Η «Παραλία», η Πηνελόπη και η ελευθερία της καρδιάς

Η Πηνελόπη Κουρτζή είναι μια συγγραφέας που σε κάνει να ζεις τη ζωή των ηρώων της, να νιώθεις τον παλμό τους, την αγωνία, τη χαρά, τη στιγμή τους

Οι μαγικές της περιγραφές, τα κοινωνικά ζητήματα που προσεγγίζει με τόση ευαισθησία αλλά και η ειλικρινής και φωτεινή της στάση στα πράματα ως Άνθρωπος, την καθιστούν μια από τις πιο σημαντικές συγγραφείς της εποχής μας.

Με αφορμή την τηλεοπτική μετάβαση του βιβλίου της “Το κορίτσι με το σαλιγκάρι“, στην “Παραλία“, που πρόκειται να προβληθεί από τη συχνότητα της ΕΡΤ, σε παραγωγή της Foss Productions, σκηνοθεσία του Στέφανου Μπλάτσου και μουσική επιμέλεια του εγγυητή των επιτυχιών Alex Sid, τη συναντώ και συζητάμε για την έμπνευση, τη συγγραφή, τη χίπικη ζωή, το τι πάει λάθος τελικά σε αυτόν τον κόσμο (!) και φυσικά για την… ελευθερία της καρδιάς. Είναι η πλέον αρμόδια να το συζητήσει!

Η χαρά μου είναι διπλή αφού μαζί της γνωρίζω και την υπέροχη Αυγή Βάγια, συνδημιουργό του σίριαλ “Η παραλία”, συγγραφέα παιδικών βιβλίων και ξαδέρφη της Πηνελόπης. Όπως μου λένε οι ίδιες από πάντα ήταν ένα δημιουργικό (και αχτύπητο θα προσθέσω εγώ) δίδυμο!

Μέχρι να απολαύσουμε τη μαγική “Παραλία” στη μικρή οθόνη, ας γνωρίσουμε τη συγγραφέα Πηνελόπη Κουρτζή λίγο καλύτερα… Τι λέτε Magic People;! Καθίστε αναπαυτικά όπου κι αν είστε…

Διαβάζετε αναλυτικά τη συνέντευξη 🔍

Μ.Γ.: Τι σε εμπνέει αληθινά στην καθημερινότητά σου;

Π.Κ.: Το ότι υπάρχει η καθημερινότητα μου. Όταν κάτι πάει στραβά, όταν συμβεί κάτι τραγικό, συχνά σκεφτόμαστε και λέμε «πο πο η κακιά στιγμή», «πως έγινε αυτό» και διάφορα συναφή. Αν σκεφτούμε όμως, πόσα πράγματα χρειάζεται να πάνε σωστά και να συντονιστούν άψογα κάθε δευτερόλεπτο ώστε να ζούμε, θα αλλάξουμε γνώμη. Και θα συνειδητοποιήσουμε πως η κάθε στιγμή που υπάρχει η καθημερινότητα μας είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Από το να χτυπήσει η καρδιά σωστά, να λειτουργούν οι πνεύμονες, να δουλεύουν άρτια όλες οι αρτηρίες και οι φλέβες μας, να μην πέσουμε, να μην γίνει σεισμός, να μην… να μην… να μην… Χρειάζεται να συνεχίσω να απαριθμώ;! Η εξαίρεση του ότι έχω καθημερινότητα για μένα είναι και θα είναι πάντα η ΑΠΟΛΥΤΗ έμπνευση.

Μ.Γ.: Όταν αισθάνεσαι ότι είσαι κοντά στη σύλληψη μιας ιστορίας, τι σου δίνει το έναυσμα να πεις ότι «Ναι, αυτή είναι μια καλή ιστορία, πρέπει να γράψω!»;

Π.Κ.: Να μπορώ να την κάνω εικόνα. Να είναι μια ιστορία που θα εκπλήσσει και μένα την ίδια. Να μην μπορώ να βγάλω την μέρα χωρίς να τριβελίζει το μυαλό μου. Να μην την έχει γράψει κανείς άλλος. Και να μην μπορεί να την γράψει κανένας άλλος.

