Η στεναχώρια φέρνει τα μεγαλύτερα τέρατα που μπορούμε να ζήσουμε

Δεν είναι οι κρίσεις, δεν είναι οι λογομαχίες, δεν είναι τα προβλήματα. Είναι το impact όλων αυτών μέσα μας. Η στεναχώρια φέρνει τα μεγαλύτερα τέρατα που μπορούμε να ζήσουμε.

Οι ερμηνείες που δίνουμε στα γεγονότα, τα «γιατί θεέ μου σε μένα;», ή τα «μόνο σε μένα συμβαίνουν αυτά…», η υπερανάλυση, τα αρνητικά συναισθήματα που μαζεύονται και οδηγούν την ανάσα σου να γίνει βαριά και εσύ ασήκωτ@. Ξέρεις τι συμβαίνει;

Όλα είναι στο μυαλό σου

Και το μυαλό το εκπαιδεύεις στο μάθημα που θες να πάρεις, αν θες, ή το εκπαιδεύεις σε μοτίβα που αναπαράγουν τη δυστυχία. Ίσως γιατί έτσι έμαθες, έτσι μάθαμε. Ίσως γιατί επειδή ακριβώς έτσι μάθαμε, αυτός μοιάζει ο «εύκολος δρόμος».

Η αλήθεια είναι πως αυτός ο δρόμος μοιάζει εύκολος, είναι όμως αβάσταχτος.

Πώς θες να ζεις;

Αυτή είναι η ερώτηση κλειδί. Στενάχωρα, ή σε ειρήνη με το μέσα σου; Άσπρο ή μαύρο;

Δεν υπάρχουν άλλα χρώματα εδώ, ούτε μέση λύση. Το πώς θες να ζεις είναι επιλογή.

Καθημερινά συμβαίνουν ένα κάρο «ξαφνικά» και «αναπάντεχα».

Άσχημα πράγματα, σπουδαία μαθήματα. Παρατηρείς ανθρώπους ήρωες να προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με αρρώστιες, απώλειες, θανάτους. Να προσπαθούν να διαχειριστούν τα κατά πολλούς μη διαχειρίσιμα.

Άνθρωποι σε νοσοκομεία, γονείς χάνουν τα παιδιά τους, ακόμα μια γυναικοκτονία, ένα μικρό παιδί με μια διάγνωση «τέρας». Βόλτα στο κέντρο της φωτεινής Αθήνας. Μια σύριγγα πεσμένη κάτω. Ένα βλέμμα γεμάτο απόγνωση. Τα ΜΑΤ δεξιά. Σπίτι στο κενό. Ζωή στο κενό.

Σπρώχνουν όλα στη στεναχώρια;

Ίσως, μπορεί, μάλλον.

Σπρώχνουν όλα στα κατηγορώ;

Δε ξέρω… Ξέρω πως σημασία δεν έχει τι κοιτάζεις, αλλά τι βλέπεις.

Και όσο πιο ξεκάθαρα το βλέπεις, τόσο μπορείς να αποστασιοποιηθείς. Και γιατί να αποστασιοποιηθείς; Για το καλό σου… για τη ζωή σου. Τη ψυχική σου υγεία. Το νούμερο ένα που καθορίζει τις επιλογές σου. Εκεί ξεκινάς.

Η στεναχώρια φέρνει τα μεγαλύτερα τέρατα που μπορούμε να ζήσουμε

Αυτοάνοσα, βαριές ανάσες, κρίσεις πανικού, τρέμουλο, κατάθλιψη, απόγνωση, μυαλό στο χάος, βαρίδια…

Αν δεν προστατεύσεις εσύ εσένα, δε θα το κάνει κανείς για σένα.

Και δε σου λέω να κλείσεις τα μάτια, ούτε να κάνεις πως δε βλέπεις.

Να βλέπεις καθαρά όμως, να «κρίνεις» αργά, να δίνεις χρόνο. Και να δώσεις χώρο κάποια στιγμή στον εαυτό σου να απαντήσει στο ερώτημα: Πώς θέλω να ζω;

Το αξίζεις…

Με αγάπη,

Μάρη