Το πρώτο editorial της χρονιάς έχει άρωμα γυναίκας και αυτό γιατί, αποφασίσαμε το 2024 να ξεκινήσει με έμπνευση, τόλμη και πίστη στο να βαδίζουμε κάθε λεπτό του, στην εκδοχή του εαυτού μας που (μας) οφείλουμε να γινόμαστε: Ατρόμητη, υπέροχη, μαγική.

Γυναίκες της διπλανής πόρτας που τόλμησαν να είναι απλά ο εαυτός τους και να παραμείνουν πιστές στις αξίες και το όραμά τους για έναν καλύτερο κόσμο με όποιο κόστος. Γυναίκες που ακριβώς για αυτόν τον σπουδαίο λόγο έγιναν σε εμάς γνωστές: Η Αλεξάνδρα επιλέγει τη Μαρί Κόλβιν, η Μελίνα τη Βιρτζίνια Γουλφ, η Άννα τη Φρίντα Κάλο, η Αθανασία τη Μισέλ Ομπάμα και η Μάρη τη Μπρενέ Μπράουν.

Ποιο είναι το κοινό όλων αυτών των φαινομενικά τόσο ασύνδετων γυναικών; Το μυστικό της δικής μας «συνταγής» ως magicme και πιστεύω μας: Η διαφορετικότητα, οι ποιότητες, η ευαισθησία, οι αλήθειες, η αυθεντικότητά δε μπορούν παρά να μην συμβάλουν μαγικά σε έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς. Σκοπός μας; Προς το καλύτερο. Άμεσα. Με διάρκεια. Με αρχές. Με καλοσύνη. Με σεβασμό. Με αγάπη. Ξεκινώντας από τον πυρήνα μας, το είναι μας. Πώς αλλιώς;

Για όλα αυτά γράφουμε. Και οι παρακάτω Κυρίες μας εμπνέουν.

Ώρα να τις «γνωρίσετε» μέσα από τα δικά μας μάτια.

Καλή ανάγνωση & Stay in your Magic!

Γυναίκες που μας εμπνέουν

🎥 Μαρί Κόλβιν

Η Μαρί Κόλβιν ήταν Αμερικανίδα πολεμική ανταποκρίτρια. Αυτό που την έκανε ξεχωριστή ήταν πως δεν την ενδιέφεραν τα ξερά, στρατιωτικά γεγονότα, αλλά οι άνθρωποι και τα συναισθήματα τους. Ήθελε τόσο πολύ να γίνει η φωνή των αδυνάτων, που δεν δίστασε να θυσιάσει την ίδια της τη ζωή για τον σκοπό αυτό. Με την συγκλονιστική της πένα διηγήθηκε τις ιστορίες εκατοντάδων απλών ανθρώπων που έζησαν στο πετσί τους τον πόλεμο, ισχυριζόμενη πως έτσι στέλνει το «σημαντικότερο αντιπολεμικό μήνυμα».

Βρέθηκε στην Τσετσενία, στο Κόσοβο και στη Σρι Λάνκα όπου έχασε το αριστερό της μάτι. Η ψυχή της τσακίστηκε από τις σκληρές εικόνες πόνου που αντίκρισε, το ‘ριξε στο αλκοόλ, πάθαινε κρίσεις πανικού και διέλυσε την προσωπική της ζωή. Όμως συνέχισε.

Το 2012 βρέθηκε στη Συρία όπου αποκάλυψε το μεγάλο ψέμα που διέσωσε ο Άσαντ: η κυβέρνηση της Συρίας δεν βομβάρδιζε τρομοκράτες όπως υποστήριζε, αλλά άμαχο πληθυσμό και γυναικόπαιδα. Ανθρώπους απροστάτευτους που ζούσαν κάτω απ’ τα ερείπια τρομοκρατημένοι, πεινασμένοι κι άρρωστοι.

