Συνέντευξη με τη Δώρα Χρυσικού: Η ζωή μας ανήκει μόνο σε μας

Συναντηθήκαμε στο «σκάζη», ένα υπέροχο all day cafe bar στην πλατεία Βαρνάβα, όπου μας περιποιήθηκε δεόντως η Χριστίνα. Το πρώτο πράγμα που ψέλλισα αυθόρμητα όταν άπλωσε το χέρι της για να με χαιρετήσει, ήταν «Είσαι πανέμορφη». Σχεδόν κοκκίνησα από ντροπή που το είπα δυνατά, μιας και δεν τα συνηθίζω τέτοιου είδους κομπλιμέντα, αλλά ακόμα δεν είχα δει τίποτα. Η Δώρα Χρυσικού γινόταν όλο και πιο όμορφη στα μάτια μου όσο ξεδίπλωνε ολόκληρο τον εαυτό της, χωρίς φόβο και πάθος, μιλώντας για τα πάντα με την άνεση του ανθρώπου που δεν έχει να κρύψει τίποτα. 

---

Παρόλο που σε θεωρώ από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς σου και με εντυπωσιακό βιογραφικό*, όταν ακούω το όνομά σου, το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι η προσωπικότητά σου, οι απόψεις σου και ο τρόπος που τις διατυπώνεις. Γενικά, ο άνθρωπος Δώρα Χρυσικού και όχι η ηθοποιός. 

Αυτό είναι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που μπορείς να μου κάνεις.

Άρα είναι συνειδητή επιλογή;

Απόλυτα. Είναι μια συνειδητή επιλογή που τη χτίζω από μικρή. Το να είμαι ενεργός πολίτης και άνθρωπος, είναι πέρα και πάνω απ’ όλα. Η καλλιτεχνική μου ιδιότητα έπεται κατά πολύ. Πρώτα είμαι άνθρωπος, γυναίκα και αριστερή. Και αναφέρω το «αριστερή» γιατί ειδικά στη δεδομένη χρονική στιγμή και συνθήκη, η ιδεολογία είναι κομμάτι της ύπαρξής μας. Έχει να κάνει με το πώς ζούμε, το πώς βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας, σε τι πιστεύουμε, τι προτάσσουμε και τι διεκδικούμε. Ξέρω ότι η αριστερά βρίσκεται σε μία πολύ δύσκολη στιγμή, αλλά για μένα είναι πάντα λαμπερή. Μπορεί κομματικά να είμαι χωρίς σπίτι, αλλά ιδεολογικά νιώθω ότι έχω πάντα αυτή την εστία.

Λες αυτό που πιστεύεις χωρίς φόβο και πάθος. Αυτό δεν σου κοστίζει επαγγελματικά;

Μου έχει κοστίσει πάρα πολύ αλλά στην τελική αυτό είναι αμελητέο. Το να κοιμάμαι ήσυχη το βράδυ, να χαίρω της εκτίμησης ανθρώπων και να βρίσκομαι στη σωστή πλευρά της ιστορίας, είναι πολύ πιο σημαντικό από το να παίξω έναν ρόλο, οπότε δεν υπήρξε ποτέ πραγματικό δίλημμα για μένα.

Ποια είναι η σωστή πλευρά της ιστορίας;

Η πλευρά της αλληλεγγύης, που έχει ως κέντρο της τον άνθρωπο, και φυσικά βρίσκεται απέναντι από τον φασισμό. Αυτή είναι η σωστή πλευρά. Ξεκάθαρα.

H πλευρά της αλληλεγγύης… Το τελευταίο τρίμηνο ζήσαμε το ναυάγιο στην Πύλο, το δυστύχημα στα Τέμπη, φωτιές, πλημμύρες και το περιστατικό στο Blue Horizon. Όλα αυτά μας ξεσήκωσαν για λίγο αλλά μετά τα ξεχάσαμε. Πώς επιβιώνει η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά σε έναν κόσμο που όλα, ακόμα και η αγανάκτησή μας, είναι τόσο εφήμερα;

