Μήπως να ξε-μάθεις όσα ήξερες;

Είναι απόγευμα Νοεμβρίου, μουντό και φθινοπωρινό, από εκείνα που πραγματικά ευφραίνουν την καρδιά μου.

Κάθομαι στον καναπέ, με την κουβερτούλα και το τσαγάκι μου, και σκέφτομαι πως από τύχη δε βρέθηκε κανείς στον δρόμο μου σήμερα, να μου κάνει body shaming, επειδή διάλεξα να φορέσω μία μπλούζα με ρίγες. Οριζόντιες.

Είναι αλήθεια. Όσο μεγαλώναμε, πολλά ακούγαμε, πολλά περνούσαν υποσυνείδητα στο μέσα μας χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε.

Θεωρούσαμε τους γονείς μας, τους δασκάλους και τους καθηγητές μας, τις θειάδες και τα μεγαλύτερα ξαδέρφια μας, τους γείτονες και όλο τον κόσμο, τους θεωρούσαμε αυθεντίες και δεχόμασταν άκριτα πως «για να το λένε έτσι αυτοί, έτσι θα είναι».

Όμως… Δε μεγαλώσαμε πια αρκετά, για να λέμε ακόμα πως «έτσι μου’ μαθε η μαμά μου»;

Οι ρίγες παχαίνουν, το ίδιο τα μοτίβα και τα εμπριμέ, στην εκκλησία πάμε μόνο με φούστα, οι ραφές από το βρακί δεν πρέπει να φαίνονται, το μαύρο κόβει.

Ό,τι μάθεις, μπορείς να το ξε-μάθεις.

Και αυτό δεν εφαρμόζει μόνο στους άτυπους κανόνες μόδας.

Είμαστε πλάσματα συνήθειας και είναι λογικό πως μεγαλώνοντας, δημιουργήσαμε και χτίσαμε υποσυνείδητα συγκεκριμένες συμπεριφορές και αντιδράσεις σε πολύ συγκεκριμένα ερεθίσματα.

Όμως είμαστε ενήλικοι πλέον και το μυαλό πρέπει να βρίσκεται μέσα στο κεφάλι μας. Εκεί όπου αναπτύσσεται η κριτική σκέψη, εκεί όπου υπάρχει φίλτρο, εκεί όπου συνειδητοποιούμε ότι ορισμένα πράγματα δεν έχουν πια θέση ανάμεσά μας.

Είναι δύσκολο να ξε-μάθεις όσα έχουν εμποτίσει και διαπεράσει αυτό που είσαι, όμως είναι αναγκαίο.

Για να μεγαλώνουμε, να κάνουμε βήματα μπροστά, να αλλάζουμε σαθρές νοοτροπίες, να υπερασπιζόμαστε τους ανθρώπους, να παλεύουμε για αυτό που είναι δίκαιο, να ζούμε με σεβασμό, να μη λέμε ό,τι μα**κία μας κατέβει.

Είναι ο τρόπος να μην καταστρέψουμε τον εαυτό και τους γύρω μας.

Ψάξε βαθιά, κάνε ψυχανάλυση, εξήγησε τα τραύματά σου, ξεπέρασέ τα, σκέψου, συζήτα, μάθε, άκου, διάβασε, δείξε κατανόηση, εφάρμοσε την αποδοχή, μείωσε την κριτική, βοήθησε, γράψε, εξέτασε καθετί που πιστεύεις.