Μ.Γ.: «Απομονώνομαι», «Κατεβάζω ρολά», «Ταξιδεύω κάπου μακριά» ακούμε κατά καιρούς να λένε συγγραφείς προκειμένου να μπουν σε διάσταση δημιουργίας… Όταν εσύ αποφασίζεις να γράψεις κάτι νέο, τι συμβαίνει μέσα σου; Και τι αλλάζει πρακτικά «έξω» σου»;

Π.Κ.: Πρακτικά δεν αλλάζει τίποτα. Όλα κυλάνε όπως πρέπει να κυλήσουν. Η διαδικασία αυτή είναι ολοδική μου και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δεν επηρεάζει στα αλήθεια, τους γύρω μου. Μέσα μου, δημιουργείται όμως ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο έχει μάθει ο νους μου να ζει συνέχεια με το ένα πόδι και να το εξελίσσει. Είναι φαντάσου σαν δυο συγκοινωνούντα δοχεία. Στοιχεία από τις στιγμές μου στέλνονται και διαμορφώνουν αυτό το παράλληλο σύμπαν, ενώ ταυτόχρονα, σκέψεις, συμπεράσματα, ιδέες από το σύμπαν αυτό ενσωματώνονται στο «γειωμένο» μου μέρος και με ωριμάζουν. Μόνη εξαίρεση, οι μέρες που μπορεί να καταγράφω στον υπολογιστή την ιστορία που έχω φτιάξει και τη θυμάμαι λέξη προς λέξη. Λίγες μέρες όπου εκεί δουλεύω συνήθως βράδια και δεν είμαι προσβάσιμη σε κανένα.

Μ.Γ.: Ποια είναι η Πηνελόπη όταν δεν κοιτάει κανείς;

Π.Κ.: Πάντα κοιτάει κάποιος. Ο εαυτός μου που είναι και ο αυστηρότερος κριτής μου και οι άνθρωποι με τους οποίους συνδέομαι ενεργειακά. Δεν έχω ανάγκη τη μοναξιά και δεν την επιδιώκω διότι είμαι ούτως η άλλως βαθιά μοναχική εκ φύσεως ακόμα και ανάμεσα σε πλήθος. Αν με ρωτήσεις όμως τι κάνω όταν βρίσκομαι μόνη μου σε ένα χώρο, αυτό είναι εύκολο να σου απαντήσω. Χορεύω tango!

Μ.Γ.: Διαβάζοντας το «Κορίτσι με το σαλιγκάρι» ένιωσα ότι έχει γραφτεί από έναν άνθρωπο που μεταξύ άλλων, βαθιά μέσα του, «ενεργειακά», είναι πολύ μέσα στην ιστορία. Η «χίπικη ζωή» πόσο κοντά ή μακριά σου είναι σαν φιλοσοφία;

Π.Κ.: Δύσκολη ερώτηση γιατί πριν ξεκινήσω να το γράφω, ένιωθα χιλιόμετρα μακριά από την χίπικη ζωή. Το περίεργο είναι πως ήταν ένα από τα βιβλία που μου άλλαξαν την ζωή, και αυτό γιατί κατάλαβα πως ενεργειακά ανήκω τελικά και εκεί. Πως διέπομαι από μια χίπικη φιλοσοφία που πολύ αρμονικά ενσωματώνεται και αντανακλάται στην ζωή μου και στον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα ερεθίσματα γύρω μου.

☝️ Η συγγραφέας του βιβλίου “Το κορίτσι με το σαλιγκάρι” στα Μάταλα.

Μ.Γ.: Αν ο κόσμος μας ήταν πράγματι ένα μπουκέτο ανθρώπων που τους ενώνει η αγάπη, η καλοσύνη, οι ειλικρινείς προθέσεις και η ευαισθησία για τη φύση και το άτομο πόσο διαφορετικός θα ήταν; Kαι τελικά τι πηγαίνει «στραβά» και δεν είναι έτσι;!

Π.Κ.: Αν ολόκληρος ο κόσμος ήταν έτσι, φοβάμαι πως δεν θα υπήρχε εξέλιξη, τροφή για σκέψη, ευτυχία και δυστυχία και χώρος για αλλαγές που είναι σημαντικό κίνητρο για τον άνθρωπο. Προφανώς τα κακώς κείμενα και η ασυδοσία είναι αυτά που προσωπικά θα εξάλειφα πριν καν ανοιγοκλείσει ένα βλέφαρο αν ήταν στο χέρι μου, όμως αυτό είναι ουτοπικό. Υπάρχει ωστόσο, ένας κόσμος που μπορεί να είναι έτσι ακόμα και τώρα. Είναι ο μικρόκοσμος του καθενός μας και είναι εφικτός. Σε προσωπικό επίπεδο προσπαθώ ο κλειστός πυρήνας μου να απαρτίζεται μόνο από τέτοιους ανθρώπους.