Σε πολύ μικρές ομάδες. Καταρχάς, η κοινωνία δεν είναι ένα συμπαγές πράγμα. Απαρτίζεται από ομόκεντρους κύκλους κι από συστάδες ανθρώπων. Είναι πολλές μικρές κοινωνίες μέσα σε μία μεγάλη. Μέσα εκεί υπάρχουν μικρές φωτίτσες, ομάδες λαμπερών ανθρώπων, οι οποίοι διατηρούν την οξυδέρκεια και την ορθή πολιτική τους κρίση και βοηθούν ο ένας τον άλλον. Όταν αυτοί οι λίγοι, που τελικά ίσως και να μην είναι και τόσο λίγοι, έχουν δυνατή φωνή, γίνονται θαύματα. Ας πούμε αυτή τη στιγμή, στην Καρδίτσα και τη Θεσσαλία, ο ένας βοηθάει τον άλλον. Νομίζω, όμως, ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι οι «πολλοί». Γενικά, δεν είμαι πολύ αισιόδοξη για την κοινωνία. Η πλειονότητα είναι εκφασισμένη.

Το πιστεύεις αυτό;

Απόλυτα. Αυτή τη στιγμή, ο διαδικτυακός μου κόσμος, ο πραγματικός μου κόσμος, οι φίλοι μου, οι γνωστοί μου, ο κόσμος μέσα στον οποίο κινούμαι, ζει μόνος του και περιχαρακωμένος. Ο πολύς κόσμος, είναι αυτός που λέει «κάψτε το προσφυγόπουλο», «πνίξτε τους» ή «καλά του/της έκανε». Το πρόβλημα δεν είναι ο φασίστας Μιχαλολιάκος (σ.σ. πρώην αρχηγός της Χρυσής Αυγής) ο οποίος έχει μια πολύ ξεκάθαρη ιδεολογία, αλλά ο μέσος πολίτης, που μέσω της προπαγάνδας, εκχωρεί σταγόνα σταγόνα την ανθρωπιά του στον διάβολο (τον διάβολο τον αναφέρω όχι με θρησκευτικούς όρους, αλλά κοινωνιολογικούς). Είναι αυτός που σου λέει «καλοί οι γκέι, αλλά όχι και να βγει το παιδί μου γκέι…» ή «καλά, δεν φοβάσαι μη σε κλέψει η Αλβανίδα που βάζεις μέσα στο σπίτι σου;».

Αυτό δεν μπορεί να αλλάξει; Δεν γίνονται βήματα προς αυτή την κατεύθυνση;

Ίσως συμβεί σε μία άλλη εποχή που εμείς δεν θα τη ζήσουμε. Για να αλλάξει αυτό θέλει διαφορετική παιδεία και διαπαιδαγώγηση, με την οποία πρέπει να μπολιαστούν τα παιδιά από μικρά. Επίσης, έχω την αίσθηση ότι αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, αλλά παγκόσμιο. Όπου αποτυγχάνει ο καπιταλισμός, ξεφυτρώνει το αδερφάκι του, ο φασισμός. Κι επειδή ο καπιταλισμός έχει αποτύχει και δεν έχουμε βρει άλλο σύστημα να τον αντικαταστήσουμε, συντηρικοποιούμαστε. ‘Όσο ο άνθρωπος φτωχοποιείται, αντί να γυρίσει τούμπα το σύστημα, αντί να θελήσει να το κάψει συθέμελα και να το ξαναχτίσει από την αρχή, λέει «δεν πειράζει, θα ζω με λίγα. Θα ζω με τα επιδόματα γιατί αυτό ξέρω». Είναι ο φόβος για το άγνωστο που τον κρατάει στα ίδια.

Πιστεύεις στη δύναμη της γυναίκας; 

Πιστεύω πάρα πολύ στη δύναμη της γυναίκας. Εξάλλου η δύναμη είναι λέξη γένους θηλυκού.

Αν καταφέρουμε να ενωθούμε όλες μαζί, τι θα συμβεί;

Έκρηξη. Έχουμε έναν μαγικό τρόπο να κινούμαστε. Όταν σκέφτομαι τη γυναίκα, σκέφτομαι μια αέναη ροή ενέργειας. Αν λοιπόν ενωθούμε συνειδητά, και αφήσουμε στην άκρη τη φαγωμάρα μεταξύ μας που τελικά είναι περιττή και εναντίον όλων, θα κάνουμε μεγάλα πράγματα. Και η αλήθεια είναι ότι γυναίκες κάνουμε ήδη μεγάλα πράγματα, είμαστε ηρωίδες! Γενικά, νιώθω πολύ καλά όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε δυνατές γυναίκες. Δεν νιώθω ποτέ απειλή. Νιώθω πάντα ένα χέρι να με στηρίζει, ένα δίχτυ προστασίας.