Σ’ αυτήν τη αποστολή κι αφού συγκλόνισε όλο τον δυτικό κόσμο με τις αποκαλύψεις της, έχασε τη ζωή της από βόμβα. Μια βόμβα που δεν έπεσε τυχαία στο σημείο που βρισκόταν. Ο στόχος ήταν η ίδια. Ήταν ένα ρίσκο που το ήξερε εξαρχής, μα το επέλεξε.

Ήθελε να μαθευτεί παντού ότι ο πόλεμος, ο κάθε πόλεμος, αφήνει πίσω του ανθρώπους ξεχαρβαλωμένος. Πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που σήμερα φτύνει και βουλιάζει η Ευρώπη.

«Για να μην πει κανείς ότι δεν ήξερε» έλεγε ο Μπεχράκης – και πράγματι, σήμερα δεν μπορεί κανείς να πει ότι δεν ξέρει. Και το χρωστάμε εν μέρει και στην Κόλβιν.

✒️ Βιρτζίνια Γουλφ

Συνάντησα την συγγραφέα Βιρτζίνια Γουλφ γύρω στα δεκαπέντε. Και λέω την συνάντησα, γιατί έτσι αισθάνθηκα όταν διάβασα το βιβλίο της «Ορλάντο», ότι είχα μια νέα φίλη. Είχα δίκιο: Στα χρόνια ποτέ δεν έπαψα να την συναντώ ξανά και ξανά μέσα από τα γραπτά της σε μια διαχρονική φιλία το ίδιο απίστευτη με αυτήν του ήρωά της Ορλάντο, ο οποίος στο βιβλίο διασχίζει με ευκολία τις εποχές από την Ελισαβετιανή ως το1928 που είναι και το έτος δημοσίευσης του βιβλίου.

Εκτός από το ότι γίνεται αθάνατος ο Ορλάντο καταργεί και πολλά άλλα όρια: ξεκινά την ζωή του σαν άντρας για να μετατραπεί μυστηριωδώς σε γυναίκα και η ζωή του αλλάζει αδιάκοπα με ένα μόνο χαρακτηριστικό να παραμένει ίδιο: Ο/Η Ορλάντο γράφει, και ίσως να είναι και αυτή η αγάπη του για την λογοτεχνία που τον διατηρεί τελικά στην ζωή. Η τέχνη που αγαπά. Η τέχνη που μέσα της τίποτα δεν πεθαίνει.

Η ίδια η τέχνη της συγγραφέως έφτασε εμένα μερικές δεκαετίες αργότερα με τεράστιο αντίκτυπο. Πόσα είχαν αλλάξει στα 70 χρόνια που μεσολάβησαν ώσπου να φτάσει το βιβλίο στα χέρια μου; Όχι πολλά για ένα κορίτσι που φιλοδοξούσε να γράψει. Υπήρξε καθηγητής που με συμβούλεψε να πάψω να διαβάζω τόσο πολύ λογοτεχνία, γιατί οι εκθέσεις μου είχαν γίνει υπερβολικά περίπλοκες για το Ελληνικό Εκπαιδευτικό σύστημα. Δεν θα διαφωνήσω με αυτό: μετά από την γνωριμία με την Βιρτζίνια απέκτησα βαθιά καχυποψία για την πατριαρχεία σε κάθε επίπεδο και κάτι σα να ξηλώθηκε μέσα μου. Ακόμη ξηλώνεται. Αφήνω να το εξηγήσει η φίλη μου η Κυρία Γουλφ, με τα δικά της λόγια.

«Μεγαλώνω, σκέφτηκε, παίρνοντας το κερί της. Αρχίζω να αποβάλλω τις αυταπάτες μου. Ίσως για να αποκτήσω άλλες καινούριες». Ίσως. Όποιες όμως κι αν είναι οι νέες μου αυταπάτες, χάρη σε σένα θα είναι ολόδικες μου. Ακόμη ξηλώνω. Ευχαριστώ Βιρτζίνια.

