Ξεχάσαμε να ζούμε

«Κουράστηκα μωρέ… Προσπαθώ συνέχεια να γίνομαι καλύτερος, προσπαθώ πολύ και εντάξει, ακούω μπράβο, παίρνω την ηθική ικανοποίηση, είναι όμως μόνο αυτό; Δε ξέρω… δε ξέρω αν τελικά αξίζει ο τόσος κόπος, ο μόχθος, η ενέργεια. Πολλές στιγμές νιώθω κάπως άδειος. Καμιά φορά σκέφτομαι πως δουλεύουμε, δουλεύουμε όλοι διαρκώς και τελικά, ξεχάσαμε να ζούμε».

Αν κάτι λατρεύω στο επάγγελμά μου, είναι πως οι άνθρωποι που συνδημιουργούμε μαζί μέσω του coaching, είναι οι πρώτοι που με εμπνέουν.

Μόλις ο Χ μοιράστηκε το παραπάνω μαζί μου, απευθείας τον διέκοψα και του είπα «Συγνώμη, μισό λεπτό, αυτό θέλω να το σημειώσω. Θα γράψω κάτι και θα στο αφιερώσω».

Πολλές φορές οι coaches, όπως και άλλοι επαγγελματίες που υποστηρίζουν ανθρώπους, ερχόμαστε αντιμέτωποι με προκλήσεις, πολλές εκ των οποίων μπορεί απλά να είναι δύο λέξεις.

«Ξεχάσαμε να ζούμε» μου είπε ο Χ κι εμένα εκείνη τη στιγμή αυτό, προκάλεσε κάτι μέσα μου.

Και αυτό, γιατί;

Γιατί καλώς ή κακώς, ο Χ μοιράστηκε μαζί μου μια τεράστια αλήθεια.

Γιατί πράγματι, δίνουμε αγώνα καθημερινό όλες και όλοι μας να σταθούμε, να υψώσουμε τη φωνή μας, να καταφέρουμε να είμαστε, να τα «βγάλουμε πέρα» στη σύγχρονη τρέλα που ζούμε.

Και ξέρεις… δεν είναι μόνο η πανδημία και ο φόβος και η ανασφάλεια και το στρες που προκαλεί. Είναι μια σειρά από πράγματα που μέρα με τη μέρα μας κάνουν να αμφιβάλλουμε για όλους, για όλα, μα κυρίως για την Ανθρωπιά μας.

Γυναικοκτονίες, παιδιά αβοήθητα, μπουκωμένες ΜΕΘ, όλοι και όλα σε κρίση.

Και μέσα σε όλα αυτά εμείς, αγκαζέ με τα φορτία, τις πληγές, το όραμα, τους φόβους, τα όνειρά μας, πρώτη γραμμή να προσπαθούμε. Δεν είναι εύκολο, όχι. Το ξέρεις καλύτερα απ’ τον καθένα.

Και πράγματι, ανοίγουμε τον υπολογιστή να στρέψουμε το βλέμμα μας αλλού. Στη δουλειά. Να ξεφύγουμε. Να αποφύγουμε. Είναι όμως αυτό η ζωή;

Τροφή για σκέψη.