Ωστόσο οι γυναικοκτονίες καλά κρατούν…

Η αρσενική βία, η κουλτούρα βιασμού, η ματσίλα και η στρεβλή αντίληψη που έχουν οι άντρες ότι οι γυναίκες τους ανήκουν, είναι πολύ βαθιά ριζωμένη μέσα μας. Για να εκριζωθεί, θέλει πολλή προσπάθεια. Θέλει παιδεία, να ανακατευτούν οι ρόλοι για να ξαναβρεθούν, να συνεργαστούν άνθρωποι πολλών ειδικοτήτων, να ενδυναμωθούν οι γυναίκες. Επειδή, όμως, δεν μπορούν να γίνουν όλα μαζί, νομίζω ότι πρέπει να ξεκινήσουμε από την διαπαιδαγώγηση. Να εκπαιδεύουμε, δηλαδή, τα νέα κορίτσια και τα νέα αγόρια μέσω του παραδείγματός μας, γιατί τα παιδιά δεν κάνουν αυτό που τους λέμε, αλλά αυτό που βλέπουν.

Πώς ενδυναμώνεται μια γυναίκα;

Ενδυναμώνουμε η μία με την άλλη. Πρέπει να υπάρχει ένας δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ των γυναικών για να μην νιώθει καμία απομονωμένη και μόνη. Η γυναίκα δεν πρέπει να εγκλωβίζεται στους ρόλους της μάνας, της γκόμενας ή της συζύγου που της έχουν δοθεί. Πρέπει να αφουγκράζεται τι έχει η ίδια ανάγκη, και όχι τι της επιβάλει η κοινωνία να έχει ανάγκη. Για παράδειγμα, να μιλάει για το αν θέλει να κάνει σεξ ή όχι χωρίς να το θεωρεί υποχρέωσή της ή να επιλέγει το αν θέλει να γίνει μάνα ή να παντρευτεί.

Δεν το έχουμε κατακτήσει ακόμα αυτό; 

Όχι, και δεν νοείται εν έτη 2023 να θεωρείται μια γυναίκα αποτυχημένη επειδή είναι ανύπαντρη ή άτεκνη. Δυστυχώς, δεν είναι πάρα πολύ εύκολο να ζήσεις τη ζωή σου όπως τη θες. Ακόμα και πιο προχωρημένες γυναίκες όπως εγώ, που έχουν μάθει να διεκδικούν αυτό που θέλουν από μικρές κι έχουν γύρω τους ένα υποστηρικτικό πλαίσιο, είναι δύσκολο να ξεφύγουν από αυτό που ορίζει η κοινωνία ως «κανονικότητα». Πόσο μάλλον μια γυναίκα που ζει στην επαρχία, που φοβάται την κριτική ή που της κάνουν από μικρή αυτή την πλύση εγκεφάλου.

Ένιωσες ποτέ αυτή την κοινωνική πίεση; 

Ναι, όταν πάτησα τα 40 σκέφτηκα «μήπως πρέπει να κάνω κι εγώ ένα παιδάκι όσο προλαβαίνω;» και μπερδεύτηκα! Θα έλεγα στα κορίτσια να γράφουν την κριτική στα παλιά τους τα παπούτσια. Η ζωή είναι μία και τους ανήκει. Η ζωή μας ανήκει μόνο σε μας και πρέπει να κάνουμε αυτό που θεωρούμε εμείς καλύτερο.

Δεν είναι πάντα εύκολο…

Όχι, δεν είναι εύκολο αλλά έτσι θα ΄πρεπε να είναι, ακόμα κι όταν πρόκειται για τα ίδια μας τα παιδιά. Γενικά, υπάρχει η αίσθηση ότι πρέπει να δίνουμε τα πάντα στα παιδιά μας. Όχι! Αν δεν είσαι καλά, δεν μπορείς να είσαι επαρκής ούτε ως γονιός. Όταν ο πατέρας μου χώρισε με τη μητέρα μου, για ένα διάστημα δεν επικοινωνούσε μαζί μου. Κι όταν τον ρώτησα «ρε μπαμπά γιατί δεν επικοινωνείς;» (ήμουν μικρούλα και πληγωμένη), μου απάντησε «γιατί δεν είμαι καλά. Κι όταν δεν είμαι καλά, δεν μπορώ να είμαι αυτός που θα’ θελα να είμαι με την κόρη μου».