🖌️Φρίντα Κάλο

Η Φρίντα Κάλο μεξικανή ζωγράφος, είναι μια από τις πιο εμβληματικές καλλιτέχνιδες του 20ού αιώνα. Μία γυναίκα που με το έργο και τη ζωή της συνεχίζει να εμπνέει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.

Το 1925 η δεκαοχτάχρονη Φρίντα είχε ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα το οποίο σημάδεψε τη ζωή της. Αναγκάστηκε να υποβληθεί σε πολλαπλές επεμβάσεις και καθηλώθηκε στο κρεβάτι, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει το όνειρο της να γίνει γιατρός.

Ενώ ανάρρωνε στο νοσοκομείο, ανακάλυψε την αγάπη της για τη ζωγραφική όπου ήταν και η μοναδική της παρηγοριά. Μέσα από την τέχνη της, εξέφρασε τα συναισθήματά της, τις εσωτερικές της συγκρούσεις, τις εμπειρίες που είχε ζήσει, με τρόπο ρεαλιστικό για ζητήματα που ήταν ταμπού εκείνη την εποχή.

Η Φρίντα κατάφερε να μετατρέψει τον πόνο της σε πάθος κάτι το οποίο αποτύπωσε πάνω στον καμβά. Ισχυριζόταν ότι μπορούμε να αντέξουμε περισσότερα από όσα πιστεύουμε. Από τις πρώτες φεμινίστριες καλλιτέχνιδες, ούσα αντισυμβατική, αγωνίστηκε για την ισότητα σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Αναδείχθηκε σε σύμβολο της αυτοέκφρασης και της αντίστασης. Ποτέ δεν δεχόταν τα όρια, πάντα τα ξεπερνούσε.

Ενώ παντρεύτηκε με τον Ντιέγκο Ριβέρα, ήταν αμφισεξουαλική και περήφανη για αυτό. Δεν δεχόταν να την επισκιάζει κανένας άνδρας. Αποτέλεσε πρόδρομο της απελευθέρωσης των φύλων. Αμφισβήτησε τα στερεότυπα και έζησε τη ζωή της ελεύθερη γεμάτη πάθος. Στον τελευταίο της πίνακα, οκτώ μέρες πριν το θάνατό της έγραψε «Ζήτω η ζωή».

Η φωνή της συνεχίζει να ακούγεται μέσα από τα έργα της, καλώντας μας να ανακαλύψουμε την ομορφιά της αλήθειας μας και της αυθεντικότητάς μας.

📢 Μισέλ Ομπάμα

Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σου: δεν έχω ούτε πρότυπα ούτε είδωλα. Ούτε καν την ίδια τη μαμά μου, που σε ολόκληρο τον κόσμο δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος να θαυμάζω περισσότερο. Και δεν το λέω για να φανώ “αντιδραστική”, όμως εάν ονομάσω κάποιον άλλον ως το γνήσιο, θα αισθανθώ εγώ αντιγραφή του και έχω παιδευτεί πολύ, για να φτάσω σε αυτή την εκδοχή της Αθανασίας που είναι πιο αυθεντική από ποτέ!

Έχοντας πει αυτό, ας παίξουμε λίγο με τις λέξεις, γιατί μπορεί να μην έχω πρότυπα, έχω όμως προσωπικότητες που με εμπνέουν. Όπως η Michelle Obama. Θες επειδή είναι γυναίκα Αιγόκερως; Θες επειδή όσο μεγαλώνει λάμπει περισσότερο; Θες επειδή είναι απίστευτα ειλικρινής για τον γάμο με τον Barack Obama; Θες γιατί η ευφυΐα και το background της με εντυπωσιάζουν; Θες γιατί εάν δω βιντεάκι της θα κάτσω να το παρακολουθήσω no matter what;

Για όλους αυτούς τους λόγους, κυρίως όμως, γιατί “when they go low, we go high”. Η έκφραση που αποτελεί τη μεγαλύτερη παρακαταθήκη της. Γιατί ακόμα και στις πιο δύσκολες περιπτώσεις, μπροστά σε άτομα που είναι η κακή πλευρά της ανθρωπότητας, ακόμα και στη θύελλα των πιο έντονων στιγμών μας, ο θυμός πρέπει να έχει νόημα. Πρέπει κάπου να οδηγεί. Πρέπει να βλέπουμε πέρα από τη στιγμή που λειτούργησε ως κόκκινο πανί.

