Να μάθουμε να περνάμε από τα τραύματα στα θαύματα

“Ο άνθρωπος στην πορεία της ζωής του γίνεται ή το τραύμα του ή το θαύμα του”

Με αυτή την καθοριστική για τη ζωή μου φράση ξεκίνησα πριν χρόνια την πτυχιακή μου εργασία για το μεταπτυχιακό μου στην ψυχοθεραπεία. Αυτό το πτυχίο για μένα δεν ήταν μόνο επισφράγιση σπουδών, μα ολόκληρης πορείας ζωής: πορείας από το τραύμα στο θαύμα.

Ερχόμαστε στη ζωή ως θαύματα. Λίγοι ολοκληρώνουν τον κύκλο έχοντας επιστρέψει σε αυτή την ιδιότητα, καθώς ο κύκλος της ζωής είναι μια πορεία τόσο εύκολη όσο το να ανέβεις το Έβερεστ. Αν επιβιώσεις, έχεις σίγουρα ματωμένα χέρια και γρατζουνισμένα γόνατα.

Είναι, λοιπόν, κάποιοι άνθρωποι που θα επικεντρωθούν στην δύσκολη ανάβαση και τον πόνο στο σώμα τους, ξεχνώντας εντελώς να δουν τη θέα. Μα αν σταματήσεις για ένα λεπτό, καθαρίσει το βλέμμα σου από τα δάκρυα και ρίξεις μια ματιά γύρω σου θα δεις πόσα κατάφερες, πόσο σπουδαίο ήταν το κάθε μικρό σου βήμα για την ανάβαση, πόσο δυνατά σου κλέβει την ανάσα η θέα που αντικρύζεις. Και τότε, έστω για λίγο, θα αφήσεις πίσω σου τον πόνο και θα επιτρέψεις στον εαυτό σου να νιώσει ανακούφιση.

Tabula rasa

Αυτό είναι ο άνθρωπος στην αρχή της ζωής του: ένας άγραφος ολόλευκος πίνακας. Μέχρι να πέσει πάνω του η πρώτη πινελιά. Μπορεί να είναι χρωματιστή, μπορεί όμως και μια μελανή κυλίδα. Μπορεί να γίνεται να σβηστεί και να διορθωθεί, μπορεί και όχι. Η διαδρομή του είναι γεμάτη σχέδια, χρώματα και απεικονίσεις, για να συναντήσει στο τέλος τον ολοκληρωμένο πίνακα της ζωής του.

Για ένα σημαντικό μέρος αυτής της διαδρομής δεν επιλέγει ο ίδιος τι θα πέσει πάνω στο λευκό του ούτε αν αυτό θα γίνει λεκές ή τέχνη. Αυτοί οι “λεκέδες” είναι που μας καθορίζουν. Αυτοί είναι τα τραύματα μας. Αυτούς τους λεκέδες καλούμαστε να μετατρέψουμε σε τέχνη και από τραύματα να γίνουν θαύματα.

Προσοχή στο κενό μεταξύ τραύματος και θαύματος

Αυτό το κενό περιλαμβάνει μια δύσκολη πορεία σε δύσβατα και σχεδόν απρόσιτα μονοπάτια. Είναι μια πορεία που περιλαβάνει πόνο και θωράκιση απέναντι σε αυτόν, όμως με λάθος τρόπο. Γίνεσαι σκληρός για να μη ξαναπονέσουν τα άλλοτε τρυφερά και ευάλωτα κομμάτια σου. Αυτή η σκληρότητα εμφανίζεται ως θυμός, ως εξέγερση, ως πόλεμος με όλους και με όλα.

Αυτή η σκληρότητα είναι μασκαρεμένος φόβος: φόβος να μην ξαναπονέσεις. Φοράς την πανοπλία σου και πιστεύεις πως προστατεύεσαι. Και όντως έτσι συμβαίνει, μέχρι να αρχίσει να σε ενοχλεί η πανοπλία στις κινήσεις, στην επαφή, στην προσέγγιση. Τότε, συνειδητοποιείς πως κάτι χρειάζεται να κάνεις μαζί της. Και αρχίζει δεύτερο κύμα φόβου. Τι την κάνουμε τώρα την πανοπλία; Πώς την πιάνουμε για να την βγάλουμε σιγά σιγά; Τι θα αποκαλύφθεί αν βγει; Θα πονέσει μήπως έτσι όπως έχει κολλήσει πάνω μου;

Το άλμα από τον φόβο της αλλαγής προς την αλλαγή

Αυτό είναι το πρόβλημα προς επίλυση. Το κλειδί για τη λύση βρίσκεται στο πείσμα. Πείσμα να καταφέρουμε πια να χρωματίσουμε τον πίνακα μας όπως ακριβώς θέλουμε και να μετατρέψουμε ό,τι ήδη υπάρχει εκεί σε κάτι που να ικανοποιεί την δική μας αισθητική πλέον.

Πείσμα να καταφέρουμε να αγαπήσουμε τόσο τον εαυτό μας ώστε να υπερβούμε οτιδήποτε δεν συμβαδίζει με αυτή την αγάπη. Γιατί ερχόμαστε στη ζωή ως θαύματα και οφείλουμε να πεισμώνουμε και να επιστρέφουμε σε αυτό.

Το θαύμα συμβαίνει ακριβώς τη στιγμή που αποφασίζεις πως η αγάπη για σένα αξίζει να καταλαμβάνει περισσότερο χώρο μέσα σου από τον πόνο που κάποτε ένιωσες.