Από το fast food στο fast therapy ένα μοτίβο δρόμος

“Εύκολα και γρήγορα”

Πάρε ένα λεπτό και σκέψου με πόσα διαφημιστικά σποτάκια βάλλεσαι καθημερινά που αναφέρουν μέσα αυτή τη φράση.

Θες καφέ; Λύσεις υπάρχουν. Εύκολα και γρήγορα. Θες μοσχαράκι κοκκινιστό; Εύκολα και γρήγορα.

Θες ρούχα, γιατί τα περσινά τα βαρέθηκες, άσε που δεν είναι και στη μόδα; Εύκολα και γρήγορα.

Θες service αυτοκινήτου; Εύκολα και γρήγορα.

Θες service εαυτού; Εύκολα και γρήγορα. Ώπα. Λάθος. Λάθος;

Στην (υπο)κουλτούρα της ευκολίας και της ταχύτητας έχουμε χάσει τις αξίες που απαιτούν-και καλά κάνουν αν θες την ταπεινή μου γνώμη-χρόνο, κόπο και ψυχούλα.

Για να προλάβω τους “ναι μεν αλλά” να πω ότι σε έναν κόσμο που τρέχει ολοένα και πιο γρήγορα, σαν τον σκύλο μου όταν βλέπει γάτα να σουλατσάρει αμέριμνη στον κήπο, πράγματα που χρειάζονται χρόνο μοιάζουν περισσότερο περιττά εμπόδια παρά άξια σημασίας.

Κατάπληξη μου προξενεί πώς στο καλό έχουμε καταφέρει με τέτοια “επιτυχία” να τα κάνουμε όλα χάπι για τον πονοκέφαλο. Ζορίζεσαι, το παίρνεις, περνάνε όλα “εύκολα και γρήγορα”.

Περνάνε…τρόπος του λέγειν. Μπαίνουν όμορφα και τακτοποιημένα κάτω από τη μπουχάρα και ζούμε εμείς την ψευδαίσθηση ότι πέρασαν κιόλας.

Όλα σε fast μοτίβο λοιπόν

Fast food, fast fashion, fast diet, γιατί λοιπόν όχι και fast therapy.

Θα σου πω αμέσως. Γιατί δεν είμαστε φτιαγμένοι για αυτές τις γρήγορες ταχύτητες που συνεχώς μας επιβάλλει αυτός ο κόσμος. Ή για να το θέσω ακριβέστερα, για τις ταχύτητες που εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε, επιλέγουμε και προσπαθούμε συνεχώς να ξεπερνάμε.

Μαζί με αυτές όμως ξεπερνάμε και κάτι ακόμη, μακράν σημαντικότερο: τη ζωή μας. Αυτή που δεν προλαβαίνουμε να ζήσουμε. Αυτή που μας προσπερνάει αγέρωχη, γιατί δεν είναι εκείνη που μας έχει ανάγκη, αλλά εμείς εκείνη. Αυτή που θα συμβεί, ό,τι κι αν συμβαίνει σε εμάς.

Σιγά μη καθίσει η ζωή να περιμένει εσένα που αποφάσισες να τρέχεις με ταχύτητα φωτός λες και σε κυνηγάνε ορδές πεινασμένων ζόμπι. Που “δεν προλαβαίνεις” να την ζήσεις όπως της αξίζει. Με ουσία, παρουσία και επενδύοντας χρόνο στα σημαντικά δηλαδή.

Fast therapy στην “πράξη”

Δεν είναι λίγες οι φορές που έρχονται θεραπευόμενοι σε μένα με πολύ σαφές αίτημα. “Γιατρέ μου θα γίνω καλά;“ λένε συχνά χαριτολογώντας.

Σε αυτή την ερώτηση, όσο πασπαλισμένη κι αν είναι με χιούμορ, κρύβεται η αγωνία τους να “δουν αποτελέσματα” και μάλιστα σύντομα. Να απαλλαγούν από ό,τι τους βαραίνει. Αυτή η αγωνία μπορεί να γίνει ακόμη και αιτία να διακόψουν τις συνεδρίες.

Ως νέα θεραπεύτρια ένιωθα πως κάνω εγώ λάθος και διακόπτουν μετά από σύντομο διάστημα. Με καθησύχαζαν οι επόπτες μου, χωρίς ωστόσο να μου αποκαλύπτουν τι φταίει. Ώσπου το εντόπισα μόνη μου με τον καιρό.

Οι άνθρωποι αυτοί που εγκατέλειπαν, δεν αναζητούσαν εξαρχής ψυχοθεραπεία, αλλά “χάπι για τον πονοκέφαλο”.

Τι εννοείς δεν περνάει η κατάθλιψη με 5 συνεδρίες; 

Στο μοτίβο του “εύκολα και γρήγορα” έχουμε απομακρυνθεί πια από την υπομονή και τη δουλειά που χρειάζεται να κάνουμε για να αλλάξουμε προς το καλύτερο τη ζωή μας. Να θεραπευτούμε και να ενώσουμε τα θρυμματισμένα κομμάτια μέσα μας.

Μια τέτοια διαδικασία απαιτεί χρόνο, υπομονή, πείσμα και –ναι θα τολμήσω να το ξεστομίσω– κόπο. Δεν γίνεται να φυτέψεις ολάνθιστο κήπο, αν δεν πιάσεις φτυάρι. Και όχι, δεν μπορεί να το κάνει άλλος για σένα, μη ψάχνεις τον κηπουρό έχει ρεπό.

Ομοίως, ούτε ο ψυχοθεραπευτής σου θα “κάνει καλά” την δική σου κατάθλιψη-έκανε καλά την δική του ώστε να μπορεί να συναισθανθεί τον πόνο σου και να είναι δίπλα σου όσο εσύ τον βιώνεις για να τον ξεπεράσεις τελικά.

Αν δεν μπορείς να αναλάβεις την ευθύνη της θεραπείας του πόνου σου, κανένα “χάπι” δεν θα σε βοηθήσει. Ανασκουμπώσου, σήκωσε τα μανίκια, ξέχνα ρολόγια και κοντέρ, άφησε πίσω σου ταχύτητες και χρόνους και “δυσκολέψου”.

Τίποτε βαθιά σημαντικό δεν κερδίθηκε “εύκολα και γρήγορα”…