Magic Diaries #17: Όταν τυχαίνει να βρίσκομαι σε νοσοκομεία, υποκλίνομαι

Μπορεί να σου φανεί παράξενο πολύ, όμως έχω ζήσει αληθινά όμορφες στιγμές μέσα σε τέσσερις πράσινους τοίχους.

Ο χρόνος στα νοσοκομεία κυλάει αλλιώς. Τα Χριστούγεννα μοιάζουν ατελείωτα, τα γενέθλια αιώνια, οι στιγμές σα να μην έχουν μέση, τέλος, αρχή. Έτσι αναβλύζουν και τα συναισθήματα. Νιώθεις πραγματικά ζωντανός σε κάθε σου κύτταρο. Δεν έχεις κι άλλη επιλογή. Άκουσέ με, ξέρω.

Έχει τύχει να παρευρεθώ εντός τους όλες τις εποχές του χρόνου κι αν κάτι συνειδητοποιούσα κάθε μα κάθε φορά είναι πως… η ζωή είναι (και οφείλει να είναι) σαν καρδιογράφημα. Πάνω, κάτω, φτου κι απ’ την αρχή. Ποτέ η ευθεία γραμμή δε συνεπάγεται κάτι καλό.

Στα νοσοκομεία, που έκανα φίλους, γενέθλια και Χριστούγεννα και που νοσηλευτές, γιατροί και ασθενείς διπλανών κρεβατιών και δωματίων έγιναν οικογένεια όταν ο χρόνος έμοιαζε αμείλικτος, ατελείωτος και υγρός ένιωσα το πιο δυνατό συναίσθημα που έχω ζήσει έως τώρα στη ζωή μου: Υποκλίνομαι.

Θα μου πεις, δεν είναι συναίσθημα το «υποκλίνομαι»

Θα σου πω, πως μπροστά στο απλανές βλέμμα του πόνου που επιζητά ζωή σα μωρό παιδί και μάλιστα με υπομονή, μπροστά στη βαθιά ψυχή ενός οριακά σκελετωμένου σώματος με το πιο γλυκό χαμόγελο του κόσμου, μπροστά στα μάτια δύο γονιών που μοιράζουν γλυκά όταν το παιδί τους «λιώνει», η λέξη – συναίσθημα Σεβασμός μοιάζει λίγος. Πολύ.

Υποκλίνομαι λοιπόν. Συναίσθημα. Υποκλίνομαι στο Θανάση εκεί ψηλά, στη Μαρία που πολεμά, στην Χριστίνα, το Γιώργο, τον Θοδωρή, τον Τάκη, την Ελπίδα. Υποκλίνομαι στις συζητήσεις των διαδρόμων που κάνουν το «ψύχος» να γελά, στα μπαλκόνια που ασθενείς κρύβουν τσιγάρα πονηρά και στα δέντρα τριγύρω που χαρίζουν οξυγόνο.

Στις οικογένειες, τα αδέλφια, τα παιδιά, τους φίλους, τους γονείς που ώρες ολόκληρες, μέρες, ίσως και μήνες επιμένουν να χαμογελούν στους ανθρώπους τους, να είναι ολόψυχα εκεί, κι ας ξέρουν την αλήθεια… Κι ας φοβούνται. Κι ας τρέμουν. Γνωρίζουν καλά, πως όταν είσαι στο “χορό” δε σε παίρνει για δράμα. Κάθε στιγμή μετράει.

Συνειδητοποιούν με τον πιο σκληρό τρόπο πως τους λείπει. Ναι, το δράμα. Είναι νορμάλ το δράμα σε μια νορμάλ ζωή. Αυτό που φοβούνται όμως περισσότερο είναι να μην τους λείψει ο άνθρωπος στο κρεβάτι. Αντίο δράμα, αντίο νορμάλ ζωή. Ο Άνθρωπος στο κρεβάτι είναι πολύ πιο σημαντικός από εσένα και ίσως απ’ όλα όσα μέχρι σήμερα σου έμοιαζαν «σημαντικά».

Όταν τυχαίνει να βρίσκομαι σε νοσοκομεία

Όταν τυχαίνει να βρίσκομαι σε νοσοκομεία, ένα κομμάτι μου πονά, ένα κομμάτι μου θυμάται, ένα κομμάτι μου ελπίζει και ένα άλλο, χαμογελά.

Κι αν κάτι εύχομαι, είναι να μη χρειαστεί ποτέ ξανά καμιά και κανείς να βρεθεί εντός τους για να συνειδητοποιήσει το αυτονόητο… Πώς όλα είναι τώρα και πως το τώρα, είναι τα πάντα.

Για όσες και όσους βρίσκεστε αυτή τη στιγμή σε τέσσερις πράσινους τοίχους, ή έχετε κάποιον δικό σας άνθρωπο, σεβασμός, υπόκλιση και προσευχή. Είστε δύναμη.