in ,

LoveLove

Τάνια: Ένα υπέροχο κορίτσι

Και παρόλο που δεν τη γνωρίζω προσωπικά, την ξέρω χρόνια.

Κάπου τριγύρω μας, υπάρχει ένα κορίτσι που παίρνει στίχους, ποιήματα και μουσικές και τα μεταμορφώνει σε μαθήματα ζωής.

Ένα γενναίο ξωτικό που λες και ανέβηκε από τα έγκατα της γης μόνο και και μόνο για να ΄ναι δίπλα σου κάθε που καίγεσαι από έρωτα. Ένα φευγάτο όνειρο που έρχεται κάθε ξημέρωμα για να σε ξεναγήσει σε έναν κόσμο δίκαιο και τρυφερό.

Κάπου τριγύρω μας, υπάρχει μια νεράιδα που τραγουδά για όλα τα σπασμένα της ψυχής κι ευθύς τα νιώθεις να κολλάνε. Αρκεί να ακούσεις το «παπάκι» και νιώθεις τα κομμάτια σου να σμίγουν, να ενώνονται, σαν να σε πήρε κάποιος αγκαλιά και ξαφνικά να έγινες ξανά ολόκληρος.

Πριν λίγες μέρες, αυτό το παράξενο κορίτσι είχε γενέθλια,

αλλά αναρωτιέμαι αν πέρασε έστω και μια μέρα από πάνω της απ’ όταν την άκουσα πρώτη φορά στο ραδιόφωνο, μικρό παιδί ακόμα, να τραγουδά το «φίλε».

Εγώ μεγάλωσα, βάρυνα, έκανα συμβιβασμούς, έπεσα στο πάτωμα, έζησα χωρίς ταυτότητα, αποκοιμήθηκα, πίστεψα κι άφησα – και ξαναπίστεψα κι άφησα ακόμα μια φορά- απέρριψα, με απέρριψαν, με πέταξαν σε θάλασσα βαθιά, πληγώθηκα, χάρηκα, ερωτεύτηκα, κάηκα, και τώρα πια γερνάω μαμά, μα εκείνη ήταν πάντα εκεί νέα κι αγέρωχη.

Ήταν πάντα εκεί να μου θυμίζει την τρυφερή πλευρά του εαυτού μου, να τραγουδά το δάκρυ μου, να σιγομουρμουρίζει τη χαρά μου, να είναι μπροστά σε κάθε αγώνα μου και να μου κάνει πάντα, σε κάθε δυσκολία, «πα πα πα».

Το όνομά της είναι Τάνια και παρόλο που δεν τη γνωρίζω προσωπικά, την ξέρω χρόνια.

Κάθε φορά που τραγουδά, νομίζω πως απευθύνεται σε μένα προσωπικά… Ακούγεται αφελές, μα πλέον είμαι σίγουρη πως όντως απευθύνεται σε μένα. Όπως απευθύνεται και σε σένα. Όπως απευθύνεται προσωπικά σε όλους μας, με μια ευαισθησία που όμοιά της δεν ξανάνιωσα.

Μια ευαισθησία που δεν την ακούς μονάχα όταν τραγουδά μα κι όταν μιλά και στέκεται μπροστάρισσα σε κάθε δίκαιο αγώνα.

Αυτή είναι η Τάνια. Ένα υπέροχο κορίτσι, ένα γενναίο ξωτικό, που η δύναμη της προσωπικότητάς της συναγωνίζεται το μεγαλείο της φωνής της. Σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις και θα υπάρχεις ακόμα κι όταν δεν θα είμαι πια εδώ, να στέκεσαι πλάι στην κόρη μου.

Written by Αλεξάνδρα Κεντρωτή

Δημοσιογράφος

Ο καθένας με τις δυνάμεις που διαθέτει, μπορεί να κάνει τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος για να ζούμε. Εγώ διάλεξα να το κάνω με την πένα μου. Είναι το μόνο όπλο που διαθέτω απέναντι στον σεξισμό, τον ρατσισμό και τον απαίσιο φανατισμό και είμαι αποφασισμένη να το χρησιμοποιήσω.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

GIPHY App Key not set. Please check settings

Μα πώς να συγχωρήσω;

Όταν όλα πάνε λάθος, μην πας με αυτά!