Καμιά φορά το καλύτερο σχέδιο είναι απλά να μην έχουμε σχέδιο

Φαντάσου για μια και μοναδική φορά στη ζωή σου να έχεις μπει σε ένα τρένο και να μην έχεις ιδέα που σε πάει.

Είναι σα να σε βλέπω.

Στην αρχή η ανησυχία σε κατακλύζει, σκέφτεσαι «Μα πως το έκανα εγώ αυτό; Που θα με βγάλει; Πόσα πράγματα αφήνω πίσω…, Ο χρόνος τρέχει» και σύντομα αυτά τα συναισθήματα αντικαθιστώνται από την υγιή αποδοχή της κατάστασης μια νέας περιπέτειας που μόλις… ξεκινά.

Δεν αποτελεί είδηση οι άνθρωποι την ίδια στιγμή που διψάμε για ελευθερία, καινούριες περιπέτειες, νέες καταστάσεις του μυαλού και… ευχάριστες ανατροπές ζωής, λατρεύουμε τον έλεγχο και επιθυμούμε όλα να τα έχουμε σε τάξη.

Όταν κάτι αποσπά την προσοχή μας, ή είναι έξω από τη ζώνη ασφαλείας μας μοιάζει απειλή και στην καλύτερη αν δεν το αντιμετωπίσουμε ως «εχθρό», απλά θα υψώσουμε τείχη απέναντί του.

Μήπως έτσι όμως μας πηγαίνουμε κόντρα;

Όταν η αβεβαιότητα είναι μεγάλη, μας καταβάλλει το άγχος. Όταν ο έλεγχος από την άλλη μας υποβάλλει να τα έχουμε διαρκώς όλα σε τάξη και «όπως πρέπει» και σωστά, η καταπίεση μας κάνει να θέλουμε να ξεφύγουμε από τη «ρουτίνα» μας.

Είναι κάτι σαν το παιχνίδι του καλού και του κακού. Είναι κάτι σαν αίνιγμα… που είτε ο ένας πόλος θα δώσει λύση στον άλλον αν καταφέρουν να συνεργαστούν, είτε θα καταστρέψει ο ένας και τους δυό.

Αλήθεια, τι επιλέγουμε;

Καμιά φορά το καλύτερο σχέδιο είναι απλά να μην έχουμε σχέδιο.

Καμιά φορά ίσως η σκέψη του να αφήσουμε τη ζωή να μας «πάει» και λίγο είναι το «φάρμακο» που έχουμε ανάγκη για να ηρεμήσει η ψυχούλα μας εκείνη τη στιγμή.

Καμιά φορά, χρειάζεται απλά να κάνουμε παύση στο μυαλό.