☮️ Πάμε μια βόλτα στα Μάταλα του ‘69;

Το δημιουργικό δίδυμο Πηνελόπη Κουρτζή και Αυγή Βάγια απαντούν μαζί για την τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου στην “Παραλία”.

Μ.Γ.: «Το κορίτσι με το σαλιγκάρι» που έχει φωλιάσει στις καρδιές χιλιάδων αναγνωστών μεταφέρεται στη μικρή οθόνη και πρόκειται να μας ταξιδέψει ως «Η Παραλία». Αλήθεια, τι σας οδήγησε στην αλλαγή του τίτλου;

Π.K. & Α.B.: Εξαρχής ήταν ο εναλλακτικός τίτλος του βιβλίου που είχε επιλέξει η Πηνελόπη, ο οποίος όμως άλλαξε στην πορεία για λόγους που είχαν να κάνουν με διάφορους παράγοντες που αφορούσαν το ίδιο το βιβλίο… Η ταινία μικρού μήκους όμως που ακολούθησε αλλά και όλο το σύμπαν στο μυαλό μας που δημιουργήθηκε ως προέκταση της ιστορίας για να αναπτυχθεί η τηλεοπτική σειρά, ήταν πάντα «Η παραλία».

Μ.Γ.: Σε πολλές μεταφορές βιβλίων σε ταινίες ή σειρές παρατηρούμε διαφοροποιήσεις. Η αρχή γίνεται μέση, το τέλος αλλάζει, οι πρωταγωνιστές μοιάζουν διαφορετικοί απ’ ότι έχουν περιγραφεί. Στην “Παραλία” λοιπόν τι να περιμένουμε; Δώστε μας μια γεύση…

Π.Κ. & Α.Β.: Σχεδόν πάντα συμβαίνει αυτό, είναι αναμενόμενο και επιθυμητό τουλάχιστον από εμάς. Μην ξεχνάμε πως μιλάμε για δυο τελείως διαφορετικές προσεγγίσεις τέχνης -βιβλίο και κινηματογράφος ή τηλεόραση-, που διέπονται από συγκεκριμένες προδιαγραφές, έχουν άλλες μανιέρες και αναγκαία συστατικά ώστε να δώσουν άρτιο αποτέλεσμα. Αυτό για εμάς τουλάχιστον, είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητο. Ταυτόχρονα, η έκταση ενός βιβλίου δεν μπορεί παρά να απαριθμεί και να εξιστορεί συγκεκριμένο αριθμό πρωταγωνιστών και γεγονότων, παραλείποντας συχνά μεγάλο κομμάτι του παρελθόντος τους, του παρόντος, του μέλλοντος και της διάδρασής τους.

Επίσης για εμάς, είναι πάντα σημαντικό να αποκτήσουν αξία και οι δύο πλευρές μέσα από τις οποίες διηγούμαστε η καθεμία ξεχωριστά ή και μαζί μια ιστορία και να είναι διακριτές μεταξύ τους. Δεν θέλουμε να προσεγγίζουμε την ιστορία μας δυο φορές απλώς. Θέλουμε να την πάμε πιο εκεί, να την βλέπουμε από ένα άλλο πρίσμα και να πλάθουμε χαρακτήρες και περιβάλλοντα που πριν από όλα θα έχουν την πλαστικότητα της φαντασίας που αγαπάμε. Στην τηλεοπτική παραλία λοιπόν, όλα μένουν ίδια και όλα αλλάζουν μαγικά από όλη την ομάδα που ζει πια φτιάχνοντας αυτό το σύμπαν.

Οι κεντρικοί χαρακτήρες του βιβλίου μας υποδέχονται παρέα με νέα πρόσωπα, πρόσωπα του βιβλίου που αποκτούν όμως ζωή που δεν χωρούσε ολόκληρη στις σελίδες, με κεντρικό θέμα τον έρωτα του Χάρι και της Υπατίας και την πιο φημισμένη παραλία του κόσμου εκείνης της εποχής. Το χωριό και οικογενειακές ιστορίες και το saga που τόσο θέλαμε να υπάρχει. Αν αγαπήσεις το βιβλίο, τότε «η παραλία» θα έχει πολλά να σου πει. Αν αγαπήσεις την «παραλία», τότε το βιβλίο επίσης θα έχει πολλά να σου πει και να σε βάλει ακόμα πιο μέσα στο περίεργο αυτό σύμπαν.