Το πραγματικό flex είναι να εκπαιδεύεις το μυαλό σου να είναι ισχυρότερο από τα συναισθήματά σου. Ναι, ξέρω πως η Michelle προφανώς και έχει training για τα ΜΜΕ. Προφανώς και έχει χτίσει ένα προφίλ. Προφανώς και είναι προσεκτική. Προφανώς και υποβόσκει ένα πολιτικό χρώμα. Στο τέλος της ημέρας όμως, είναι η γυναίκα που έδωσε ελπίδα σε ένα ολόκληρο έθνος ως Πρώτη Κυρία.

🎙️ Μπρενέ Μπράουν

«Ό,τι γνωρίζουμε έχει κάποια σημασία. Ό,τι είμαστε όμως, έχει πολλή περισσότερη». Δε ξέρω αν αυτό είναι ένα από τα πιο διάσημα ρητά της Μπράουν –έχει πει τόσα άλλωστε-, σίγουρα όμως είναι αυτό το οποίο έπαιξε ρόλο καταλυτικό στο ποια θέλω να είμαι.

Πάνε περίπου εφτά χρόνια απ’ όταν ανακάλυψα τη Dr. Μπρενέ Μπράουν, όσο φοιτούσα σε ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης στο coaching. Είχα επιλέξει να κάνω εργασία πάνω στο βιβλίο της «Ευτυχώς δεν είμαι τέλειος». Προφανώς και το ξεχώρισα με τη μια μέσα από μια τεράστια λίστα επιστημονικών βιβλίων από τον τίτλο, σε προδιαθέτει τόσο θετικά άλλωστε, σα να σου γνέφει «Εδώ, θα απελευθερωθείς!». Και αυτό έγινε.

Η διάσημη ερευνήτρια, καθηγήτρια, storyteller, συγγραφέας και podcast host, Μπρενέ Μπράουν συνετέλεσε σε κάτι μαγικό: Έκανε την επιστημονικότητα να μοιάζει γήινη, ανθρώπινη, προσβάσιμη στα νοήματα για όλες και όλους, μιλώντας για ζητήματα «δύσκολα», όπως τη Δύναμη της Ευαλωτότητας, την Ενσυναίσθηση, την Ευγνωμοσύνη στα μικρά και τα σπουδαία, τη Ντροπή, την Αυτοαποδοχή, την Τόλμη και σίγουρα με επηρέασε όσο άλλος κανείς και καμία άλλη στο ποια θέλω να είμαι σαν coach.

Μπορεί η ομιλία της «The Power of Vulnerability» στο TEDTalk να έχει ξεπεράσει τα 53 εκατ. views, όμως η Μπρενέ κάνει κάτι σπουδαιότερο από motivational speaking: Εμπνέει και επηρεάζει ολόκληρα συστήματα και οργανισμούς που δουλεύουν μαζί της να τολμήσουν να αλλάξουν προς το καλύτερο. Έμπρακτα.

Βιβλία της που σας προτείνω για να αγκαλιάσετε ένα κλικ παραπάνω τον εαυτό σας και να τολμήσετε: «The gifts of imperfection», «Dare to lead», «Daring greatly», «Rising Strong». Θα με θυμηθείτε! Αλήθεια, από που νομίζετε είναι εμπνευσμένο το tagline του Magicme «The art of dreaming, daring and doing»; Μπρενέ, σ’ ευχαριστώ!