Hariba: Δεν θα κρυφτούμε πίσω από μία μπούργκα

Σκεφτείτε να έχετε μια πατρίδα και να μην έχετε λόγο, ή θέση σ’ αυτήν. Να είστε ανύπαρκτη, ισότιμη με ένα σκεύος ή μια μηχανή που κάνει όλες τις δουλειές χωρίς φωνή.

Φανταστείτε να είστε 12 χρονών κορίτσι, με λαχτάρα για τους φίλους, το σχολείο και τη ζωή που απλώνεται μπροστά σας και τελικά να σας παντρεύουν βίαια με έναν άγνωστο άντρα που σας κρατά φυλακισμένες μες στο σπίτι.

Προσπαθήστε να βάλετε τον εαυτό σας στη θέση της Αφγανής μάνας που, απελπισμένη για το μέλλον που την περιμένει, προτίμησε να πετάξει το μωρό της από τα συρμάτινα σύνορα για να το πάρουν Βρετανοί στρατιώτες μήπως και σωθεί, ακόμα κι αν η ίδια δεν θα το ξαναδεί ποτέ.

«Οι γυναίκες στην περιοχή μας δεν έχουν ταυτότητα, θεωρούνται ατελείς αν δεν έχουν άνδρες. Δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν μόνες τους. Μερικές φορές δεν υπάρχουν άνδρες διαθέσιμοι να της συνοδέψουν, το αποτέλεσμα είναι γυναίκες σε απομακρυσμένες περιοχές που ήταν άρρωστες να πεθάνουν, αφού δεν μπορούσαν να πάνε στο νοσοκομείο», λέει η Αζίζα.

Η Αζίζα είναι μία από τις πολλές γυναίκες που πρόσφατα τιμωρήθηκε με δημόσιο μαστίγωμα. Περικυκλώθηκε από την σκιώδη αστυνομία των Ταλιμπάν, επειδή βρισκόταν έξω από το σπίτι της χωρίς τον σύζυγό της και δεν είχε καλυμμένο το πρόσωπο της με βέλο. Χτυπήθηκε τόσο άσχημα που για κάποια ώρα ήταν αναίσθητη.

Η Najia, μητέρα τεσσάρων παιδιών, είχε ακόμα χειρότερη τύχη. Λίγο πριν οι Ταλιμπάν εισβάλουν στην Καμπούλ, κατέκτησαν την επαρχιακή πόλη Faryab. Ήταν 12 Ιουλίου του 2021 όταν μαχητές των Ταλιμπάν χτύπησαν την πόρτα της Najia απαιτώντας να μαγειρέψει για 15 αντάρτες. Ήταν η τέταρτη μέρα στη σειρά που έκαναν κάτι τέτοιο, όμως η γυναίκα δεν είχε άλλα τρόφιμα στο σπίτι. «Είμαι φτωχή, δεν έχω άλλο φαΐ, δεν μπορώ να μαγειρέψω» είπε κι οι Ταλιμπάν άρχισαν να την δέρνουν. Μόλις κατέρρευσε, την χτύπησαν με τα όπλα τους μέχρι που έπεσε νεκρή.

Η Manizha, η 25χρονη κόρη της, φώναξε στους μαχητές να σταματήσουν. Εκείνοι σταμάτησαν για μια στιγμή προτού ρίξουν μια χειροβομβίδα στο διπλανό δωμάτιο και έφυγαν καθώς οι φλόγες τύλιγαν ολόκληρο το σπίτι.

Οι ιστορίες των γυναικών απ’ το Αφγανιστάν από το 1996 έως το 2001 που κυβερνούσαν οι Ταλιμπάν, είναι άπειρες. «Όλες εμείς οι μεγαλύτερες γυναίκες μιλάμε για το πόσο δύσκολα ήταν για μια γυναίκα στο παρελθόν. Τότε ζούσα στην Καμπούλ και θυμάμαι να δέρνουν τις γυναίκες και τα κορίτσια που έβγαιναν από το σπίτι χωρίς μπούργκα», ανέφερε η Fawzia, μια 60χρονη γυναίκα έχει ζήσει την προηγούμενη κατοχή του Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν.