Σου κακοφάνηκε;

Τότε μου είχε κακοφανεί πάρα πολύ γιατί δεν ενέπιπτε στην αντίληψη ότι «ο γονιός πρέπει να είναι θυσία για τα παιδιά του». Στην Ελλάδα μας έχει φάει η έννοια της «θυσίας». Αργότερα, όμως, κατάλαβα ότι αυτός ο άνθρωπος ήθελε να ισορροπήσει για να μπορεί να είναι εντάξει απέναντί μου. Το εκτίμησα πολλά χρόνια μετά και συνειδητοποίησα πόσο δίκιο είχε.

Ωστόσο, ακόμα κι αυτό το δικαίωμα της «αποστασιοποίησης για να τα βρω με τον εαυτό μου», μοιάζει να είναι αποκλειστικά αντρικό προνόμιο.

Η αλήθεια είναι πως στα χωρισμένα ζευγάρια, τις περισσότερες φορές (και εκ του νόμου) η ευθύνη και η καθημερινότητα που είναι αδυσώπητη χρεώνεται κυρίως στις γυναίκες και τελικά δημιουργείται μια στρεβλή σχέση μεταξύ του παιδιού και της μάνας.

Δηλαδή;

Όταν ήμουν μικρή, έβλεπα τη μητέρα μου να κλαίει. Είναι μια μνήμη που έχει μείνει σαν αγκάθι στην ψυχή μου. Όταν τη ρωτούσα γιατί κλαίει, μου απαντούσε ότι είναι κουρασμένη. Εκ των υστέρων ξέρω ότι δεν ήταν κουρασμένη. Αναγνωρίζω, βέβαια, ότι δεν μου έλεγε τι της συνέβαινε για να μην με επιβαρύνει, καθώς τα παιδιά θέλουν να έχουν  δίπλα τους έναν κραταιό άνθρωπο για να νιώθουν ασφαλή. Ωστόσο, θα ήθελα να με πιάσει και να μου πει «Δωρούλα μου νιώθω έτσι επειδή είμαι κουρασμένη, επειδή ορισμένα πράγματα δεν τα προλαβαίνω, επειδή τώρα δεν είμαι καλά αλλά θα γίνω σύντομα». Θα ήθελα, δηλαδή, να μην με προστατεύει από την αλήθεια της. Να μην νιώθω ότι με αφήνει στην απ’ έξω, αλλά ότι είμαι μέρος αυτής της εξίσωσης.

Το να πρέπει να είσαι πάντα καλά, είναι ένα ακόμα στερεότυπο.

Ναι, γι΄αυτό σου λέω ότι οι σύγχρονες γυναίκες πρέπει να το αλλάξουν. Καμία μανούλα δεν νιώθει το δικαίωμα να πει ότι χρειάζεται μία ώρα μόνη της, για τον εαυτό της. Τις βλέπεις που τρέχουν να τα προλάβουν όλα, να πάνε τα παιδιά αγγλικά, μπαλέτο, να μαγειρέψουν, να είναι όμορφες, κομψές, ευχάριστες… Θα’ θελα η γυναίκα, εκτός από υπερήρωας, να μπορεί να είναι και ευάλωτη. Θέλω να της δοθεί αυτή η δυνατότητα από την κοινωνία.

Σε λίγες μέρες είναι η Παγκόσμια Μέρα Ψυχικής Υγείας. Πιστεύεις στην ψυχοθεραπεία; Κάνεις ψυχοθεραπεία;

Κάνω από τα 22 μου, με διαφορετικούς θεραπευτές και διαφορετικές προσεγγίσεις. Επίσης έχω κάνει κι ένα μεταπτυχιακό στη συμβουλευτική ψυχολογία, στο κομμάτι των εξαρτήσεων. Κάνω και τώρα ψυχοθεραπεία, γιατί συνειδητοποίησα ότι δεν αντιμετώπισα πολύ καλά το θέμα της ασθένειάς μου (αναφέρεται στον καρκίνο των ωοθηκών που πέρασε πρόσφατα). Το αντιμετώπισα τη στιγμή που συνέβαινε, αλλά στα απόνερα μού δημιουργήθηκε τεράστια θλίψη και τεράστιος θυμός. Ξέρω ότι θα κάνω ψυχοθεραπεία για πάντα, γιατί κάθε φορά ενσκήπτουν καινούρια πράγματα που πρέπει να διαχειριστείς. Είναι ένα δώρο που κάνω στον εαυτό μου, κάτι που με κρατάει σε ισορροπία, γιατί παλεύω με πολλούς δαίμονες. Είμαι ένας ατελής άνθρωπος με ελαττώματα.

