Κλείσε την τιβί: Χρωστάς σε κανένα τη ψυχική σου υγεία;

Εσύ, ναι εσύ.

Που αλλάζεις το ένα κανάλι μετά το άλλο και έχεις εθιστεί στα δελτία ειδήσεων.

Που αγωνιάς για την τροπή αποτρόπαιων εγκλημάτων, τα συζητάς στο τηλέφωνο διαρκώς με τις φίλες σου και έχεις χάσει το νόημα.

Που ξεχνάς να ευγνωμονείς για την κάθε μέρα που ζεις και πατάς στα πόδια σου, θεωρώντας τη δεδομένη.

Που σε παίρνει ο ύπνος το βράδυ στον καναπέ μπροστά από το λάπτοπ για να τελειώσεις το ρημαδοπρότζεκτ.

Σταματάς λίγο;

Πάρε μια ανάσα βρε παιδί μου, πιες λίγο νερό, βγες έξω στο μπαλκόνι να σε κάψει ο ήλιος, δες λίγο ουρανό.

Πήγαινε στη θάλασσα μια βόλτα, άκου λίγο μουσική, αγόρασε ένα βιβλίο να ανοίξει λίγο το μυαλό που είναι όλη την ώρα προσκολλημένο στο «εκεί».

Στο μαύρο εκεί, το γκρίζο εκεί, το θολό εκεί, το τηλεοπτικό εκεί, το ανούσιο εκεί, το πρέπει εκεί, το ψεύτικο εκεί.

Χρωστάς σε κανένα τη ψυχική σου ηρεμία;

Χρωστάς πουθενά την πνευματική σου υγεία;

Μπορείς να αλλάξεις κανάλι και να πας στο επόμενο πάνελ που συζητάνε για τόσο σημαντικά θέματα και σήμερα, μπορείς απλά να κλείσεις την τηλεόραση επιτέλους να κάνεις μια παύση. Δε σε μουρλάνανε;

Πόση ανοσία πια! Καταντήσαμε τζάνκι.

Και να ήμασταν εθισμένοι στην υγεία, στο μεγαλείο της αλλαγής, στα τρυφερά αγγίγματα, τις αγκαλιές, την καλοσύνη, τις ωραίες πράξεις, τις ομορφότερες λέξεις να το δεχτώ, αλλά τζάνκι σε μορφή χάμστερ να τρέχουμε όλη την ώρα στην ίδια ρόδα, συνέχεια, γνωρίζοντας ήδη ότι αυτό θα κάνουμε κάθε μέρα που περνά αν δεν επιλέξουμε την παύση, πάει πολύ.

Στο τέλος ξέρεις τι μένει;

Η αγκαλιά και το φιλί που δεν έδωσες, τα λόγια και τα σ’ αγαπώ που δεν είπες, η ήρεμη κατάσταση μυαλού που δεν άντεξες και ένα βάθος στη ψυχή που μπορεί να γεμίσει φως.

Επίλεξε το φως, την αγκαλιά, το σ’ αγαπώ.

Κλείσε την τιβι!