι μπορείς να τοποθετήσεις την είσοδο ενός ανθρώπου στο δωμάτιο, μια σκληρή ατάκα, μια δύσκολη συζήτηση, μια όμορφη είδηση.

Όσο τα χρόνια περνούσαν, το σώμα μου άλλαζε και μαζί με αυτό άλλαζε και η χαρακτηριστική μου επίμονη παρατηρητικότητα. Ω ναι, μεγάλωνε και αυτή! Και πολλές φορές δε μου άρεσε. Δε μου άρεσαν τα έντονα βλέμματα των αγοριών στο μπούστο μου, τα σχόλια για το ύψος μου και η χαλαρή διάθεση με την οποία αντιμετώπιζαν τα «μεγάλα» όνειρά μου αφού «δεν έχεις ανάγκη εσύ, θα μεγαλοπιαστείς και θα κάνεις ζωάρα». Και η ιστορία ξεκινά μάλλον εκεί. Γύρω στα δεκαπέντε. Εκεί που νομίζεις ότι «δυο χρόνια έμειναν μωρέ και μετά τέλος με τα παιδάκια, θα σπουδάσω, θα γνωρίσω αληθινά ενδιαφέροντες ανθρώπους, θα μπορώ επιτέλους να μιλήσω σοβαρά, να ακουστώ και ίσως καταφέρω να… αλλάξω και τον κόσμο».

It’s a man’s world?

Και μπαίνεις στη σχολή, γνωρίζεις πράγματι νέους ανθρώπους, ακούγεσαι ενδεχομένως ένα τσικ περισσότερο, ακούς κατά κύριο πολύ περισσότερο, τα σχολιάκια για την εμφάνιση, το κόκκινο κραγιόν και το ωραίο σου μπούστο προσαρμόζονται σε ένα πιο «εκλεπτυσμένο στιλ», για να «μην τους περάσεις και τίποτα βλάχους» και όσο για τα όνειρά σου… ούτε λόγος. «Που είμαι;» αναρωτιέσαι και λίγο αργότερα, όταν μπαίνεις στον περίφημο επαγγελματικό στίβο αναρωτιέσαι «Ποια είμαι;», γιατί εκεί, ανακαλύπτεις ένα ακόμα νέο, εξελιγμένο είδος άντρα -εννοείται «ανωτέρου» σου-, τον άντρα σωτήρα.

«Εγώ, θα σε βοηθήσω». «Εγώ ξέρω το δρόμο να ανελιχθείς και μπορώ να σου δείξω». «Εγώ πέρασα από εκεί που είσαι, με συγκινεί το πως βλέπεις τον κόσμο, εσύ πρέπει να λύνεις και να δένεις, αν με χρειαστείς, ξέρεις…». Εγώ, εγώ, ΕΓΩ. Κι εσύ, μένεις να αναρωτιέσαι αν το τεράστιο αυτό ΕΓΩ έχει όντως καλές προθέσεις γιατί μια ζωή σου λέγανε «να είσαι πάντα ευγενική, ειδικά με τους μεγαλύτερους» ή θέλει να σε εκμεταλλευτεί. «Στο μυαλό μου είναι όλα μωρέ, να βοηθήσει θέλει ο άνθρωπος» σκέφτεσαι σε κλάσματα δευτερολέπτου, ε και τι να κάνεις, χαμογελάς.  Και λες και ευχαριστώ.

Δεκαπέντε τραύματα μετά

Το ευχαριστώ γίνεται πράσινο φως για πέρασμα χεριού γύρω από τη μέση και το χαμόγελο κλείδωμα πόρτας. «Λίγο κρασί για να κατέβει καλύτερα η συζήτηση» σου λέει κάπως σοβαρά αλλά και με νόημα. «Στο μυαλό μου είναι μωρέ» σκέφτεσαι, έως που δεν υπάρχει επιστροφή. Από αυτήν την πόρτα βγαίνεις μια άλλη που ούτε καν διανοείσαι ποια είναι αλλά επιβάλλεται να συστηθείς γιατί μαζί θα πορευτείτε και… δεκαπέντε «τραύματα» μετά μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, αναρωτιέσαι που είναι η τσαούσα και γλωσσού που κάποτε ονειρεύονταν να αλλάξει τον κόσμο.

Ξέρεις πόσες φορές σκέφτηκα «Μακάρι να ήμουν χοντρόπετση»; Άλλες πόσες ονειρεύτηκα πώς παίρνω αυτό το κλειδί και αφήνω μέσα μια για πάντα όλους αυτούς τους «σωτήρες» να λιώσουν στην κυριολεξία από τα αέρια της τοξικότητάς τους και να τελειώνουμε μια και καλή με το συστηματάκι τους; Πολλές. Άπειρες. Κάθε ημέρα που περνούσε. Υπήρχαν μέρες που το σκεφτόμουν και κάθε λεπτό. Αλλά δεν ωφελεί, όσο υγιές συναίσθημα κι αν είναι ο θυμός. Γιατί για να προχωρήσεις στον κόσμο όπως σου αξίζει, χρειάζεται πρώτα να κάνεις ειρήνη με το μέσα σου, κάτι το οποίο σημαίνει να συμφιλιωθείς και με ενοχές που ποτέ δε σου αναλογούσαν, κομματάκι δύσκολο.

Η «πολεμίστρια της μαμάς»

Είτε αισθάνεσαι το «κοριτσάκι του μπαμπά», είτε «η πολεμίστρια της μαμάς», είτε και τα δύο ή και ό,τι άλλο, το σημαντικό είναι να θυμάσαι πως σε αυτόν τον κόσμο ήρθες για να γίνεις ό,τι αγαπάς. Πολλά απ’ όσα σου συνέβησαν ή και συμβαίνουν, όχι, δεν τα επέλεξες και ναι, είσαι πολλά περισσότερα από αυτά. Πιο δυνατή απ’ όλα αυτά μαζί και ταυτόχρονα εξαιτίας τους, ίσως…

Υπάρχει κάτι σημαντικότερο να θυμάσαι; Ναι, φυσικά. Πώς αυτή η ιστορία είναι δική μου, δική σου, δική της και όλων μας. Καμία ντροπή, καμία ενοχή και μηδενική ανοχή σε επόμενες αντίστοιχες ιστορίες που εννοείται δεν εύχομαι αλλά μοιραία συμβαίνουν ήδη, όχι γιατί «στην Ελλάδα είμαστε», αλλά γιατί το συστηματάκι που προανέφερα μια χαρά ζει και βασιλεύει. Ακόμα. Μόνο ενωμένες μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Μη ξεχνάς: τώρα το κλειδί, δεκαπέντε τραύματα μετά, το κρατάμε εμείς.

Πρώτη δημοσίευση: Περιοδικό SHAPE