Όταν ο τοξικός άνθρωπος είμαι εγώ (και δεν το καταλαβαίνω)

Ακούμε συνέχεια για τοξικότητα στις σχέσεις, τους γνωστούς ανά τον κόσμο «τοξικούς ανθρώπους» ή βαμπίρ, τους οποίους διόλου δε θέλουμε στη ζωή μας –όμως υπάρχουν παντού– και ψάχνουμε διαρκώς τρόπους για να μάθουμε να τους διαχειριζόμαστε.

Άρθρα ξεπηδούν μανιωδώς από ειδικούς και μη, «χρυσοί οδηγοί» κυκλοφορούν στους κύκλους της αυτοβελτίωσης ως μαγικά pdf προς spreading και συμμόρφωση και οι γκουρού μας προτείνουν «να μείνουμε μακριά τους γιατί μολύνουν την ενέργεια, την αύρα, το φως και το αστέρι μας».

Μαζί σας με τα όλα μου και με τη βούλα της επιστήμης (μου).

Πράγματι, οι λεγόμενοι «τοξικοί άνθρωποι» είναι ολόκληρος τόμος με δεκάδες μυστηριώδη κεφάλαια (και μη) και συνήθως την προσκόλλησή μας σε αυτούς εκκινούν τα τραύματα.

Τι συμβαίνει όμως αλήθεια όταν ο τοξικός άνθρωπος είμαι εγώ… και δεν το καταλαβαίνω;

Ξέρετε, όταν αναλύουμε το «τέρας» και παράλληλα μένουμε άπραγοι, έχοντας εθιστεί στο bittersweet κους κους με την πίστη ότι με αυτόν τον τρόπο το «πολεμάμε» αφού «δεν καταπίνουμε τα συναισθήματά μας»… αρχίζουμε και του μοιάζουμε. Αποτέλεσμα;

Δηλητηριάζουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας. Τον τοποθετούμε στη θέση του θύματος. Νιώθουμε ανήμποροι. «Δεν περνούν και πολλά απ’ το χέρι μου, τι να κάνω…». «Πάλι τα ίδια». «Ξανά με μείωσε μπροστά στους άλλους… δεν αντέχω άλλο». Και κάπως έτσι η ιστορία συνεχίζεται…

Στο τέλος, γινόμαστε οι ίδιοι θύματα του εαυτού μας

Sorry not sorry, οφείλεις να το παραδεχτείς.

Όταν συζητώ για το πόσο με «τοξικώνεις» με την παρέα μου αλλά δε σου το λέω κατάμουτρα με μια ειλικρινή πρόθεση να φτιάξουμε (αν θέλουμε) τη σχέση μας και συνεχίζω στο ίδιο μοτίβο, τα θέλω και τα παθαίνω.

Όσο επιμένει μια συνθήκη στην εργασία μου να με ενοχλεί και έχω συμβιβαστεί με αυτό με έναν τρόπο που δε με τιμά, μάντεψε ποια θα είναι η εξέλιξη της ιστορίας.

Όταν κατηγορώ τον κόσμο όλο για τα δεινά αυτής της γης και πόσο τραγικά επηρεάζουν την ποιότητα ζωής μου, επιμένοντας σε αρνητικές σκέψεις και δογματισμούς, όλα αυτά επιστρέφουν. Θρέφω το είναι μου τοξικότητα. Αυτή και θα λάβω.

Όσο εξακολουθώ να αναμασώ την ίδια ιστορία στον εαυτό μου για το γεγονός ότι είμαι θύμα, εκεί με τοποθετώ –ναι, εγώ η ίδια– αυτό εκπέμπω, αυτό και θα είμαι.

Όλα τα τραύματα, τα δώρα, το παρελθόν, το παρόν και τα ρέστα είναι δικά μας

Το παράδοξο λοιπόν της όλης υπόθεσης, όπως καταλαβαίνεις, είναι ότι η αξία μας, η ιστορία μας, δεν εξαρτάται από το βλέμμα του άλλου.

Δεν έχει ουδεμία σχέση με τα δικά του χαρακτηριστικά, τη συμπεριφορά του, τον χαρακτήρα του και… την περίφημη «τοξικότητά» του, που στην τελική… όσο την αναμασάμε, τι καταφέρνουμε; Μια τρύπα στο νερό.

Μήπως την ίδια ακριβώς στιγμή γινόμαστε εμείς οι τοξικοί της ιστορίας;

Τον άλλον, τον όποιον άλλον, τον «προπονείς» σε ό,τι είσαι. Ή μάλλον καλύτερα σε ό,τι νομίζεις ότι είσαι.

Το να φυλάς για τον εαυτό σου τα συναισθήματά σου, να κρατάς «μουτράκια», να ΜΗ μιλάς, να υπομένεις, να ανέχεσαι, όλα αυτά ξέρεις που σε οδηγούν; Πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά που λέει και το τραγούδι (!). Μέσα σου.

Σιωπηρή αποδοχή της πραγματικότητας που βιώνεις λέγεται αυτό. Λαμβάνεις τοξικότητα, αυτή και δίνεις πίσω… Ο άλλος ξέρεις τι νομίζει; Πως όλα είναι καλά. Ξέρεις τι καταλαβαίνει; «Δεν τρέχει και τίποτα, πάλι άρχισε τα δικά της και δε μου μιλάει, θα της περάσει».

Παρ’ το αυγό και κούρεφ’ το.

Είναι πολύ εύκολο να ρίχνουμε τα σκουπίδια μας ο ένας στον άλλο, είναι ακόμα πιο εύκολο να κατηγορούμε, να κλεινόμαστε στον εαυτό μας, να μένουμε στη ζώνη ασφαλείας μας αναπαυτικά βολεμένοι.

Όμως! Στη ζώνη ασφαλείας μας, να σου θυμίσω, μοιάζει αναπαυτικά, τίποτα δε φυτρώνει εκεί…

Και επειδή δε μου αρέσει να χαϊδεύω αυτιά, ξεκούνα μαγικ@, δεν είσαι δέντρο!

Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς για κάποιον «πόσο τοξικός είναι», σκέψου ποια είναι η δική σου θέση απέναντί του. Και γενικά.

Δούλεψε με σένα…

Γιατί όλα ξεκινούν και τελειώνουν με σένα.

Stay in your Magic love,

Μάρη