«Τα ενήλικα παιδιά»

Είναι Μάιος, είναι η δεύτερη Κυριακή του μήνα και όπως κάθε χρόνο η γιορτή της μητέρας γιορτάστηκε με αμέτρητες δημοσιεύσεις και ιστορίες στο facebook & στο Instagram.

Τα ανθοπωλεία γεμάτα λουλούδια, εσύ λαμβάνεις χορηγούμενες διαφημίσεις θέλοντας και μη, για να πάρεις ιδέες με σκοπό να αγοράσεις το καλύτερο δώρο στην μητέρα σου, #mothersday #loveyoumum. Και όσα πιο πολλά τα hashtags τόσες περισσότερες οι διαφημίσεις και άλλες τόσες περισσότερες οι ιστορίες.

Μη με παρεξηγήσεις, ίσα ίσα και εγώ ανέβασα, όμως φέτος πρόσεξα κάτι που έκανε την διαφορά. Τι ήταν αυτό;

Κάπως, κάπου, με κάποιον τρόπο καταφέραμε οι εν δυνάμει μητέρες, οι μητέρες αλλά και οι γυναίκες που δεν θέλουν να γίνουν μητέρες να μιλήσουμε ανοιχτά και να αποενοχοποιηθούμε από αυτά τα «ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΛΕΙΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ» – ναι στο γράφω κεφαλαία- που αφορούν την μητρότητα.

Και θα σου μιλήσω από την άλλη πλευρά του νομίσματος για να καταλάβεις γιατί πολλοί άνθρωποι γύρω μας θα δυσκολεύτηκαν φριχτά να γιορτάσουν αυτήν την μέρα, νιώθοντας μοναξιά και ενοχές.

Τα «ενήλικα παιδιά» που μεγάλωσαν ή εγκαταλείφθηκαν από μητέρες

με σοβαρά προβλήματα υγείας, συμπεριφοράς ή/και ψυχικής υγείας μπορεί να έχουν ανάμεικτα ή αρνητικά συναισθήματα, μια τέτοια μέρα.

Τα «ενήλικα παιδιά» που μπορεί σήμερα να είναι μητέρες των δικών τους παιδιών, στέκονται με αισθήματα ντροπής, φόβου, ενοχής, άγχους μέσα από τις αναμνήσεις που προσπαθούν νοερά να αλλάξουν ή φυσικά να αντικαταστήσουν.

Μπορεί να θυμούνται στιγμές που η μητέρα τους δυσκολευόταν να αντιμετωπίσει τις όποιες δυσκολίες είχε και κατέφευγε στα ναρκωτικά ή στο αλκοόλ, στην βία, σωματική ή λεκτική, στην παραμέληση ή στην εξαφάνισή της για μέρες ή και για πάντα. Γιατί ναι υπάρχουν αυτές οι μητέρες, γιατί μητρότητα δεν σημαίνει τελειότητα.

Γιατί δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι για να γίνουμε γονείς.

Γιατί κάποτε αυτές οι μητέρες ήταν «ενήλικα παιδιά» άλλων μητέρων.

Μπορεί η μητέρα τους να κατέληξε στους δρόμους ή να πέρασε χρόνο σε σωφρονιστικό ίδρυμα, να κακοποιήθηκε, να παραμελήθηκε και κάπως αυτό το τραύμα μεταφέρεται διαγενεακά, μέσα από ένα φαύλο κύκλο.

Ανεξάρτητα από το πώς διαδραματίστηκαν τα όποια προβλήματα, τα παιδιά αυτά και ως ενήλικες πλήρωσαν ένα τίμημα. Και αυτά τα «ενήλικα παιδιά» ζορίζονται, κλαίνε, έχουν κρίσεις πανικού, δεν γνωρίζουν τα συναισθήματά τους, αποφεύγουν να συνάψουν σχέσεις ή εξαρτώνται από άλλους για να μπορέσουν να αντέξουν την πραγματικότητα.

Τα «ενήλικα παιδιά» των οποίων οι μητέρες είχαν δυσκολίες μπορεί να θυμούνται ότι φρόντιζαν τις μητέρες τους και όχι το αντίστροφο.

Αυτά τα «ενήλικα παιδιά» βίωσαν και πιθανόν να βιώνουν το χάος μιας συνθήκης κατά την οποία φοβούνται ότι θα μιμηθούν αυτές τις συμπεριφορές ή θα ότι θα ενεργήσουν με επιβλαβείς τρόπους προς τα δικά τους παιδιά.

