Βγαίνοντας από το βαθύ πηγάδι μίας κακής μέρας

Όλο αυτό που ακολουθεί, προέρχεται από ένα πολύ ευάλωτο σημείο, γιατί σήμερα δεν ήταν μία καλή ημέρα (επίτρεψέ μου να σου μιλήσω λίγο σα να είσαι το «ημερολόγιό» μου τρόπον τινά).

Σέβομαι όλους αυτούς τους life coaches και όχι μόνο, που υποστηρίζουν την ευγνωμοσύνη που πρέπει να νιώθεις επειδή το σώμα σου είναι λειτουργικό, το πνεύμα σου οξυδερκές και σου δόθηκαν 24 ώρες ακόμα, όμως και εσύ και εγώ ξέρουμε πως δεν είναι πάντα εύκολο να το θυμάσαι αυτό, όταν βρίσκεσαι μέσα σε ένα πηγάδι.

Εμένα το δικό μου πηγάδι σήμερα ήταν αίσθηση αδικίας και φόβου που μετουσιώθηκε σε νεύρα, επιχειρήματα που δεν βρήκαν ποτέ τον σωστό αποδέκτη, άρα παγιδεύτηκαν για ώρες ατελείωτες μέσα μου, χωρίς αυτά να βρίσκουν διέξοδο και χωρίς εγώ να βρίσκω ανακούφιση, σκεπτόμενη διαρκώς το ένα επεισόδιο μετά το άλλο, απλά για να δικαιολογήσω το συναίσθημα που ήδη είχα.

Μέσα σε αυτό το πηγάδι, όχι μόνο χάλασε όλη μου η διάθεση, όχι μόνο κουβάλησα αυτή την αρνητική μου ενέργεια σε ό,τι έκανα, αλλά πραγματικά δεν ήξερα εάν θα κατάφερνα να βρω ένα σχοινί, για να ανέβω ξανά στην επιφάνεια ή εάν θα έφτανα να πέσω στο κρεβάτι το βράδυ με όλη αυτή την ένταση στο σώμα και το μυαλό μου.

Το σχοινί τελικά βρέθηκε και ξέρεις ποιο ήταν;

Οι άνθρωποι γύρω μου.

Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο τεράστια ευγνωμοσύνη αισθάνομαι για εκείνους. Άνθρωποι που με δέχονται, με αποδέχονται, μου δίνουν ένα safe place, με πιάνουν όταν πέφτω και χορεύουν μαζί μου όσο ανεβαίνω.

Είναι λίγοι, καλοί, μετρημένοι, όμως γεμίζουν την ψυχή μου με αγάπη και ευλογία, όχι απαραίτητα με την αυστηρά θρησκευτική έννοια του όρου.

Εάν σήμερα δεν είχα αυτούς τους ανθρώπους, δε ξέρω για πόσο μπορεί να τραβούσε η κακή εμπειρία της ημέρας, για πόσο θα την έσερνα μαζί μου χωρίς να βγαίνω από τον λαβύρινθο.

Όμως, εκείνοι ήταν υπομονετικοί, ήταν δεκτικοί, άκουσαν, πραγματικά άκουσαν, μίλησαν, απάντησαν, μου έδωσαν απλόχερα την υποστήριξη και τη σοφία τους.

Φώναξα, έβρισα, έχασα τον έλεγχο (όχι απέναντί τους φυσικά, απέναντι στην κατάσταση που βίωνα), όμως δεν με εγκατέλειψαν στιγμή. Ήταν η κυριολεκτική και μεταφορική μου οικογένεια, η αγκαλιά που χρειαζόμουν και η αυστηρότητα του «σύνελθε».

Δεν είναι όλες οι μέρες εύκολες, το γνωρίζεις θαρρώ.

Για εβδομάδες έκανα αργά και σταθερά βήματα μπροστά μέσω της ψυχοθεραπείας μου, όμως τις προηγούμενες ώρες ένιωσα πως πήγα άλλα πέντε βήματα πίσω και βρέθηκα στο ίδιο ακριβώς σημείο απ’ όπου ξεκίνησα.

Όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι και δε θα κρίνω τον εαυτό μου με αυστηρότητα. Είμαι άνθρωπος και η εξέλιξη δεν είναι πάντα μία γραμμική πορεία, μία ευθεία χωρίς κανένα φανάρι ή προειδοποιητικό σήμα να κόψεις ταχύτητα.

Αντί να με βάλω στη γωνία τιμωρία, θα δεχτώ πως αυτή η δύσκολη μέρα στο τέλος κάτι μου πρόσφερε και το σύμπαν βρήκε τον τρόπο να φέρει την ισορροπία του.

Για εσάς που ήσασταν δίπλα μου (χωρίς να συμβαίνει κάτι αντικειμενικά, κοσμοϊστορικά δύσκολο, αλλά κάτι που εμένα με πέταξε εκτός ψυχραιμίας), το ευχαριστώ είναι λίγο.

Σήμερα με βοηθήσατε να βγω από το πηγάδι μου.

Είθε να έχουμε όλοι τέτοιους ανθρώπους δίπλα μας.