Αναστασία: Τα λέμε στον παράδεισο μαμά

Από τον Ιανουάριο του 2021 μέχρι σήμερα, μετράμε 13 γυναικοκτονίες.

13 δολοφονίες γυναικών από άντρες που τις θεωρούσαν κτήμα τους, δικές τους, λες και ο έρωτας σου δίνει το δικαίωμα να αγοράζεις το αντικείμενο του πόθου σου σαν να’ ταν αυτοκίνητο ή κάποιο μπιμπελό.

Πολλοί μιλούν για επιδημία ενώ οι περισσότεροι αναρωτηθήκαμε αν συνέβαιναν πάντα τόσες γυναικοκτονίες ή αν πρόκειται για σημάδι των καιρών.

Τους τελευταίους μήνες μπήκα στη διαδικασία να ψάξω αρχεία εφημερίδων και να ερευνήσω εγκλήματα του παρελθόντος για να καταλήξω στο θλιβερό συμπέρασμα πως όχι, οι γυναικοκτονίες δεν είναι μια σύγχρονη επιδημία.

Μόνο που στο παρελθόν τις ονόμαζαν “εγκλήματα τιμής”, τις δικαιολογούσαν και οι δράστες αθωώνονταν πανηγυρικά. Μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα, οι γυναικοκτονίες δεν αντιμετωπίζονταν ως ποινικά αδικήματα. Θεωρούνταν ηθική υποχρέωση για την αποκατάσταση της οικογενειακής τιμής.

Ανάμεσα στις τόσες φρικιαστικές ιστορίες που διάβασα, όλες αποκρουστικές με δράστες άνανδρους και θρασύδειλους, η μία καρφώθηκε στο μυαλό ως η απεχθέστερη όλων. Ο θύτης, μην μπορώντας να δεχθεί πως η γυναίκα του τον χώρισε, αποφάσισε να την εκδικηθεί με τον χειρότερο τρόπο.

«Σκότωσα το παιδί μου και τώρα αυτοκτονώ. Βρίσκομαι σε σπίτι, στα Λουτρά Ωραίας Ελένης».

Αυτά είπε ο 48χρονος επιχειρηματίας στον αστυνομικό υπηρεσίας και έκλεισε το τηλέφωνο. Ήταν ημέρα Τρίτη, 23 Ιουλίου του 1991, όταν οι αστυνομικοί άνοιξαν την πόρτα της βίλας Βαμβακάρη και αντίκρισαν μία φρικιαστική εικόνα. Σε δυο κρεβάτια, στο ίδιο δωμάτιο, βρίσκονταν δύο αιμόφυρτα πτώματα. Η 4χρονη Αναστασία και ο πατέρας της.

Στα γράμματα που άφησε πίσω του, θέλοντας να εξηγήσει την πράξη του, έγραφε πως παρά τις προσπάθειές του να αποκαταστήσει τις σχέσεις του με τη γυναίκα του εκείνη παρέμενε ανένδοτη, σκληρή και προσβλητική.

Η αδιάλλακτη στάση της τον έκανε να πιστέψει πως δεν αξίζει να λέγεται άνθρωπος και πολύ περισσότερο μητέρα του παιδιού που λατρεύει. Κλείνοντας, ζητούσε από τη Δικαιοσύνη να τιμωρηθούν οι άνθρωποι που τον έφτασαν σε αυτό το σημείο.

Ως μητέρα ενός κοριτσιού που είναι όλη μου η ζωή, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως καλύτερα να σκοτώσουν εμένα, παρά εκείνη.

Αφήνοντας στην άκρη το ότι χάθηκε ένα μωρό που δεν έφταιξε σε τίποτα, ένα αθώο πλάσμα που δεν πρόλαβε να ζήσει το παραμικρό, βάζω τον εαυτό μου στη θέση της μητέρας και αισθάνομαι πως ήταν η χειρότερη γυναικοκτονία απ’ όλες όσες διάβασα.

Ο θύτης δολοφόνησε την κόρη του με καραμπίνα και την γυναίκα του με μια ζωή αφόρητη για να την ζεις.

Ωστόσο, ξεχώρισα την συγκεκριμένη υπόθεση και λόγω της επιστολής που άφησε πίσω του ο δράστης. Σκότωσε την κόρη του που «λάτρευε», επειδή τον απέρριψε η σύζυγός του.

Τρανή απόδειξη για το τρόπο που «αγαπά» η πατριαρχία μέχρι και σήμερα, 30 χρόνια μετά: εγωιστικά και κτητικά. Με λίγα λόγια, δεν αγαπά. Κατακτά.

Κι αν τολμήσεις να του πάρεις πίσω την κατάκτησή του, είσαι άξιος της μοίρας σου.