Σου μιλάω… ακους;

Ερωτεύεσαι, ταχυκαρδία. Πιέζεσαι πολύ, πονοκέφαλος. Είσαι κάπου που δε νιώθεις άνετα και θέλεις να φύγεις, μαζεύεσαι. Το σώμα είναι πάντα ενεργό και… μιλάει.

Είτε δείχνεις τον έρωτά σου, είτε σαν σύγχρονος ήρωας του σήμερα έχεις βάλει πολλά καρπούζια κάτω από μια μασχάλη κι επιμένεις διαρκώς, είτε καταβάλλεις μεγάλη προσπάθεια να είσαι κάπου που… δε θες να είσαι, έχε κάτι στο μυαλό: Ακόμα κι αν οι άλλοι δεν κατανοούν τη γλώσσα του σώματός σου, καλό είναι να μάθεις τον τρόπο που μιλάει εσύ.

Σκέψου το απλά

Αν δε μάθεις να ακους εσύ το σώμα σου, τότε ποιος θα το κάνει για σένα; Πολλές φορές το σώμα μας εκδηλώνει ένστικτα τα οποία ακόμα και ο ίδιος ο νους ενδεχομένως δεν έχει προλάβει να επεξεργαστεί.

Ω ναι, ειδικά στην περίπτωση του φτερωτού θεού έρωτα, αυτό το συναντάμε συχνά, όπως εξίσου συχνά το συναντάμε και όταν συναναστρεφόμαστε ανθρώπους που απλά κοντά τους για διάφορους λόγους μας πιάνει ένα αίσθημα αμηχανίας και ίσως φόβου.

Το σώμα μας, είναι ο ναός μας. Όταν αισθανόμαστε ότι κάποιος θέλει να κυριαρχήσει πάνω μας κλειδώνουμε, μαζευόμαστε. Όταν ηρεμούμε, τα άκρα μας χαλαρώνουν, το μυαλό παύει.

Όταν είμαστε ενθουσιασμένοι, νιώθουμε τους παλμούς τις καρδιάς μας να χτυπούν πιο δυνατά, είμαστε ανυπόμονοι! Όταν φοβόμαστε… τα χέρια μας παγώνουν, οι εισπνοές μας γίνονται ταχύτερες και πιο βαθιές, κάτι το οποίο μας οδηγεί σε ζάλη, τρέμουμε.

Το σώμα μας έχει σκοπό και μόνο ένα: Να μας προστατεύσει.

Πολλές φορές τα καμπανάκια του, μαρτυρούν ένστικτα και πράγματα που στο κεφάλι είναι θαμπά. Πολλές φορές με τον τρόπο του μας λέει: «Σου μιλάω! Ακούς;». Και όχι, δεν αρκεί μόνο να το ακούσουμε.

Χρειάζεται να μετρήσουμε τι μας λέει, να νοιαστούμε για εκείνο ένα κλικ παραπάνω και να του το δείξουμε πάση θυσία με κάθε τρόπο. Αν όχι εμείς, τότε ποιος;