Η άγνωστη γυναίκα στο μετρό

Πρωί Δευτέρας, ανεβαίνω τρέχοντας τις σκάλες του μετρό να πάω στη δουλειά. Βγαίνοντας απ’ το σταθμό, πέφτει πάνω μου με φόρα μια κοπέλα. Ζητά συγνώμη κλαίγοντας, σωριάζεται στην άσφαλτο και ενστικτωδώς κάθομαι πλάι της και την ρωτώ:

«Τί πάθατε;»

Καμία απάντηση, μόνο λυγμοί.

«Άνεργη; Χρειάζεστε λεφτά;»

Κουνάει το κεφάλι αρνητικά.

«Μήπως το παιδί σας; Έπαθε κάτι;»

Νέοι λυγμοί και σπαραγμοί, κι ανάμεσα ένα πνιγμένο όχι.

«Μήπως βγάλατε ουρά απ’ το εμβόλιο; Δεν πειράζει, θα γίνει σύντομα της μόδας».

Μου έσκασε χαμόγελο, ηρέμησε και μίλησε σαν να με ξέρει χρόνια. Ξεδίπλωσε μπροστά στα μάτια μου μια υπέροχη ερωτική ιστορία. Ένα film noir στο κέντρο της Αθήνας. Τον λένε Πέτρο και τους χωρίζουν μερικά χιλιόμετρα. Τους χωρίζουν κι άλλα, αλλά γι’ αυτήν δεν έχουν σημασία.

Τον θέλει όπως η Μπουβουαρ τον Σαρτρ, όπως ο Ναπολέων την Ιωσηφίνα, όπως τα μακαρόνια το αλάτι… Τον θέλει όσο δε θέλησε τίποτα και ποτέ μου λέει ανάμεσα σε δάκρυα και λυγμούς.

Εκείνος, την θέλει όποτε τη θυμάται: Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο, μία φορά το μήνα.

Η Carrie Bradshaw κι ο Mr. Big σ’ ένα ταξίδι μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Εκείνη ερωτευμένη με τον έρωτα, εκείνος παθιασμένος με τη βιβλιοθήκη του και το αλκοόλ. Μου διηγήθηκε πολλά για τους δυο τους. Πότε και πώς τον γνώρισε, γιατί τον ερωτεύτηκε, πού πήγαιναν, τι έκαναν μαζί, κι άλλα πολλά που από διακριτικότητα δεν δύναμαι να αποκαλύψω.

Ωστόσο η ιστορία τους έμεινε καρφωμένη στο μυαλό μου για μέρες. Ο έρωτας της γυναίκας που συνάντησα τυχαία στο μετρό δεν άλλαξε τον κόσμο. Για την ακρίβεια, δεν προσφέρει τίποτα στην ανθρωπότητα. Άλλαξε όμως εμένα που τη συνάντησα τυχαία στο μετρό.

Μου υπενθύμισε πρωί πρωί, σε κάποιο πεζοδρόμιο της Αθήνας, ότι σ’ αυτόν τον κόσμο, δυστυχώς, όλα συνηθίζονται – ο πόλεμος, η φτώχεια, η πανδημία, ο θάνατος, η προσφυγιά, ο ψεκασμός, όλα! Όλα εκτός από ένα: την αγωνία του έρωτα.

Κι αν αυτό σας φαίνεται ανούσιο, σκεφτείτε πόσοι άνθρωποι που έπεσαν τυχαία πάνω σας, σας έκαναν να συνειδητοποιήσετε μεγάλες αλήθειες που εξαιτίας τους πήρατε τη ζωή αλλιώς. Καλύτερα ή χειρότερα δεν έχει σημασία… Σημασία έχει πως είμαστε άνθρωποι και ο ένας επιδρά στον άλλον με τρόπο απροσδόκητο και μαγικό.