Αλεξάνδρα Κεντρωτή
Στην εφηβεία μου, ενώ περπάταγα στο δρόμο, κάποιος μου φώναξε πως θα σκιστεί η μπλούζα μου από το στήθος μου – δεν μίλησα, μόνο κοκκίνισα και έκτοτε περπάταγα καμπουριαστή για να το κρύβω.
Μια μέρα κάποιος με χούφτωσε στο λεωφορείο αλλά ξανά δεν είπα τίποτα – μόνο κατέβηκα νωρίτερα απ’ τη στάση μου για να γλιτώσω.
Ένα βράδυ, κάποιος με πήρε στο κατόπι και έτρεξα μέχρι το σπίτι μου με την ψυχή στα πόδια. Έπειτα κλείδωσα καλά, μα δεν κοιμήθηκα απ’ τον φόβο.
Μια άλλη φορά, κάποιος με σταμάτησε να με ρωτήσει αν «παίρνω τσιμπουκάκια» – πάλι δεν μίλησα. Ντράπηκα, έσκυψα το κεφάλι και περίμενα να φύγει.
Την πρώτη μέρα μου σε μια δουλειά, κρυφάκουσα τους συναδέλφους μου να λένε «γυναίκα είναι, μην περιμένεις και πολλά…» και μια φορά στην εθνική παραλίγο να τρακάρω επειδή ένας μηχανόβιος είχε τη φαεινή ιδέα να μου ζητήσει το τηλέφωνό μου ενώ οδηγούσα.
Κάποτε μου την έπεσε κάποιος που προσπαθούσε να με πείσει ότι «τρώγοντας έρχεται η όρεξη» και ένας άλλος μέθυσε και έγινε επιθετικός επειδή είχα το θράσος να τον απορρίψω.
Κι αυτά είναι τα highlights, τα καθημερινά που αντιμετωπίζουμε όλες μας, μα δεν τα λέμε.
Είναι τόσο συνηθισμένα που δεν τα συζητάμε καν – τόσο συνηθισμένα όπως το ότι βουρτσίσαμε τα δόντια μας ή ότι βγάζουμε το παλτό μας επιστρέφοντας στο σπίτι από τη δουλειά.
Κι αν σείστηκαν τα social για την Τζεβριέ Εδινερλί, την 16η γυναικοκτονία μέσα στο 2021, πλέον δεν μου λέει και πολλά – σαν να έγινε κι αυτό κάτι το φυσιολογικό. Δολοφονείται μια γυναίκα κι ακολουθεί χαμός που σταδιακά καταλαγιάζει μέχρι να δολοφονηθεί η επόμενη.
Περισσότερα μου λέει το ότι εν έτει 2021, εξακολουθούν να δολοφονούνται γυναίκες από το χέρι του συντρόφου τους επειδή ήθελαν να χωρίσουν ή να φύγουν ή να μην κάνουν σεξ.
Όχι, δεν μου λέει πλέον τίποτα ο οδυρμός και τα κροκοδείλια δάκρυα.
Μου λέει, όμως, πολλά το ότι μέχρι και σήμερα υπάρχουν άντρες και γυναίκες που ισχυρίζονται πως «κάτι θα του έκανε κι αυτή» ή «τα ‘θελε και τα ‘παθε».
Μου λέει πολλά πως μέχρι σήμερα θεωρούμε τελείως φυσιολογικά σεξιστικά αστειάκια και πεσίματα χωρίς να αναλογιζόμαστε τα τραύματα, τα κόμπλεξ και τις πληγές που αφήνουν πίσω τους.
Και πολύ περισσότερο, χωρίς να αναλογιζόμαστε πως τέτοιες συμπεριφορές καλλιεργούν (εν έτει 2021!) αυτό που κάποιοι ονομάζουμε πατριαρχεία και που οπλίζει τα χέρια των αντρών που θεωρούν τις γυναίκες κτήμα τους.
Δημοσιογράφος
Ο καθένας με τις δυνάμεις που διαθέτει, μπορεί να κάνει τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος για να ζούμε. Εγώ διάλεξα να το κάνω με την πένα μου. Είναι το μόνο όπλο που διαθέτω απέναντι στον σεξισμό, τον ρατσισμό και τον απαίσιο φανατισμό και είμαι αποφασισμένη να το χρησιμοποιήσω.
GIPHY App Key not set. Please check settings