Κι αν ξύπναγες ένα πρωί και μάθαινες πως έχεις άλλα πέντε χρόνια για να ζήσεις;

Αυτό γυρνάει στις σκέψεις μου τον τελευταίο μήνα και το στομάχι πεταρίζει ανήσυχο, σαν πεταλούδα με λευκά φτερά.

Κι εκεί που νόμιζα πως τα ‘χω ζήσει όλα, πως χόρτασα από εμπειρίες και ανθρώπους, κι εκεί που νόμιζα πως τώρα πια μεγάλωσα και πρέπει να ζυγίζω καταστάσεις, έρχεται αυτή η ερώτηση να μου θυμίσει την υπόσχεση που έδωσα πριν χρόνια: να ζήσω, να νικήσω!

Κι η νίκη δεν ταυτίζεται με την υπεροχή, δεν έχει αντιπάλους. Eίναι ταξίδια, είναι βιβλία, είναι καινούργιοι άνθρωποι που μπαίνουν αιφνιδίως στη ζωή σου και σου χαρίζουν γνώσεις και όμορφες στιγμές.

Η νίκη έχει να κάνει με αρχές και ήθος, προτεραιότητες κι επιλογές, κι αυτό δεν το κατάλαβα νωρίς.

Πόσα δεν έμαθα αλήθεια;

Πόσα δεν έκανα που πάντα ονειρευόμουν;

Πόσα στερήθηκα για να ‘χω να πληρώνω τη ΔΕΗ και να φοράω όμορφα παπούτσια;

Πόσους ανθρώπους έχασα γιατί είχα πάντοτε πολύ δουλειά;

Πού χάθηκε το τρένο που περίμενα για να με πάει εκεί που θ’ άλλαζα τον κόσμο;

Μεγάλωσα πολύ και ζω σαν να’ χω μόνο πέντε χρόνια

Δεν θέλω άλλη μιζέρια, η κριτική δεν μ’ ακουμπά, την άγνοια και την γκρίνια τις κλωτσάω, δεν θέλω άλλα νεύρα, ούτε άλλο κλάμα. Δεν θέλω απωθημένα κι ανθρώπους τοξικούς, τους έδιωξα, έχτισα τείχη και τους άφησα απ’ έξω.

Μονάχα ο θάνατος δεν έχει επιστροφή, μόνο στο θάνατο δεν ψάχνουμε για λύσεις. Για όλα τα άλλα υπάρχει εναλλακτική, υπάρχει πάντα κι άλλος δρόμος και σίγουρα δε βρίσκεται ανάμεσα στον καναπέ και την τηλεόραση.

Μεγάλωσα πολύ και έμαθα ότι ο κόσμος δεν αλλάζει αλλά, ευτυχώς αλλάζουμε εμείς κι αυτό είναι πάντοτε το πρώτο βήμα.