Στο ντιβάνι του ψυχολόγου

Η πρώτη φορά που πέρασα το κατώφλι του ψυχολόγου ήταν την εποχή που πρακτικά είχα διαλύσει τον εαυτό και το σώμα μου, τα είχα σπάσει όλα σε χίλια κομμάτια που έμοιαζαν να ζυγίζουν… πολύ λιγότερο απ’ ότι θα έπρεπε.

Τότε, δεν ήμουν προετοιμασμένη να μιλήσω και σίγουρα δεν ήμουν προετοιμασμένη να βουτήξω στα κατάβαθα της ψυχής μου και να ανασύρω από εκεί εμπειρίες και συναισθήματα που δεν ήξερα καθόλου πώς να διαχειριστώ. Έφυγα τρέχοντας και χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά.

Χρόνια αργότερα, ένιωσα πως η ίδια απόφαση ήταν πιο συνειδητοποιημένη και ερχόταν τη στιγμή ακριβώς που είχα ανάγκη να βγω από τα αδιέξοδα που έβλεπα διαρκώς να παρουσιάζονται μπροστά μου.

Η ψυχοθεραπεία είναι το καλύτερο δώρο που έχω κάνει στον εαυτό μου μέχρι σήμερα, ακόμα κι αν αυτό πλέον φτάνει σαν μία κλισέ πληροφορία που όλοι μοιράζονται ανοιχτά, χωρίς ίχνος από εκείνα τα παλιακά ταμπού.

Ο δρόμος σίγουρα δεν είναι εύκολος και βρίσκομαι ακόμα στο Α, μπουσουλώντας σε ένα έδαφος που δεν είναι πάντα ομαλό και ενίοτε, μοιάζει σαν κάποια αόρατη δύναμη να μου τραβά το χαλάκι, μόνο και μόνο για να με δει να μπουρδουκλώνομαι και να γελάσει.

Ταυτόχρονα όμως, είναι το ομορφότερο και πιο ενδιαφέρον ταξίδι που έχω κάνει στη ζωή μου.

Είναι πολλές, σχεδόν αμέτρητες οι στιγμές που έχω κάτσει αγκαλιά με ένα βιβλίο αυτοβελτίωσης, που έχω διαβάσει ένα άρθρο σαν αυτό, για να βρω τη λύση και την απάντηση σε έναν βαθύτερο προβληματισμό, που έχω υπεραναλύσει μόνη μου ό,τι θα μπορούσε να υπεραναλυθεί μέσα σε ένα τόσο δα μυαλό.

Όταν αισθάνομαι πως τερματίζω την πίστα όμως και με κοιτάζω με αυτό το γεμάτο απορία βλέμμα που είχε ο John Travolta στο «Pulp Fiction», τότε καταλαβαίνω πως χρειάζομαι μια άλλη φωνή να κάνει τις σωστές ερωτήσεις.

Μόνοι μας μπορούμε να φτάσουμε μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο. Με τους φίλους και την οικογένειά μας, το άτομο που κοιμάται δίπλα μας τα βράδια, ίσως μπορούμε να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω. Όμως αυτά δεν είναι αρκετά, για να ελαφρύνει η ψυχή.

Όσο αποκαρδιωτικό ή τρομακτικό κι εάν φαίνεται, το να γνωρίσεις, να γιατρέψεις, να αποδεχτείς και να αγαπήσεις τον εαυτό σου είναι η πεμπτουσία της απελευθέρωσης.

Καν’ το, ακόμα κι αν τα πόδια σου τρέμουν, ακόμα κι αν αισθάνεσαι αμήχανα, ακόμα κι αν αναρωτιέσαι πώς στο καλό θα τα καταφέρεις. Κάποια στιγμή, θα κοιτάξεις με καθαρό βλέμμα το πού ήσουν και που βρίσκεσαι και τότε… Κάτι μαγικό θα συμβεί.

Θα φουσκώσεις από περηφάνια για τον εαυτό σου και θα χαμογελάσεις. Πίστεψέ με, αυτό το χαμόγελο θα είναι γνήσιο, αυθεντικό κι αληθινό.

Η μπόρα δεν κρατά για πάντα!