Όταν ξεκίνησε να μην είναι εντάξει με τον εαυτό της

«Ήμουν πάντα το μπλέξιμο κάποιου, η ελευθερία του, μια απόδραση, ένα καλό αυτί, το κουράγιο του, μια δυνατή φαντασίωση. Ποτέ όμως δεν υπήρξα η αγάπη κάποιου». Κοίτα να δεις πάνω σε τι διαμάντια πέφτεις, σκρολάροντας αδιάφορα στο Instagram.

Κάνε το εικόνα: Μια γυναίκα με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι χαζεύει από ψηλά την πολύβουη πόλη. Θυμάται τα δικά της «μπλεξίματα», αναπολεί εφηβικούς έρωτες και νοσταλγεί… τον εαυτό της. Την ανεμελιά, το αφιλτράριστο συναίσθημα, το υγιές α’ πληθυντικό. Αλήθεια, το έχει ζήσει; Σκέφτεται… Και λίγο αργότερα σκέφτεται πως δε θα χρειαζόταν να κάνει μια τέτοια σκέψη, αν το είχε ζήσει. Απλά θα το ήξερε. Και θα έκανε τα πάντα ώστε το α’ πληθυντικό αυτό να βρίσκεται σε χρόνο ενεστώτα.

Τι έκανε λοιπόν η γυναίκα της ιστορίας μας; Αποφάσισε να επενδύσει στο α’ ενικό, στον εαυτό της. Όχι από αντίδραση, ούτε ακριβώς από επιλογή. Ζήτημα επιβίωσης ήταν και ναι, της βγήκε. Όσο άνθιζε και μεγάλωνε ωραία, τόσο πιο ισορροπημένα έμοιαζαν όλα τριγύρω. Όσο περισσότερο κατέδυε στο είναι της, τόσο περισσότερο μπορούσε να αισθανθεί το «είναι» των άλλων. Και αυτό ήταν μια παγίδα, που την συγκινούσε. Το «γκρι», της ήτανε οικείο. Είχε περάσει από εκεί και μάλιστα μόνη της. Ολομόναχη. Τι προσπαθούσε να κάνει ακριβώς ανάμεσα στο γκρι των άλλων;

«Σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου», «Δεν περιστρέφονται όλα γύρω από εσένα», «Δεν είσαι το κέντρο του κόσμου», «Μας έχεις ζαλίσει με τις θεωρίες σου», άκουγε όλο και πιο συχνά μέσα στο κατά τα άλλα οικείο της γκρι, με μια εσάνς «αγάπης». Σιωπούσε. Πήγαινε στον καθρέφτη. Δάκρυζε και ταυτόχρονα χαμογελούσε στο είδωλό της, έλεγε «μπορώ» και θυμόταν πάντα πως… η μοναδική της «σανίδα σωτηρίας», ο «άνθρωπός της», ναι… ήταν το α’ ενικό, ο εαυτός της. Άλλωστε, δεν είχε άλλη εμπειρία έως ώρας σε κάτι διαφορετικό.

Έτσι, η γυναίκα της ιστορίας μας, μοιραία, αποδέχτηκε πως ένας από τους ρόλους της ήταν να αγκαλιάζει το γκρι των άλλων όπως το δικό της, να είναι εκεί, ένα καλό αυτί, η ελευθερία, η απόδραση και το κουράγιο των άλλων. Ήταν εντάξει με αυτό για χρόνια. Έως που ξεκίνησε να μην είναι εντάξει με τον «άνθρωπό της», τη σανίδα σωτηρίας της, τον εαυτό της.

«Το δύσκολο κομμάτι της προσωπικής μας μεταμόρφωσης δεν είναι να κατανοήσουμε όλα όσα θέλουμε ή δε θέλουμε για εμάς, αλλά να τα αποδεχτούμε» υποστηρίζει η κινεζική σκέψη. Και πράγματι, η γυναίκα της ιστορίας μας είχε πάντα πλήρη επίγνωση του τι ήθελε και τι όχι, όμως λανθασμένα είχε πρώτα αποδεχτεί έναν ρόλο που ποτέ δεν κατάλαβε αν της φορέθηκε και τον συνήθισε, ή αν τελικά τον επέλεξε η ίδια. Το μόνο που γνώριζε ήταν τι την οδήγησε εκεί… και αυτό, σκέφτηκε, ήταν μια σπουδαία αρχή.

[συνεχίζεται…]