Είναι η ψυχοθεραπεία ένας τρόπος να αλλάξει η κοινωνία;

Θεωρώ πως ναι, γιατί έχει να κάνει με το πώς συνειδητοποιείς κάποιες στρεβλές αποτυπώσεις της πραγματικότητας, δηλαδή με γνωσιακά λάθη σε σχέση με λανθασμένες πεποιθήσεις που έχεις. Αλλά ακόμα κι αν αυτό το συνειδητοποιήσεις νοητικά, η πρόκληση είναι το πώς θα μπορέσεις να το περάσεις στον συναισθηματικό σου κόσμο ώστε να επηρεάσει την καθημερινότητά σου και τη συμπεριφορά σου. Για παράδειγμα, εγώ ξέρω ότι έχω θυμό και τι ενεργοποιεί τον θυμό μου, όμως το να μπορέσω να τον διαχειριστώ ώστε να μην ξεσπάω, είναι μια πάλη.

Όσον αφορά την ασθένειά σου, μίλησες ανοιχτά γι’ αυτήν για να σπάσεις τα ταμπού, όπως έχεις πει στο παρελθόν. Είναι όντως ταμπού ο καρκίνος στις μέρες μας;

Ναι. Υπάρχει η αντίληψη ότι ο αυτός που νοσεί (και νοσούν πάρα πολλοί άνθρωποι γύρω μας), κάτι δεν έκανε καλά. Ειδικά όταν πρόκειται για καρκίνο που σχετίζεται με τα γυναικολογικά, υπάρχει πολύ παραπληροφόρηση. Έχω ακούσει να λένε σε γυναίκα ότι έπαθε καρκίνο στις ωοθήκες επειδή είχε πολλούς εραστές και έντονη σεξουαλική ζωή – και μάλιστα, να της το λένε οι συγγενείς της. Εκτός, λοιπόν, από την ορμονική ανισορροπία, την επώδυνη θεραπεία, τον ακρωτηριασμό που υφίστασαι όταν σου αφαιρούν τις ωοθήκες, τη μήτρα ή το στήθος, έχεις να υποστείς και την έμμεση ή άμεση κριτική. Για παράδειγμα, αν πάθεις καρκίνο του πνεύμονα, θα σου πουν «αφού κάπνιζες…». Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο ασθενής μπαίνει αυτοματοποιημένα σε μία θέση ενόχου. Δηλαδή σκέφτεται «τι λάθος έκανα με το σώμα μου, τι λάθος έκανα με τον εαυτό μου και το ‘παθα αυτό;».

Έχει να κάνει και με την εικόνα;

Βεβαίως! Υπάρχει σίγουρα ταμπού σε σχέση με την όψη. Στην κοινωνίας της εικόνας, του ατσαλάκωτου και του τέλειου, αυτοί οι άνθρωποι, με τα μαντηλάκια τους και χωρίς βλεφαρίδες, δεν πρέπει να είναι ορατοί. Τους συμπαθούμε, τους λυπόμαστε, τους συναισθανόμαστε, αλλά δεν χρειάζεται να του βλέπουμε.

Και μόνο που μπαίνει το ρήμα «λυπάμαι» στη μέση, υπάρχει θέμα.

