Να μάθεις να φεύγεις

Έμεινες για καιρό σε αυτή την κατάσταση. Διατηρούσες μια ελπίδα κρυφή ότι κάτι θα αλλάξει.

Κάθε μέρα ξυπνούσες με κεφάλι βαρύ, το οποίο με το «καλημέρα» ξεκινούσε στροφές. Πόσο να αντέξει και αυτό το κεφάλι, θα καεί…

Εσύ απ’ την πλευρά σου προσπάθησες πολύ, υπέμεινες, συζήτησες, επέμεινες, μα… το σκηνικό όλο και βαραίνει, αντί να σου δίνει ανάσα να πας παρακάτω. Άντε λοιπόν… τι περιμένεις;

Αν δε μάθεις να φεύγεις, δεν πας πουθενά.

Από μια σχέση που κρατάει δέσμιο σωστό, από μια δουλειά που έχει ευνουχίσει τη δημιουργικότητα και τον εαυτό σου, από μια κατάσταση που όλο και σε βουλιάζει κάνοντάς σε να πιστεύεις ότι δεν είσαι αρκετή-ος, να φεύγεις. Και να φεύγεις με το κεφάλι ψηλά. Δε χρωστάς σε κανένα και πουθενά.

Ό,τι έδωσες, έδωσες και ό,τι πήρες, πήρες. Οι θεωρίες με τη ζωή, το γνωρίζεις καλά, απέχουν χιλιόμετρα μακριά. Όχι, δε μπορείς να μείνεις άλλο και δεν πρέπει. Η Μαγεία, βρίσκεται έξω από τη ζώνη ασφαλείας μας.

Πολλές φορές τη ζώνη αυτή τη συνηθίζουμε, μας αρέσει, αισθανόμαστε οικεία, ζεστά, δε θέλουμε να μας τη χαλάσει κανείς. Μάντεψε όμως… η ίδια ζώνη αυτή, είναι και «βόλεμα». Η ίδια ζώνη αυτή μπορεί και να μας πνίξει.

Δε χρειάζεται να ξεχειλίσει το ποτήρι για να πεις αντίο.

Δε χρειάζεται από μισή-μισός να αδειάσεις εντελώς. Δε χρειάζεται να ξεφτιλιστείς οικειοθελώς για χάρη του «φόβου» για το άγνωστο της επόμενης μέρας. Η ζωή είναι μικρή και συμβαίνει τώρα.

Στην επόμενη στροφή είναι ακόμα μια ευκαιρία. Θα τη δεις; Θα την αρπάξεις; Θα αποδεχτείς την πρόκληση; Εσύ αποφασίζεις.

Όσο συνηθίζουμε, όσο παίζουμε μπάλα σε γνώριμους τόπους από τους οποίους δεν έχουμε τίποτα νέο να μάθουμε και να κερδίσουμε, απλά κάνουμε σβούρες γύρω από τον εαυτό μας. Η συνήθεια μας ζαλίζει, μας αποξενώνει, μας κρατά πίσω. Το ζήτημα είναι για πόσο.

Τροφή για σκέψη…

Πρώτη δημοσίευση: On Time