Κρίση ταυτότητας: Όταν η ψυχή επαναστατεί και ζητά χρώμα

Γεννιέσαι, μεγαλώνεις και πορεύεσαι στη ζωή σου υψώνοντας με δόξα και τιμή τη σημαία του “εγώ έτσι είμαι”. Αναρωτήθηκες άραγε ποτέ κατά πόσο είναι επιλογή σου να είσαι αυτό που είσαι;

Ένα “ποιος είμαι, πού πάω, τι κάνω” οι περισσότεροι το έχουμε βιώσει έστω μια φορά στη ζωή μας.

Από πού προέρχεται αυτή η κρίση ταυτότητας;

Ας το δούμε σχηματικά. Έστω ότι το είναι σου είναι το σώμα σου. Η ταυτότητα σου τα ρούχα στην ντουλάπα σου και ο χαρακτήρας σου ο τρόπος που επιλέγεις να φορέσεις και να συνδυάσεις κάθε ρούχο.

Ο πυρήνας σου –η ψυχούλα σου δηλαδή– είναι ένα ολάνθιστο λιβάδι, γιατί έτσι γεννιέται ο άνθρωπος, αγνός, καθαρός, φωτεινός.

Ξεκινάς να αδράξεις τη μέρα σου –τη ζωή σου δηλαδή– και πρέπει να ντυθείς, δηλαδή να ετοιμαστείς για τις εμπειρίες που πρόκειται να ζήσεις.

Ανοίγεις την ντουλάπα και αντικρύζεις κάτι άλλο από αυτό που θα ήθελες και θα ταίριαζε στην χαρούμενη ψυχούλα σου.

Αντί για πολύχρωμα ρούχα, μια μουντάδα. Κάποιος αποφάσισε να βάλει πλυντήριο τα χρωματιστά και δεν σε ρώτησε.

Γρήγορη μετάφραση: κάποιος έχει αναλάβει τη διαμόρφωση της ζωής σου και επηρεάζει τις επιλογές σου. Αυτός ο κάποιος που αναλαμβάνει αυτόν τον ρόλο στη ζωή μας είναι οι γονείς μας όσο είμαστε μικροί.

Ως μικρό ολάνθιστο μπουμπούκι δεν έχεις λόγο σε αυτό, έχεις μόνο να αντιμετωπίσεις το αποτέλεσμα των επιλογών άλλων. Τι κάνεις λοιπόν; Διαλέγεις αναγκαστικά κάποια από τα μουντά σου ρουχαλάκια.

Αυτό στη θεραπευτική διάλεκτο το λέμε “δημιουργική προσαρμογή”

Όσο οι διαθέσιμες επιλογές σου σε ρούχα είναι μουντές, αυτό που συμβαίνει σταδιακά είναι να επιλέγεις, με μια αίσθηση προσωπικού θέλω, τα μουντά ρούχα. Αργότερα, ακόμη κι αν έχεις χρωματιστές επιλογές, εσύ τις κάνεις στην άκρη γιατί θέλεις πια τα μουντά ρούχα.

Σου έχω νέα. Δεν τα θέλεις. Έμαθες να τα θέλεις. Έπρεπε να μάθεις να τα θέλεις, γιατί δεν είχες άλλη επιλογή. Μεταμόρφωσες το πρέπει σε θέλω για να σου είναι πιο εύκολη η επιλογή. Και τα μουντά ρούχα έγιναν πια ο χαρακτήρας σου.

Όταν η ψυχούλα επαναστατεί και ζητά χρώμα

Πολύ συχνά -αν όχι πάντα- έρχονται οι θεραπευόμενοι μου με τη βεβαιότητα της ταυτότητας τους. Έτσι είναι, έτσι λειτουργούσαν “πάντα” και ξαφνικά έγινε “κάτι” και τα πράγματα δεν λειτουργούν πια όπως ήξεραν.

Όταν έρχονται αντιμέτωποι με τη συνειδητοποίηση πως έμαθαν να είναι έτσι γιατί δεν είχαν άλλη επιλογή, η πρώτη αντίδραση είναι το σοκ και η μετάφραση, “κρίση ταυτότητας”.

Όσο είμαστε παιδιά, ο κόσμος μας ολόκληρος περιστρέφεται και εξαρτάται από τους σημαντικούς άλλους της ζωής μας, τις περισσότερες φορές δηλαδή από τους γονείς μας. Η αγάπη τους και η αποδοχή τους είναι ζωτικής σημασίας για εμάς ως παιδιά. Κάνουμε, λοιπόν, τα πάντα για να μη κλονιστούν αυτές οι αξίες, για να μη διαταραχθεί η σχέση.

Αυτό σημαίνει πως θα προσαρμόσουμε τη συμπεριφορά μας, τις επιλογές μας και θα διαμορφώσουμε την ταυτότητα μας με τρόπους που θα έχουν ως αποτέλεσμα την αποδοχή των γονέων μας και αργότερα των ανθρώπων γύρω μας γενικά. Είναι θέμα επιβίωσης.

Θέλει πολλή δουλειά, θέληση και πείσμα για να βρούμε ποιοι είμαστε πραγματικά κάτω από τα μουντά ρούχα που άλλοι μας φόρεσαν. Θέλει να θέλεις να βρεις ποιος είσαι, ποιες είναι οι ανάγκες σου και ποια ρούχα γουστάρεις εσύ να φοράς.

Είναι η στιγμή να συνειδητοποιήσεις πως έγινες ο άνθρωπος που χρειαζόταν να γίνεις για να επιβιώσεις.

Τώρα όμως μπορείς να γίνεις ο άνθρωπος που χρειάζεται να είσαι για να ζήσεις!