Το αντίθετο του θάρρους δεν είναι η δειλία, είναι το βόλεμα

Η ζωή μας κυλάει με φρενήρη ρυθμό και η πίεση της καθημερινότητας είναι συνεχώς παρούσα.

Η ανθρώπινη φύση είναι προγραμματισμένη πολλές φορές να επιδιώκει την αποφυγή της προσπάθειας και της δυσκολίας. Αυτό το παρατηρούμε σε πολλούς ανθρώπους γύρω μας.

Την τάση μας να επιλέγουμε την ευκολία αντί της δυσκολίας, την άνεση αντί της δράσης, θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε ως “το φαινόμενο του βολέματος.” Υπάρχει εξήγηση για αυτό και βρίσκεται στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.

Στα αρχέτυπα της ανθρώπινης εξέλιξης, η εξοικονόμηση ενέργειας ήταν κρίσιμη για την επιβίωση. Το μυαλό μας εξελίχθηκε ώστε να επιλέγει τον πιο οικονομικό δρόμο προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβίωσή μας.

Ο εγκέφαλος προτιμά να επιλέγει λύσεις που απαιτούν λιγότερη ενέργεια και προσπάθεια

Γι’ αυτό τείνουμε να “βολευόμαστε” και να αποφεύγουμε την υπερβολική προσπάθεια όταν δεν είναι απαραίτητη. Είναι μια αντίδραση του σώματός μας που συνδέεται με την επιβίωση και την εξοικονόμηση πόρων. Κανείς δε θέλει να παλεύει στη ζωή του όταν δε χρειάζεται να το κάνει.

Το βόλεμα είναι το οικείο, το γνώριμο, το αποδεκτό, δεν απαιτείται καμία προσπάθεια. Δεν απαιτείται χρόνος προσαρμογής. Μοιάζει ελκυστικό καθώς προσφέρει χαλαρότητα.

Η ανθρώπινη ψυχή όμως είναι πολύπλοκη και αντιφατική. Από τη μία επιζητά τη σταθερότητα και την ασφάλεια. Από την άλλη, την περιπέτεια, την ανακάλυψη και την αλλαγή.

Τι προϋποθέτει όμως η αλλαγή; Nα ξεβολευτούμε και να δράσουμε.

Γιατί οι άνθρωποι βολεύονται σε καταστάσεις που δεν τους ικανοποιούν;

Ποιοι λόγοι τους οδηγούν εκεί;

Μία από τις βασικές αιτίες είναι ο φόβος  της αντιμετώπισης δυσάρεστων καταστάσεων. Τείνουν να παραμένουν σε μια κατάσταση ακόμα και αν δεν τους ικανοποιεί όταν υπάρχει η πιθανότητα να κάνουν λάθος. Τότε, αυξάνεται το άγχος, ο φόβος της αποτυχίας και παραμένουν αδρανείς.

Mπορεί επίσης να συνηθίσουν σε μια κατάσταση, ακόμα και αν δεν είναι ιδανική και να τη θεωρούν “φυσιολογική.’’

Οι περισσότεροι, λανθασμένα, νομίζουμε ότι έχουμε απεριόριστο χρόνο για να ζήσουμε ή να κάνουμε πράγματα και τα αναβάλλουμε συνέχεια.

Μένουμε σε μια δουλειά ακόμη και αν δε μας προσφέρει πια καμία εξέλιξη και είχε σταματήσει από καιρό να μας γεμίζει, επειδή νιώθουμε ανασφάλεια να κάνουμε το επόμενο βήμα.

Μένουμε σε μια σχέση συμβιβασμού στην οποία γνωρίζουμε ότι δεν θα καταφέρουμε ποτέ να συγχρονιστούμε απόλυτα. Δεν κάνουμε κάτι για να αλλάξει η σχέση άλλα ούτε και για να αποδεσμευτούμε από αυτόν τον άνθρωπο.

Πρέπει να αντιληφθούμε την τάση του “βολέματος” και να την ρυθμίσουμε.

Είναι σημαντικό να μην επιτρέπουμε να μας εγκλωβίζει κάτι το οποίο δεν μας καλύπτει. Πρέπει να πάρουμε την απόφαση και να δράσουμε.

Ο ανθρώπινος νους είναι ικανός για απίστευτες επιτεύξεις… Αρκεί να αντιληφθούμε, τι είναι αυτό που χρειάζεται να γίνει και… γιατί το αποφεύγουμε;