Για όλους αυτούς που επιμένουν στα κουτάκια τους, με αγάπη

Σε ηλικία 27 ετών έβγαλα ακμή ενηλίκων

Έως τότε το πρόσωπό μου ήταν αλαβάστρινο. Α λα βάσ τρι νο. Όπως καταλαβαίνετε, το πλήγμα ήταν μεγάλο. Η τραγική ειρωνεία; Η κακή ψυχολογία, είχε ως αποτέλεσμα την ακμή και η ακμή δημιουργούσε όλο και περισσότερο κακή ψυχολογία.

Στον πηγαιμό για τους εξωτικούς Αμπελόκηπους στην αγαπημένη μου δερματολόγο, το θυμάμαι σαν τώρα, σκεφτόμουν πόσο ανέμελη ήμουν έως και τρεις μήνες πριν…

Με το αλαβάστρινο προσωπάκι μου, ένα κεφάλι γεμάτο και ταυτόχρονα ελαφρύ, ήρεμη, χαλαρή και τόσο όμως ζωντανή. Αυτό που λέμε “σε ροή“. Όλα κυλούσαν. Έως να έρθει ένα τεράστιο κύμα που οριακά με έπνιξε και ένα εκ των αποτελεσμάτων του ήταν… η ακμή.

«Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι σου έχει συμβεί»

Μου λέει η κ. Μάρτζη και συμπληρώνει: «Πες μου ποιος και τι είναι αυτό που “αξίζει” τόσο πολύ ώστε να σε κάνει να γίνεις έτσι!». Σκληρό, αλλά το άκουσα και είχε και συνέχεια: «Μάρη, η ζωή είναι μικρή. Ξυπνάς μια μέρα να πας στη δουλειά, προχωράς στο δρόμο και τσακ, πέφτει μια γλάστρα στο κεφάλι σου. Τέλος.».

Και το ήξερα ότι είχε δίκιο. Όσο βούλιαζα σε φόβους, σε σκέψεις υπεραναλυτικές που μου πρόσθεταν κι άλλους φόβους, το ήξερα, ότι την επόμενη μέρα ίσως ξυπνούσα, πήγαινα στη δουλειά και τσακ γλάστρα, αμάξι, κάτι, ό,τι… Τι θα είχε τελικά νόημα απ’ όλα αυτά;

Πέρασαν τρία χρόνια από τότε, το πρόσωπό μου είναι σε καλύτερη κατάσταση, η ψυχική μου υγεία το ίδιο και όμως κάθε μα κάθε φορά που τυχαίνει να πιεστώ, να αγχωθώ ή και να μπω ασυναίσθητα –και μοιραία– στο κουτάκι του φόβου, σκέφτομαι τα λόγια αυτά.

Το κουτάκι του φόβου

Από τότε, παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου αλλά και τον εαυτό μου πιο συνειδητά. Ξέρεις τι βλέπω; Επιμένουμε τόσο στα κουτάκια μας.

Στα «πρέπει» που μας πέρασαν και πια νομίζουμε ότι είναι δικά μας.

Στη φούσκα μιας ιδανικής ζωής που πρέπει να φτάσουμε και οτιδήποτε άλλο είναι “λίγο”, “φτηνό”, “μη αρκετό”.

Στον επικριτικό μας εαυτό που εύκολα αρπάζει μαστίγιο σε ό,τι δεν κατανοεί και κρίνει, κρίνει, κρίνει λες και είναι κανένας απόλυτος Θεός.

Στα λόγια της μάνας μας, που οι “γραμμές” τους έμοιαζαν στα παιδικά μάτια μας ευαγγέλιο.

Εν ολίγοις… στο φόβο.

Οτιδήποτε έξω από αυτά όλα είναι “απειλή“. Οτιδήποτε έξω απ’ όλα αυτά είναι κάτι που δεν πρέπει να δοκιμάσουμε γιατί θα μας “κάνει κακό“. Οτιδήποτε έξω απ’ όλα αυτά έχει μαύρο. Πλάνη, με εσάνς “κανονικότητας”…

To κουτάκι του φόβου είναι αυτό που μας εγκλωβίζει και όχι η πραγματική διάσταση της ζωής. Αυτό το αναθεματισμένο κουτάκι, που μας λέει ότι οφείλουμε να είμαστε τετράγωνοι απέναντι σε κάθε τι που διαταράσσει τις “γωνίες” μας, την ώρα που όλα είναι κύκλος, ακόμα κι εμείς.

Για όλους αυτούς που επιμένουν στα κουτάκια τους

Η καταπίεση, η στεναχώρια, η ψευδαίσθηση της κανονικότητας, ο φόβος, φέρνουν τα μεγαλύτερα τέρατα που μπορούμε να ζήσουμε. Η υγιής στάση ζωής και απάντηση σε όλα αυτά είναι μια: Aπελευθέρωση.

Και εδώ προκύπτει μια ακόμα τραγική ειρωνεία: Μήπως η απελευθέρωση, τελικά, είναι ο μεγαλύτερος φόβος μας; Είναι η μόνη διάσταση που δεν έχουμε ζήσει…

Tι θα συνέβαινε αλήθεια αν αποφασίζαμε να είμαστε ό,τι είμαστε χωρίς τα κουτάκια μας; Ποιες και ποιοι θα ήμασταν αν ξεκινούσαμε να είμαστε οκ με την ευάλωτη πλευρά του εαυτού μας, τις χάρες μας, το είναι μας;

Όσο σκέφτεσαι όλα όσα σου γράφω, μη ξεχνάς, αύριο μια νέα μέρα ξεκινά.

Ξυπνάς το πρωί να πας στη δουλειά, τσακ, γλάστρα, κεραυνοβόλος έρωτας, αμάξι, ήλιος φωτεινός… Mια νέα μέρα ξημερώνει.

Stay in your Magic love,

Μάρη