Είναι τιμητικό να μου πεις ότι ζω στον κόσμο μου, ευχαριστώ!

Την πρώτη φορά που μου είπε κάποιος ότι ζω στον κόσμο μου, θα πρέπει να ήμουν στο δημοτικό σχολείο. Δεν θυμάμαι καν ποιος ήταν, θυμάμαι πολύ καλά όμως τι ακριβώς αισθάνθηκα. Κάτι υποχώρησε μέσα μου. Ή βυθίστηκε. Όπως και να έχει, στο κέντρο του σώματος μου δημιουργήθηκε ένα κενό.

Δεν ξέρω τί απάντησα. Αλλά καθώς κοιτάζω πίσω, πιστεύω πως σε εκείνο το κενό κάτι φώλιασε. Δηλαδή όλοι οι άλλοι ζούσαν στο πραγματικό κόσμο και εγώ κάπου αλλού; Μόνη μου; Ήταν μια επιβεβαίωση σε ένα τρομερό ερώτημα. Δεν ήμουν σαν τους άλλους. Σε μια ηλικία που κατά βάθος επιθυμείς ακριβώς αυτό: Να μοιάζεις. Έτσι ώστε να ανήκεις.

Αν το σκεφτείς είναι απολύτως φυσιολογικό: το ανθρώπινο είδος επιβίωσε σε αγέλες. Και αυτή η αίσθηση πως το να είσαι μέρος μια αγέλης σε καθιστά ασφαλή, μας συνοδεύει και μετά την ενηλικίωση, ειδικά όταν βιώνουμε μεγάλες αλλαγές. Σε μια νέα δουλειά. Όταν γνωρίζουμε μια νέα παρέα. Αναζητούμε κοινά σημεία με τους άλλους, για να συνδεθούμε. Για χρόνια λοιπόν κάθε φορά που άκουγα αυτήν τη φράση αναρωτιόμουν τί έκανα που την προκάλεσε, τί κίνητρα είχε αυτός που την είπε, και αν ήταν κοντινό μου άτομο στεναχωριόμουν.

Ώσπου μια μέρα όταν κάποιος είπε Ζεις στον κόσμο σου, μου ήρθε να τον ρωτήσω, Κι εσύ; Που ζεις εσύ;

Σκέψου το λίγο. Υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος πάνω στην γη που βιώνει τον κόσμο ίδια με όλους τους άλλους; Ακόμη και ή όραση μας είναι σχετική. Αυτά που βλέπουμε είναι πρόσληψη φωτός που ο εγκέφαλος μεταφράζει. Απ’ όσο μπορώ να ξέρω ίσως εγώ κι εσύ να βλέπουμε εντελώς άλλες εικόνες. Ο εγκέφαλος μας είναι ένα μηχάνημα που δημιουργεί νόημα. Σε λειτουργικό επίπεδο λοιπόν όλοι στον κόσμο μας ζούμε.

Υπάρχει όμως, είναι αλήθεια, και ένας κοινά αποδεκτός κόσμος. Ένα κοινό αφήγημα για ό,τι συμβαίνει. Είναι αυτό που μεταδίδεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, από τα κοινωνικά δίκτυα, και από το κάθε είδους σύστημα.

Σκέψου το και πάλι: κάθε χώρα διδάσκει στους νέους μια δική της εκδοχή της ιστορίας. Το κάθε σύστημα μεταδίδει το ένα προκατασκευασμένο story. Γι’ αυτό μιλάμε τα τελευταία χρόνια για τον ρόλο που έχουν παίξει τα fake news, στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Όταν μιλάμε λοιπόν για μια γενικώς αποδεκτή πραγματικότητα, μιλάμε για την πιο προβεβλημένη εκδοχή της.

Σε όφελος ποιου όμως; Οι εποχές αλλάζουν και όπως όλα δείχνουν, δεν αλλάζουν προς όφελος του ατόμου. Ο πλούτος συσσωρεύεται σε χέρια πολυεθνικών, τα συντηρητικά συστήματα μάχονται να προστατεύσουν τον εαυτό τους περιορίζοντας τις ελευθερίες και το κάθε νέο που μας φτάνει είναι μελετημένο και ελεγχόμενο.

Μήπως λοιπόν έχει έρθει η ώρα να αναρωτηθούμε σε ποιόν κόσμο στα αλήθεια θέλουμε να ζούμε εμείς; Θέλω να ζω σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο φόβος για την έλλειψη πόρων και η απομόνωση μοιάζει μονόδρομος;

Σήμερα πιστεύω ότι είναι τιμητικό να μου πεις ότι ζω στον κόσμο μου. Γιατί είναι ο κόσμος που επιλέγω. Επιλέγω τους ανθρώπους που είναι ο κύκλος μου με βάση την ευγένεια και τις αρχές τους, και επιλέγω αυτά που καταναλώνω, όχι μόνο τα τρόφιμα αλλά και τα νέα.

Σε καλώ λοιπόν κι εσένα να αναρωτηθείς ποιος είναι ο δικός σου κόσμος. Αυτός που θες να επενδύσεις και που θέλεις να δημιουργήσεις. Ο κόσμος για τον οποίον αξίζει να παλέψει κανείς, δεν μπορεί παρά να είναι ο δικός του κόσμος.

Φιλιά,

Witchella.