Η ζωή σου δεν είναι ένας διαρκής αγώνας

Έχεις συνηθίσει να παλεύεις πάρα πολύ για όλα όσα θέλεις να καταφέρεις

…με αποτέλεσμα να προσπερνάς τη στιγμή της επιβράβευσης.

Έχουμε συνηθίσει στη ζωή μας να παλεύουμε και να βάζουμε συνεχώς τον πήχη ψηλότερα με αποτέλεσμα να καταλήγουμε να μην τον φτάνουμε.

Γιατί όμως το κάνουμε αυτό;

Τί είναι αυτό που μας κάνει να πιέζουμε τον εαυτό μας και ενώ θα ήμασταν καλά αν αυτή τη στιγμή φτάναμε ως το πέντε εμείς βάζουμε στόχο το επτά;

Μέσα σε αυτό το μοτίβο συμπεριφοράς υπάρχει ένα εσωτερικό παιδί που ψάχνει την αποδοχή. Εάν καταφέρω κάτι δύσκολο, κάτι φαινομενικά ακατόρθωτο θα με δουν οι γονείς μου, θα με αποδεχτούν, θα είμαι σημαντικός για αυτούς.

Όσες φορές οι γονείς μας δεν μας επιβραβεύουν για όσα καταφέρνουμε με σκοπό να μην γίνουμε αλαζονικοί, ο ψυχισμός μένει διαστρεβλωμένος ανάμεσα στο πότε επιβραβεύομαι και στο πώς πρέπει να φερθώ όταν καταφέρνω κάτι.

Είναι πολύ φυσιολογικό το παιδί να χαρεί, να φωνάξει, να γελάσει, να υπερηφανευτεί όταν καταφέρνει κάτι.

Αν εκείνη τη στιγμή ο γονέας αμέσως σπεύσει να του υπενθυμίσει πως πρέπει να μείνει συγκρατημένος, να μην βιάζεται, να μην πανηγυρίζει, να μην επαναπαυθεί, να μην πάρουν τα μυαλά του αέρα, ο ψυχισμός δεν μπορεί να αναγνωρίσει τελικά ποια είναι αυτή η στιγμή.

Επίσης, δυσκολεύεται να αναγνωρίσει και ποιο τελικά είναι αυτό το κατόρθωμα που θα είναι άξιο να σταθούμε σε αυτό που κατάφερα και να πανηγυρίσουμε, να γιορτάσουμε, να χαρούμε όλοι μαζί γι’ αυτό που κατάφερε ο ένας;

Είναι πολύ σημαντικό μέσα στην οικογένεια να χαιρόμαστε όλοι μαζί για κάτι που κατάφερε ο ένας

Οι γονείς που διατηρούν έναν τραυματισμένο ψυχισμό συγκρίνονται υποσυνείδητα με το παιδί τους όταν αυτό καταφέρνει κάτι που εκείνοι δεν κατάφεραν μικροί.

Το δικό τους εσωτερικό παιδί εντός τους συγκρίνεται με το βιολογικό παιδί τους που είναι ανέμελο, παίρνει διακρίσεις, τα καταφέρνει, ζει την ηλικία του.

Αυτή είναι τραυματική αντίδραση γιατί πραγματικά εκείνη τη στιγμή οι γονείς δεν είναι στη θέση τους ενεργειακά σαν γονείς αλλά έχουν μετατοπιστεί πίσω στο τραύμα τους και στην ηλικία που αυτό δημιουργήθηκε.

Όσο σημαντική είναι μια κατάκτηση τόσο σημαντικό είναι να τη γιορτάζουμε

Να επιτρέπουμε στο παιδί να χαίρεται, να γιορτάζει, να γελάει δυνατά, να πει είμαι δυνατός, είμαι ικανός, τα κατάφερα χωρίς να το φρενάρουμε από φόβο μήπως γίνει αλαζονικός.

Γιορτάζω για ό,τι κατάφερα δεν σημαίνει ότι δεν θέλω να το καταφέρει κανένας άλλος, αλλά ότι εστιάζω σε αυτό που εγώ μπόρεσα να φέρω εις πέρας.

Όσο οι γονείς μου με στηρίζουν στη διαδικασία του να καταφέρω έναν στόχο, χρειάζεται να είναι παρόντες και στην επιτυχία αυτού, να μου πουν μπράβο, να μου πάρουν ένα δώρο, να μου μάθουν την αξία της ξεκούρασης, ότι τώρα που τα κατάφερα μπορώ να μπω για λίγο σε παύση, να χαρώ, να εκτιμήσω, να συνδεθώ με το αποτέλεσμα.

Οι περισσότεροι ενήλικες βιώνουμε άγχος και μετατραυματικό στρες από όλες εκείνες τις φορές που δεν μας έμαθε κάποιος την αξία του να συνδεόμαστε με το αποτέλεσμα.

Μάθαμε πως αξίζει μόνο να κατακτήσουμε το αποτέλεσμα, και μετά πρέπει να βάλουμε άλλο στόχο και μετά άλλο και μετά άλλο και τελικά παθαίνουμε burn out.

Έχουμε μάθει πως η αξία είναι μόνο στο να φέρνουμε αποτελέσματα και όχι στο να εστιάζουμε στη δύναμη μας. Να συνδεθούμε με το ότι τα καταφέραμε, με το πώς νιώθουμε που το κάναμε να γίνει.

Τις περισσότερες φορές νομίζουμε πως κάποιο αόρατο χέρι τα έκανε έτσι ώστε να τα καταφέρουμε, αλλά αυτό το αόρατο χέρι του Σύμπαντος, ή του Θεού πείτε το όπως θέλετε, δεν έχει σκοπό να ακυρώσει τη δύναμη της δράσης του ανθρώπου αλλά να την ενισχύσει.

Ακόμη και αν οι γονείς μας δεν μας έμαθαν πώς να επιβραβεύουμε εμάς, πώς να στεκόμαστε στο αποτέλεσμα, γιατί και οι ίδιοι μπορεί να μην το γνώριζαν, είναι δική μας ευθύνη να αναλάβουμε το εσωτερικό μας παιδί και να συνδεθούμε μαζί του μαθαίνοντας του όλα όσα κατακτούμε καθημερινά μέσα από τη ζωή μας.

Σε θαυμάζω, είμαι μαζί σου σε αυτό και χαίρομαι που μοιράζομαι τον κόσμο μου μαζί σου.