Ακριβώς! Εγώ λοιπόν, που δεν ένιωσα ποτέ ότι πρέπει κάποιος να με λυπηθεί, επειδή δεν ένιωσα ότι λυπάμαι εγώ η ίδια τον εαυτό μου, ήθελα να σπάσω αυτό το ταμπού. Θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν μια ασθένεια ή ζουν με μια αναπηρία, πρέπει να είναι μέρος αυτής της κοινωνίας, να είναι ορατοί και αποδεκτοί. Κι αν δεν αντέχεις να με βλέπεις χωρίς φρύδια ή χωρίς βλεφαρίδες, να πας αλλού. Κι αυτό το βαρέλι χωράει πολλές διακρίσεις! Δεν γίνεται να καταπιέζεται πάντα ο άνθρωπος που έχει ασθενήσει, που κυκλοφορεί με αναπηρικό αμαξίδιο, που έχει διαφορετική σεξουαλική προτίμηση ή διαφορετικό χρώμα δέρματος επειδή δεν είναι έτοιμη η κοινωνία να τον αποδεχτεί. Πρέπει η κοινωνία να προοδεύσει. Ή αν δεν μπορεί να προοδεύσει, τουλάχιστον να μην μπαίνει εμπόδιο στους ανθρώπους που θέλουν να συνεχίσουν να ζουν τη ζωή τους.

Έχεις νιώσει να πληγώνεσαι από σχόλια τρίτων;

Εμένα δεν με πληγώνουν αυτά, με πεισμώνουν. Όταν, για παράδειγμα, πήγα να αγοράσω μαγιό και δοκίμασα ένα μπικίνι, η υπάλληλος είδε την τομή μου και μου είπε «έχουμε το ίδιο σχέδιο και σε ολόσωμο». Κι όταν της απάντησα ότι προτιμώ το μπικίνι, μου είπε πειραγμένη «εντάξει, εγώ για σας το είπα». Θέλω να πάω κόντρα σε όλα αυτά. Ένας λόγος που μίλησα ανοιχτά για την ασθένειά μου, ήταν για να βοηθήσω κι άλλους ανθρώπους να μπορούν να είναι ο εαυτός τους.

Είχες feedback από άλλους ανθρώπους που νόσησαν;

Πάρα πολύ! Το feedback των γυναικών που έχουν νοσήσει ή νοσούν από αυτή την ασθένεια, ήταν το μεγάλο δώρο που πήρα. Ήταν η επιβεβαίωση ότι έκανα πολύ καλά που μίλησα ανοιχτά. Κι εκτός από τη συναισθηματική βοήθεια που προσφέρουμε η μία στην άλλη, είχα την ευκαιρία να δώσω σ’ αυτές τις γυναίκες και πρακτικές συμβουλές που κάνουν τη ζωή ενός καρκινοπαθή πιο εύκολη.

Τι φοβάσαι πιο πολύ; 

Τον θάνατο.

Τον δικό σου ή των άλλων;

Και τα δύο. Επίσης φοβάμαι την ανημπόρια, την αρρώστια και τον ίδιο τον φόβο. Πιο πολύ όμως φοβάμαι μήπως συνηθίσουμε όλη αυτή την ασχήμια και τον ζόφο που υπάρχει γύρω μας και τελικά δεν μας κάνει καμία εντύπωση – κάτι στο οποίο είμαστε πολύ κοντά.

Τι σε θυμώνει πιο πολύ;

Το άδικο! Δεν το αντέχω! Επίσης με θυμώνει το να υποτιμάς τη νοημοσύνη μου, κάτι που γίνεται κατά κόρον τον τελευταίο καιρό σε πολιτικό επίπεδο, καθώς και την έλλειψη ανάληψης ευθύνης. Τη μη λεβεντιά.

Μαγεία είναι;

Η κάθε μέρα. Τα επιτεύγματα των ανθρώπων. Το μεγαλείο τους και οι μεταμορφώσεις τους. Αυτό είναι μαγεία.

Φέτος θα σε δούμε για 3η χρονιά σαν Αρετή στη «Γη της Ελιάς», σωστά; Τι άλλο να περιμένουμε από τη Δώρα Χρυσικού καλλιτεχνικά;

Σωστά. Θα συμμετέχω και φέτος στη «Γη της ελιάς», και για του χρόνου ετοιμάζουμε έναν μονόλογο για τον Παύλο Φύσσα, σε σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη και κείμενο Μαρίας Λούκα. Είναι μια δουλειά για την οποία ανυπομονώ!