Άπειρες, όμως, είναι και οι ιστορίες τους το τελευταίο διάστημα. Όσο οι αμερικανικές δυνάμεις υποχωρούσαν σταδιακά απ’ το Αφγανιστάν, οι Ταλιμπάν κατακτούσαν την μια περιοχή μετά την άλλη μέχρι που στις 15 Αυγούστου επέλασαν και στην Καμπούλ και ξαναπήραν την εξουσία στα χέρια τους.

«Με κάθε πόλη που καταρρέει, οι άνθρωποι καταρρέουν, τα όνειρα καταρρέουν, η ιστορία και το μέλλον το ίδιο, η τέχνη και ο πολιτισμός επίσης καταρρέουν, ομοίως η ζωή και η ομορφιά, όλος ο κόσμος μας καταρρέει. Σας παρακαλώ κάποιος να το σταματήσει» γράφει μέσω Twitter η καλλιτέχνις Rada Akbar, στέλνοντας το μήνυμά της στη Δύση και στις ανθρωπιστικές οργανώσεις προκειμένου να αναλάβουν δράση.

«Οι Ταλιμπάν μας διδάσκουν τον ρόλο των γυναικών βάσει της Σαρία. Μας λένε να υπηρετούμε τους άνδρες μας με τον ρόλο μας στην κουζίνα και πως δεν μπορείς να βγεις από το σπίτι για να ψωνίσεις ή ακόμα και στον γιατρό χωρίς κάποιον μαχράμ (άνδρα- φύλακα). Δεν είναι δυνατόν να φέρεσαι έτσι στις γυναίκες» εξομολογείται μια Αφγανή σήμερα.

Ωστόσο, οι νέες γυναίκες στο Αφγανιστάν αντιστέκονται. Κάποιες δεν ξέθαψαν τις ξεχασμένες μπούρκες απ’ την ντουλάπα τους, ούτε έσπευσαν να αγοράσουν καινούργιες που ξαφνικά πωλούνται σε αστρονομικές τιμές.

«Δεν έχουμε μπούργκα στο σπίτι μας και δεν σκοπεύω να αγοράσω. Δεν θέλω να κρυφτώ πίσω από ένα ύφασμα σαν κουρτίνα. Αν φορέσω μπούργκα, αυτό θα σημαίνει ότι έχω αποδεχτεί την κυβέρνηση των Ταλιμπάν, ότι τους έδωσα το δικαίωμα να με ελέγχουν. Είναι η αρχή της καταδίκης μου σε φυλάκιση μέσα στο σπίτι» λέει η Hariba, μια νεαρή φοιτήτρια.

Σήμερα δεν ήθελα να αφηγηθώ την ιστορία μιας γυναίκας που πήρε την κατάσταση στα χέρια της και άλλαξε τον κόσμο των γυναικών στο Αφγανιστάν. Ακόμα κι αν ήθελα, όμως, δεν υπάρχει τέτοια ιστορία. Σήμερα απλά υμνώ τη δύναμη όλων των γυναικών απ’ το Αφγανιστάν που η κάθε μία με τον τρόπο της, κάποιες με τίμημα τη σωματική τους ακεραιότητα ή τη ζωή τους, αντιστέκονται στη Σαρία και τον νόμο των Ταλιμπάν.

Σήμερα απλά κοιτώ με τρόμο όσα συμβαίνουν στο Αφγανιστάν, ελπίζοντας πως δεν θα επιβεβαιωθούν οι φόβοι της Anisa, μια δημοσιογράφου που γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στην Καμπούλ:

«Περισσότερο φοβάμαι ότι η σκληρή δουλειά των τελευταίων είκοσι ετών από τους Αφγανούς, που η μεγαλύτερη κατάκτησή τους είναι η ελευθερία του λόγου, θα χαθεί».