Το να φοβάται κανείς να γίνει μητέρα είναι το αντίθετο με αυτό που γιορτάζουν πολλοί άνθρωποι τον Μάιο, ειρωνεία έτσι;

Εάν κάποιο «ενήλικο παιδί» από εσάς που διαβάζει αυτό το κείμενο πέρασε μέρος ή ολόκληρη την παιδική ηλικία του με μια μητέρα που πάλευε με δυσκολίες και προβλήματα, να ξέρετε δεν είστε μόνοι!

Να είστε συμπονετικοί με τον εαυτό σας, σας παρακαλώ, μπορείτε να το κάνετε αυτό;

Σιγά σιγά το ξέρω ότι θα το καταφέρετε! Οι πληγές που αφήνει μια τέτοια συνθήκη θα θέλουν χρόνο για να επουλωθούν ή όπως κάποια στιγμή έμαθα μέσα από την δική μου θεραπεία, «οι γωνίες σιγά σιγά θα στρογγυλέψουν».

Ακόμη και όταν αυτά τα «ενήλικα παιδιά» έχουν εργαστεί σκληρά για να αντιμετωπίσουν μια τοξική μητέρα, μπορεί να συναντήσουν ερεθίσματα που θα φέρνουν πίσω στις μνήμες δύσκολα συναισθήματα.

Θλίψη, Θυμός, Φόβος,

Μπορεί να θρηνήσετε για την απώλεια μιας φροντισμένης, συναισθηματικά ασφαλούς παιδικής ηλικίας. Μπορεί να θυμώσετε για την φροντίδα που δεν λάβατε και να συγκρίνεστε με άλλες οικογένειες ή μητέρες φίλων σας που είναι φροντιστικές και προσεκτικές.

Τα «ενήλικα παιδιά» ως γονείς που επέζησαν από μια κακή σχέση με τη μητέρα τους μπορεί να φοβούνται ότι δεν θα βρουν θετικούς τρόπους να εκφράσουν την αγάπη στα δικά τους παιδιά.

Όταν ένα παιδί έχει πληγωθεί επανειλημμένα από μια μητέρα είτε τοξική είτε που ήταν απασχολημένη με τη δική της ψυχική κατάσταση ως ένα άλλο «ενήλικο παιδί» και τις δυσκολίες που είχε, μπορεί να κουβαλάει μίσος και κακία για χρόνια.

Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται με την ανάγκη να αγαπηθούν, να γαλουχηθούν και να προστατευτούν.

Για αυτό για κάθε χρόνο τέτοια μέρα αλλά και για κάθε άλλη μέρα να θυμάστε:

Κάνατε ό,τι καλύτερο μπορούσατε σε ένα εξαιρετικά δύσκολο περιβάλλον (και είτε το πιστεύετε είτε όχι, το ίδιο έκανε και η μητέρα σας, καθώς ήταν κάποτε ένα «ενήλικο παιδί».
Αποδεχτείτε το θάρρος που έχετε μέσα σας και αγκαλιάστε την «φροντιστική μητέρα» που αναπτύξατε για να ανταπεξέλθετε.
Εάν αποφασίσετε να επικοινωνήσετε με τη μητέρα σας, κάντε, πείτε ή γράψτε μόνο ό,τι σας κάνει να νιώθετε άνετα με τον εαυτό σας, και μόνο αυτό που μπορείτε να κάνετε χωρίς να νιώθετε δυσαρέσκεια.
Συγχωρήστε τον εαυτό σας για οτιδήποτε μπορεί να κρατάτε στις μνήμες σας. Απορρίψτε «ΑΥΤΑ ΤΑ ΤΕΛΕΙΑ ΠΡΕΠΕΙ» και τα ευχολόγια «ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ…», καθώς δεν θα βοηθήσουν σε τίποτα, ο χρόνο δεν γυρνάει πίσω και πρέπει να ζήσουμε και να παλέψουμε στο παρόν.
Θυμηθείτε ότι κάνετε το καλύτερο που ξέρετε να κάνετε. Κάθε μέρα είναι μια ευκαιρία για μαθαίνετε.

Και φυσικά σκεφτείτε ότι μπορεί να χρειάζεστε την βοήθεια ενός Ψυχολόγου – Ψυχοθεραπευτή για να αντιμετωπίσετε τις δύσκολες αναμνήσεις και εμπειρίες και αυτό δεν είναι αδυναμία, αλλά ΔΥΝΑΜΗ και ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑ του εαυτού σας.

Κανείς δεν μπορεί να σου αφαιρέσει την αποδοχή του εαυτού σου. Κανείς δεν σε ξέρει καλύτερα από εσένα.

Να σε γιορτάζεις κάθε μέρα άνευ όρων!

Πηγή έμπνευσης

Δες κι αυτό γιατί η γνώση είναι δύναμη!

Πηγή συντροφιάς: