Ένας φόρος τιμής για τα δυνατά θηλυκά του κόσμου (μου)

*με αφορμή

Με την πιο ωραία, συγκινητική και δυναμική αφορμή. Τέσσερις γυναίκες. Μια συνάντηση. Ένας κύκλος ασφάλειας, φροντίδας και αγάπης.

Από μικρή μου άρεσε να είμαι παρατηρητής. Σε συζητήσεις, σε καταστάσεις, των ανθρώπων, των συμπεριφορών, των αντιδράσεων… Δεν έχω καλύτερο! Μπορείς να καταλάβεις τόσα για έναν άνθρωπο ακόμη και από τον τρόπο που πίνει τον καφέ του, αρκεί να παρατηρήσεις πώς το κάνει.

Παρατήρησα λοιπόν την προηγούμενη βδομάδα τέσσερις υπέροχες γυναίκες να ξεδιπλώνουν τον εαυτό τους. Δεν είμαι σίγουρη πως το έκαναν συνειδητά. Το έκαναν όμως με το χιούμορ τους, με τις εκφράσεις τους, με τις εξομολογήσεις τους, με την ευαλωτότητα τους, με τα τραυματισμένα τους κομμάτια, με την αισιοδοξία τους. Κι εγώ τις άκουγα και τις παρατηρούσα. Και έπειτα σκεφτόμουν πολύ έντονα πόσο σπουδαίες είναι αυτές οι γυναίκες. Αυτές και ίσως και άλλες που –μακάρι να– τους μοιάζουν.

Ένας φόρος τιμής για αυτές τις γυναίκες

Αυτές που επέλεξαν να πάρουν την ευθύνη της θεραπείας τους. Δύσκολος δρόμος, δεν είναι για λιγόψυχους.

Τις γυναίκες που δεν θεραπεύτηκαν διαβάζοντας βιβλία ψυχολογίας και αυτοβελτίωσης.

Για αυτές που δεν θεραπεύτηκαν επειδή κάνουν διαλογισμό, yoga, οραματίζονται φως και αγγελάκια που τραγουδάνε, λαμβάνουν μηνύματα από το σύμπαν, πιστεύοντας πως αυτά είναι αρκετά για την θεραπεία τους.

Αυτές που δεν είναι ο υπέροχος εαυτός τους σήμερα επειδή εφάρμοσαν τεχνικές αυτοελέγχου και θετικής σκέψης για να καταπιέσουν ακόμη περισσότερο τα δυσάρεστα συναισθήματα που ένιωσαν.

Αυτές που με δυσκολία κάποιες φορές δεν επιστρατεύουν παλιές γνώριμες τεχνικές, δρώντας ανεξέλεγκτα, μόνο και μόνο επειδή τους είναι οικείες. Έχουν εξελιχθεί, έχουν δυναμώσει, έχουν αλλάξει και οτιδήποτε “παλιό” δεν έχει θέση στις αντιδράσεις και τη ζωή τους.

Αυτές που δεν αποτελούν πλέον καθρέφτισμα των σκοταδιών από τα οποία κατάφεραν να βγουν.

Αυτές που έρχονται, πεισματικά σχεδόν, σε επαφή με τα πάντα τους και βουτάνε στα τραύματα τους βιώνοντας τα ξανά και ξανά μέχρι να τα κατακτήσουν.

Αυτές που δεν τα καλύπτουν με ποτό, φαγητό, ψώνια ή αποφεύγοντας τα. Γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πως η θεραπεία συμβαίνει νιώθοντας.

Αυτές που δεν αγωνιούν να αποβάλλουν το τραύμα τους, αλλά μεγαλώνουν τον χώρο μέσα τους ώστε να συνυπάρχουν με αυτό αρμονικά και χωρίς πόνο πλέον.

Αυτές που δεν εκπέμπουν από κάθε κύτταρο και κάθε λέξη τους εγωκεντρισμό. Αλλά που το “εγώ” τους είναι υγιές και φροντισμένο. Που γίνεται κέντρο για εκείνες ώστε να επιστρέφουν σε αυτό και να βρίσκουν ασφάλεια, όχι για να ψάχνουν επιβεβαίωση ζητώντας από τους άλλους να τις κάνουν το κέντρο της προσοχής τους.

Αυτές που στηρίζουν, φροντίζουν, γιορτάζουν, αγαπούν και υπερασπίζονται τις άλλες γυναίκες.

Για τις γυναίκες που ρίχνουν φως στα σκοτάδια

Για αυτές που ξέρουν καλά τη δύναμη τους, την έχουν κατακτήσει, είναι ολόδικη τους. Ξέρουν πως θα κατακτήσουν και τις δυσκολίες που έρχονται στο δρόμο τους για να τις δυναμώσουν κι άλλο. Ξέρουν πως όλα τελικά θα πάνε καλά για εκείνες. Και μέχρι να πάνε, θα έχουν η μία την άλλη.

Για όλες αυτές, μα κυρίως για εκείνες τις τέσσερις μοναδικές γυναίκες που αποτέλεσαν έμπνευση, αξίζει απεριόριστος σεβασμός. Χειροκρότημα για τις κατακτήσεις τους, τις προσπάθειες τους, ακόμη και για τα λάθη και τις αποτυχίες τους.

Αυτές τις γυναίκες τις αγκαλιάζω με την ψυχή μου. Τις ευχαριστώ που υπάρχουν. Σε αυτές τις γυναίκες, λοιπόν, θέλω να υπενθυμίσω πως για κάθε έναν εκεί έξω που προσπαθεί να σβήσει τη φλόγα σας, υπάρχουν πολλοί που έλκονται και χαίρονται τη λάμψη σας!

Με αγάπη,

Μ.