Από τη μία στιγμή στην άλλη κάποτε μας χαρίστηκε η ζωή

Αναρωτιέμαι πολλές φορές γιατί οι άνθρωποι δεν ζούμε στο παρόν

…γιατί μάθαμε να κοιτάμε είτε στο παρελθόν είτε στο μέλλον.

Πόσο διαφορετικές θα ήταν αλήθεια οι ζωές μας αν το είχαμε μάθει αυτό;

Περνάμε ολόκληρη τη ζωή μας ανησυχώντας για ό,τι έγινε ή για ό,τι μπορεί να έρθει και ξεχνάμε πως από τη μία στιγμή στην άλλη η ζωή σου, η ζωή μου, οι ζωές όλων μας μπορούν να αλλάξουν ριζικά χωρίς καμία προειδοποίηση και τότε κανένα παρελθόν και κανένα μέλλον δεν θα είναι εκεί για να μας σώσει και να μας δώσει πίσω τις στιγμές που δεν ζήσαμε όταν έπρεπε.

Κρίμα που κανείς δεν μας μίλησε όταν έπρεπε για τη σημασία και τη μοναδικότητα της κάθε στιγμής…

Βλέπεις οι στιγμές που ζούμε είναι σαν να είναι δεμένες μεταξύ τους με μια χρυσή κλωστή.

Υπάρχει μια ροή που τις συνδέει, η μία διαδέχεται την άλλη με τέτοιο τρόπο που μέχρι να συνειδητοποιήσουμε αυτό που ζούμε τώρα εκείνο έχει κιόλας περάσει στη σφαίρα του παρελθόντος.

Αν δεν προλάβει η ματιά μας να το κοιτάξει, να το χαρεί και να το απολαύσει όπως του αρμόζει, θα το χάσουμε από τον ορίζοντά μας προτού το καταλάβουμε και τίποτα δεν θα μπορέσει να το ζωντανέψει ξανά!

“Πάρε με όταν φτάσεις’’ πόσες φορές το έχεις ακούσει αλήθεια;

Πόσες φορές του έδωσες τη σημασία που του αξίζει, χωρίς να το περάσεις ως δεδομένο ή αχρείαστο;; Πολλές. Όπως κι εγώ, όπως όλοι μας!

Μπορεί όμως τελικά, εντελώς ξαφνικά, μια τόσο απλή και καθημερινή φράση να αποκτήσει για όλους μας άλλο νόημα, ή καλύτερα να διεκδικήσει το νόημα που της αξίζει!

Να μας θυμίζει για πάντα από δω και πέρα πως Δεν υπάρχουν συνηθισμένες στιγμές!

Όλες οι στιγμές είναι μοναδικές και ξεχωριστές γι’ αυτό που είναι.

Ας μην προσπαθούμε άλλο να τις αλλάξουμε κοιτώντας πίσω, ή να τις ελέγξουμε κοιτώντας μπροστά. Κανείς δεν έχει άλλωστε να μας δώσει καμία εγγύηση για το πόσο θα διαρκέσουν.

Καλύτερα λοιπόν να προσπαθούμε απλά να τις ζήσουμε με όλη την προσοχή κι όλη την αφοσίωση που τους αξίζει!