Η άγνωστη ιστορία της Ιζαμπέλ Αλιέντε: Η καλοσύνη θα νικήσει

Υπάρχουν άνθρωποι που οι πράξεις τους σε θυμώνουν, σε απογοητεύουν, σε στεναχωρούν και σ’ εξοργίζουν. Πράξεις που (δικαίως) κατακλύζουν το διαδίκτυο και τα ΜΜΕ και γίνονται η αιτία να ενωθούν συντονισμένα οι φωνές μας ζητώντας δικαίωση και εξιλέωση.

Στον αντίποδα, υπάρχουν άνθρωποι που οι πράξεις τους σε κάνουν να δακρύζεις από συγκίνηση και θαυμασμό, να θες να τους μοιάσεις, να νιώθεις δέος. Πράξεις που δεν γίνονται γνωστές ή, ακόμα κι αν γίνουν, δεν παίρνουν την έκταση που τους αξίζει – δεν προβάλλονται όσο τους πρέπει ώστε να αποτελέσουν παράδειγμα προς μίμηση.

Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι η Χιλιανή συγγραφέας Ιζαμπέλ Αλιέντε.

Μπορεί να μην έτυχε να πέσει στα χέρια σας κάποιοι από τα βιβλία της, αλλά σίγουρα έχετε ακούσει το όνομά της. Ωστόσο, λίγοι γνωρίζουν πως πίσω από τα 75 εκατομμύρια αντίτυπα που έχει πουλήσει παγκοσμίως, κρύβεται μια γυναίκα θρύλος όχι μόνο για το ταλέντο της, αλλά και για την προσφορά της.

Εξάλλου, η προσωπική της ιστορία θα μπορούσε να είναι από μόνη της το θέμα ενός βιβλίου ή μιας ταινίας.

Η Ιζαμπέλ υπερασπίζεται πάντα τα δικαιώματα των γυναικών.

Μιλά για την αγάπη, τον θάνατο, τη βία, την δικαιοσύνη, την πατριαρχία, τις δυνατές γυναίκες, τους απόντες πατέρες, τον φεμινισμό, τους ανθρώπους που κινδυνεύουν και την εξουσία που μένει ατιμώρητη. Το κομβικό σημείο της ζωής της, όμως, ήταν ο πρόωρος θάνατος της 29χρονης κόρης της Πάολα.

Κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής της, η Πάολα εργάστηκε ως εθελόντρια σε φτωχές κοινότητες στη Βενεζουέλα και την Ισπανία προσφέροντας τον χρόνο, την αφοσίωσή και τις δεξιότητές της ως παιδαγωγός και ψυχολόγος. Νοιαζόταν βαθιά για τους άλλους και το μότο της ήταν: «ποια είναι η πιο γενναιόδωρη πράξη που μπορείς να κάνεις σήμερα;».

Η Ιζαμπέλ, για να τιμήσει την γενναιοδωρία της κόρης της και να συνεχίσει το έργο της, ίδρυσε στις 9 Δεκεμβρίου του 1996 το ίδρυμα «Isabel Allende» το οποίο βοηθάει γυναίκες που έχουν δεχθεί κακοποίηση (λεκτική, σωματική, οικονομική, κοινωνική) να σταθούν στα πόδια τους, να μορφωθούν, να αποκτήσουν το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του σώματός τους, να μπορέσουν να εργαστούν και να ξεδιπλώσουν τη δύναμη και το μεγαλείο τους.

«Τα τελευταία χρόνια, κάνουμε πολλή δουλειά και μεταξύ των προσφύγων σε όλο τον κόσμο. Σκοπεύουμε να συνεχίσουμε τη δουλειά μας όσο ζω και μπορώ να γράφω. Το ίδρυμα χρηματοδοτείται μόνο από τη δουλειά μου»

…θα πει σε μια πρόσφατη συνέντευξή της στους NYT, ενώ υποστηρίζει πως τα πράγματα που θέλουμε περισσότερο στη ζωή -μια αίσθηση σκοπού, ευτυχία και ελπίδα- επιτυγχάνονται πιο εύκολα όταν τα δίνουμε πρώτα σε άλλους.

Δεν θα σταματήσω να ενώνω τη φωνή μου με όσους προβάλλουν εξοργιστικές πράξεις ή να ζητούν δικαιοσύνη και εξιλέωση.

Παράλληλα, όμως, νιώθω πως πρέπει να ενώσουμε τη φωνή μας για να προβάλουμε πράξεις που αποδεικνύουν ότι ο άνθρωπος έχει τη δύναμη να κάνει το καλό, να βρει την ευτυχία μέσα από την προσφορά, να πάρει στα χέρια του τον κόσμο και να τον αναποδογυρίσει.

Και ευτυχώς, αυτές οι πράξεις είναι πολλές και είναι δίπλα μας.

Όσο περισσότερο τις μαθαίνουμε, τόσο περισσότερο βρίσκουμε τη δύναμη να τις μιμηθούμε μέχρι να κατακλύσουν το διαδίκτυο και τα ΜΜΕ, μέχρι να είναι η πλειονότητα, μέχρι η καλοσύνη να νικήσει (όσο αφελές κι αν ακούγεται…).

Photo: Drew Kelly για το hbr.org