☝️ Η Αυγή Βάγια με την Πηνελόπη Κουρτζή.

Μ.Γ.: Διαβάζοντας το μυθιστόρημα, με τις τόσο δυνατές και ειδυλλιακές περιγραφές, την αρμύρα, τα χρώματα, τα κοχύλια, τις σπηλιές συμβαίνει κάτι μαγικό: Νιώθει το μέσα σου, είσαι εκεί κι ας μην είσαι… Η δύναμη της εικόνας μέσα απ’ την οθόνη πιστεύετε θα το καταφέρει αυτό;

Π.Κ & Α.Β: Όχι απλά θα το καταφέρει, επίτρεψέ μας να πούμε πως θα το απογειώσει! Και σε αυτό το σημείο να κάνουμε μια ξεκάθαρη τοποθέτηση προϊόντος λέγοντας σας, πως η εταιρία παραγωγής Foss Productions, που κατά τη γνώμη μας είναι η μόνη που θα μπορούσε να δημιουργήσει αυτόν τον κόσμο που θα είναι πιο ζωντανός από ποτέ, με τη δυνατότερη ομάδα συντελεστών και την αριστουργηματική προσέγγιση του σκηνοθέτη Στέφανου Μπλάτσου δίνει ρεσιτάλ στην απόδοση της ιστορίας και ανεβάζει τον πήχη πολύ ψηλά. Αν με το βιβλίο όπως λες, ήσουν εκεί και ζούσες αυτόν τον κόσμο, με την «Παραλία» λογικά θα αναρωτιέσαι σε ποιο σημείο της εικόνας είσαι ενσωματωμένος και δεν το έχεις καταλάβει. Και φυσικά, η ΕΡΤ με τη δυνατή σφραγίδα της πια στη μυθοπλασία αποτελεί το ιδανικό «σπίτι» για όλο αυτό.

Μ.Γ.: Θα μπορούσαμε να πούμε ότι «Η Παραλία» είναι ένα στοίχημα για εσάς;

Π.Κ. & Α.Β.: Και βέβαια. Όλα τα βλέπουμε υπό αυτό το πρίσμα και δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας… Όχι μόνο για εμάς αλλά για όλη την ομάδα μας, διότι η «Παραλία» πλέον ανήκει σε μια ευρύτερη οικογένεια και όχι μόνο σε εμάς που την εμπνευστήκαμε. Το να δημιουργείς ένα κόσμο του οποίου προηγούμενη καταγραφή δεν υπήρχε, είναι μεγαλεπήβολο στοίχημα, δεν νομίζεις;! Ένα πολύ γοητευτικό, εξουθενωτικό, εθιστικό, πρωτοποριακό στοίχημα…

Μ.Γ.: Αν η Πηνελόπη έκανε αυτόματα restart τη ζωή της και τον κόσμο τώρα και μπορούσε να αλλάξει τρία πράγματα, ποια θα ήταν αυτά;

Π.Κ.: Α μάλιστα. Δεν θα μιλήσω για την ζωή μου για την οποία πάντα εύχομαι απλά να μην αλλάξει κάτι. Στον κόσμο θα άλλαζα άμεσα τα εξής: Τους τρόπους συμπεριφοράς. Δυστυχώς η κοινωνία μας πάσχει από αυτό βασανιστικά και η έλλειψη τρόπων είναι πρόδρομος αλλά και αποτέλεσμα περισσότερων δεινών από όσων νομίζουμε. Και δεν εννοώ μόνο τους τρόπους συμπεριφοράς των ανθρώπων μεταξύ τους, αλλά και των ανθρώπων προς τα ζώα. Τις δυνατότητες και τις προτεραιότητες στον τομέα της υγείας και των θεραπευτικών προσεγγίσεων. Την έλλειψη ενσυναίσθησης που αναπόδραστα επιδεινώνεται από την έλλειψη χρόνου πια και την ψηφιακή μετατόπιση του εγώ μας.

Μ.Γ.: Τελικά η… μεγαλύτερη ελευθερία της καρδιάς είναι να ανήκει;

Π.Κ.: #η_μεγαλυτερη_ελευθερια_της_καρδιας_ειναι_να_ανηκει

Μ.Γ.: Μαγεία είναι…

Π.Κ.: Έλα, ο έρωτας… Το απόλυτο αξεπέραστο κλισέ!