Γεννημένη στις 6 Δεκεμβρίου: Η ζωή που δεν έζησε

Στεκόταν πάνω απ’ την σοκολατένια τούρτα της με τις κοτσίδες να κουνιούνται πέρα δώθε.

Η ώρα ήταν περασμένη, αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να κάνει τα γενέθλιά της. Οι γονείς κι οι παππούδες της, μαζεμένοι από πάνω της, τραγουδούσαν ήδη το “Happy Birthday” κι απ΄ το σαλόνι ακουγόταν χαμηλά η τηλεόραση.

«Εύχομαι να με φιλήσει ο Σταύρος αύριο!» ευχήθηκε πριν σβήσει τα κεράκια.

Αύριο θα έβγαινε το πρώτο ραντεβού της. Της το’ χανε υποσχεθεί: μόλις γίνεις 14, θα μπορείς να βγαίνεις με τους φίλους σου! Ξαφνικά μεγάλωσε, ήταν υπεύθυνη και ανεξάρτητη… Θα κράταγε τον Σταύρο απ’ το χέρι και θα κατέβαιναν παρέα την Ερμού.

Η σκέψη αυτή την πλημμύριζε ανυπομονησία αλλά και αγωνία.

Αυτόν τον αδιόρατο φόβο που κατακλύζει όλους μας όταν είναι να κάνουμε ένα μεγάλο βήμα, να πάμε παρακάτω, να ενηλικιωθούμε με όποιον τρόπο. Γέμισε τους πνεύμονες με αέρα και λίγο πριν τους αφήσει ελεύθερους να φτάσει η ανάσα στα κεριά, άκουσε το σήμα των ειδήσεων:

ΕΚΤΑΚΤΟ ΔΕΛΤΙΟ: Αστυνομικός σκότωσε 15χρονο στα Εξάρχεια. Εν ψυχρώ. Έτσι απλά τον σκότωσε.

Εκείνη 14, κι εκείνος 15. Τον έλεγαν Αλέξη Γρηγορόπουλο και ήταν μόλις 15.

Τα αυτιά της βούιζαν και την κατέκλυζε κάτι σαν πανικός. Έσφιξε στις παλάμες της τις ίνες της φλοκάτης, και λίγο λίγο μάδησε την πρώτη βόλτα με τον Σταύρο, το πρώτο της φιλί, τα πρώτα της ταξίδια, την πρώτη ενήλικη ζωή. Κλειδώθηκε στο πίσω μέρος της σκιάς της και έκτοτε αρνήθηκε να βγει.