Η Δώρα Χρυσικού αφηγείται πώς (και γιατί) την αφόρισε η εκκλησία σε ηλικία 14 ετών

«Όλα συνέβησαν στη Φλώρινα, μια κλειστή πόλη κοντά στα σύνορα, με πολύ κρύο και δύσκολες συνθήκες. Τότε, ο απόλυτος άρχοντας εκεί ήταν ο Μητροπολίτης Καντιώτης. Ήταν πιο πάνω κι από τον δήμαρχο, κι από τον περιφερειάρχη κι από τους βουλευτές. Γενικά, ήταν ένας σεβάσμιος άνθρωπος που είχε κάνει πολλά για την Φλώρινα. Όταν κατέφτασε ο Αγγελόπουλος να γυρίσει την ταινία «Το μετέωρο βήμα του πελαργού», στην οποία συμμετείχα σε ηλικία 14 ετών, ο Καντιώτης τον θεώρησε ξενόφερτο, έναν εισβολέα. Ένιωσε ότι ήρθε να παρεισφρήσει στην πόλη του, να απειλείται η εξουσία του, και ήθελε να τον “διώξει”.

Για να προκαταβάλλει τους ντόπιους εναντίον του, λοιπόν, είπε ότι η ταινία ήταν ανθελληνική. Τότε, όμως, το ‘90 και το ‘91 που δεν υπήρχε ακόμα θέμα συνόρων, μεταναστών κτλ, το επιχείρημά του δεν συγκίνησε τον κόσμο. Στη συνέχεια, είπε ότι η ταινία είναι αντιχριστιανική. Ωστόσο, ούτε κι αυτό ταρακούνησε τα χριστά ήθη των ντόπιων. Τελικά, διέδωσε ότι η ταινία είναι πορνογραφική και το πορνογραφικό κομμάτι το στήριξε σε μένα.

Είπε, δηλαδή, ότι παίζει ένα ανήλικο (εγώ) κι ότι αυτό το ενήλικο το εκδίδουν, το πετάνε στο ποτάμι, το βιάζουν, κτλ. Αυτό έπιασε πάρα πολύ τον παλμό του μέσου οικογενειάρχη και στους κόλπους της πόλης με αποκαλούσαν «μικρή εταίρα». Υπάρχουν, δηλαδή, πλακάτ, που με εμφανίζουν να παίρνω τα 30 αργύρια της προδοσίας από τον Αγγελόπουλο, τον οποίο απεικόνιζαν με κερατάκια, σαν τον εωσφόρο. Μιλάμε για ακραία πράγματα, ακραία βία. Όλο αυτό πήρε μεγάλες διαστάσεις στη Φλώρινα και με άφησε με έναν αφορισμό από την εκκλησία, για τον οποίον είμαι πάρα πολύ περήφανη. Τον θεωρώ γαλόνι μου. Παράλληλα, κατάλαβα πόσο επικίνδυνος είναι ο φανατισμός, αλλά και το πόσο εύκολο είναι να μισείς κάτι που δεν καταλαβαίνεις».

*Μίνι βιογραφικό της Δώρας Χρυσικού

Γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα και ασχολείται με τον χορό από τα 3 της. Έχει φοιτήσει στο L’ Opera de Paris, Rosella Hightower στις Κάννες, και στην John Cranko Schule της Όπερας της Στουττγάρδης. Στην Α’ γυμνασίου είχε αποφασίσει να φύγει στη Γερμανία να σπουδάσει χορό αλλά δεν τα κατάφερε εξαιτίας ενός προβλήματος με την υγεία της. Σε ηλικία 14 ετών εργάστηκε για πρώτη φορά ως ηθοποιός στην ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου “Το μετέωρο βήμα του πελαργού (1991)”, με τους Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και την Jeanne Moreau. Η ταινία ήταν και η αιτία για να αφοριστεί. 

Είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής Τhe Arts Educational School του Λονδίνου, ενώ στην Ελλάδα φοίτησε στις σχολές της Γίτσας Καρελλά, Νίκης Κονταξάκη, και στην Κρατική Σχολή Ορχηστρικής Τέχνης. Το 1998 ξεκίνησε να εργάζεται στο Εθνικό Θέατρο ως επαγγελματίας πλέον ηθοποιός. 

Επίσης, είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών, και κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος στην Συμβουλευτική Ψυχολογία.

Παράλληλα με την επαγγελματική της δραστηριότητα, έχει έντονη εθελοντική δράση, έχοντας δουλέψει στο πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ Στροφή στις Φυλακές της Αυλώνες με ανήλικους χρήστες, καθώς και στον Σύλλογο Φλόγα, που βοηθά παιδιά που πάσχουν από Νεοπλασματική Ασθένεια.

**Φωτογραφία: Σπύρος Περδίου